“คืนแรกเป็นยังไงบ้างหน้าตาดูนอนไม่พอเลยนะ?”
“พี่ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอคะ เก่งจัง” ฉันทึ่งกับความสามารถของคนบ้านนี้จริง ๆ เมื่อเช้าน้องทักเย็นพี่ชายทัก
“ทำไมเจอผีหลอกเหรอ หรือว่า มัวแต่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ถามไป?”
“ฮะ!” ถามจริงฉันเหวอไปเลยบทสองมาแล้ว ขึ้นรถกลับจากรพ. สวมวิญญาณอีกคนคร่า
“หมายถึงเรื่องอะไรเอาจริงไม่เล่น” ฉันย้อนถามพี่เขาไปแบบไม่มีกำแพงเพราะชินกับการแหย่ของเขา
“ไม่เคยเล่นอยู่แล้ว...เป็นคนจริงจัง” แววตาที่ขับรถอยู่หันมาตอบคำถามฉันที่นั่งด้วยหน้าตาโคตรจะเจ้าเล่ห์ไม่เหมือนปากที่พูด
ออมอ! ออมอ! ออ ตอกเค (어머! 어머! 어떻게? ภาษาเกาหลี) ในใจตอนนี้อุทานเป็นเสียงนางเอกซีรี่ย์แล้ว ฉันจะโดนตกไม่ได้นะ!!!!!!
ตึกตึก ตึกตึก
ระหว่างนั้นก็เงียบกันไป...ได้แค่ฟังเพลงบนรถแค่นั้น เพลงอะไรไม่รู้ที่เปิดตอนนี้เหมือนเรากำลังนั่งเล่นมิวสิควิดีโอยังไงยังนั้น! ส่วนคนขับผิวปากอารมณ์ดีเฉยเลย...แล้วเร่ง
