โรงพยาบาลสมิธ
ระหว่างที่ฉันเข้าไปทำแผลอยู่ หันไปมองเห็นพวกเพื่อนกำลังยืนคุยอยู่กับผู้ชายสองคนนั้น ก็แอบถอนหายใจเพราะว่าเดือดร้อนคนอื่นอีกแล้วหวังว่าพี่แทนคุณคงจะไม่ต้องเดือดร้อนมาที่นี่กับแทนใจอีกคนนะ
ออกมาจากห้องทำแผล เห็นผู้ชายยืนสามคน และคนที่หันหลังอยู่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่แทนคุณคนนั้น แค่เห็นแผ่นหลังก็จำได้แล้ว...
“พราว เป็นยังไงบ้าง” แทนใจรีบวิ่งมาหาด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย พร้อมกับทั้งที่ทุกคนหันมามองฉันเหมือนจุดรวมสายตา
“ก็ยังไม่ตายอ่า” ฉัน เดินกระเผลก เข้าไปหาเพื่อนแล้วทำหน้าอ้อน งอแง เพราะหน่วงเจ็บแผลอยู่
“เกือบตายแล้วจริง ๆ ถ้าพวกพี่ไปไม่ทันอะนะ” พี่ฟ้าครามที่ตอนนี้ถอดหมวกออกแล้วพูดเสียงดังเหมือนจะให้คนที่มาใหม่ได้ยิน
“ขอโทษทุกคนด้วยจริง ๆ ที่ทำให้ยุ่งยากในทุกเรื่องนะคะ” ฉันยิ้มบางแล้วโค้งหัวใส่พวกพี่ทั้งสองคนนั้น
“โชคดีมากนะครับที่วันนี้พวกพี่ขับรถไปกินข้าวแถวซอยนั้
