“พราว... วันนี้กลับคนเดียวได้แล้วเหรอครับ?”
ฉันชะงักขาที่กำลังเดินอยู่ทันทีทันใด ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าคือพี่ไม้!
ทำไมนะ ทำไม คนมันดวงซวยอะไรได้ขนาดนี้ วันดีคืนดีไม่เจอหรอก พอมาคนเดียวทีไรแม่งมีเรื่องทุกที พี่ไม้เหมือนวิญญาณตามติดทำใจแข็งมองหันไปด้านข้างขวาริมถนน ไม่เปลี่ยว คนเยอะปลอดภัยมากกว่า... ยังไม่ทันได้พูดอะไร พี่ไม้ก็จับแขนฉันจากด้านหลังกำแน่นมาก
วินาทีนั้น ใจฉันหล่นวูบเพราะถ้าโดนจับได้วันนี้ ต้องเป็นนางเอกหนังโป๊แน่นอน จะเสียงดังให้สุด ๆ ไปเลยแล้วกันตายเป็นตาย!
“ปล่อยนะ” ฉันพยายามสลัดมือแข็งแรงนั้นออกแล้วมองหน้าพี่ไม้กลับไปตาแข็งสู้ ใบหน้าหล่อเนียนหายกลับมาดังเดิมเรียบร้อยแล้ว
“หนีมาอยู่นี่เอง คิดเหรอว่าจะหนีพี่พ้น” พี่ไม้บีบข้อมือข้างที่ฉันสะพายกระเป๋าไว้ทำให้ฉันไม่สามารถจะหยิบมือถือหรือกดโทรออกฉุกเฉินหาใครได้เลย
พยายามมองหาคนรู้จัก ที่อาจจะผ่านมาแถวนี้ อีกนิดเดียวจะถึงหอแล้
