ตอนที่ 19 : ไม่รักก็ต้อง(ทน)อยู่
1231 คำ
PripPraw Part
เมื่อวานหลังจากที่โดนลากมาที่คอนโด เรื่องจบลงบนเตียง...พูดไม่ออกเถียงไม่ได้ ในส่วนลึกแล้วมันก็เคลียร์ในระดับนึงเพราะพี่ไม้อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังแบบที่เรียกว่าแถเอาจนได้!
แต่ฉันก็ไม่ถึงกับจะวางใจทั้งหมด... ความสัมพันธ์แบบหวาดระแวงได้เริ่มก่อตัวขึ้น และคลืบคลานเข้ามาในใจ
มหาวิทยาลัย T
วันนี้ฉันรีบมาเรียนแต่เช้า เมื่อคืนพี่ไม้ขับรถไปส่งที่บ้านตอนค่ำหลังจากที่เราเสร็จภารกิจร่วมกันแล้ว เขาชวนค้างที่ห้องเพื่อความบริสุทธิ์ใจ แต่ฉันเหนื่อยมากพอแล้วไม่อยากจะโกหกพ่อแม่อีกเลยขอกลับไปนอนที่บ้านเหมือนปกติแล้วค่อยหาวันมานอนวันอื่น
เรื่องเมื่อวานที่ลานจอดรถมีคนเห็นอยู่พอสมควร เรียกว่าเป็นข่าวในเพจเม้าสมอยอีกตามคาด แต่ฉันก็ยังต้องกัดฟันมาเรียนเพราะเรื่องแค่นี้ใคร ๆ ก็คงเคยเป็นกันหมดทะเลาะกับแฟน เป็นเรื่องธรรมดา (ละมั้ง)
“หวัดดียะ” (แอนนี่) / “สวัสดีตอนเช้าจ๊ะพราว” (แทนใจ)
“วันนี้ไม่สายแฮะ นก ที่ตื่นเช้าคือ นกที่..โดนแฟน...”
“หยุด!! ไม่ต้องพูดพลีสสสส” กลอกตามองบนใส่เพื่อน
“เหอะ ๆ ข่าวซุบซิบเห็นหรือยังมีภาพประกอบด้วย ใครถ่ายไม่รู้ กอดรัดฟัดเหวี่ยงเวอร์” คนเดียวที่ปากกล้าขนาดนี้ คือยัยแอนนี่พูดแซวเรื่องภาพในเพจที่มีคนแอบถ่ายไว้ ตอนพี่ไม้พยายามรวบตัวฉันเข้าไปในรถแล้วฉันวิ่งหนี โชคดีมากที่ไม่ใช่คลิป ไม่งั้นพวกมันล้อกันสนุกปากแน่
“ไม่ต้องเล่า ภาพมันฟ้องทุกอย่าง”
“แล้วไงพราว สรุปเรื่องมันยังไง แกโอเคใช่เปล่า?”
“แทนใจขอบคุณนะที่ถาม ฉันโอเคอยู่ เมื่อวานฉันบอกเลิกพี่ไม้น่ะ...”
“หืมม/หืออ!”
“แล้ว เลิกปะ แค่ก กกก แค่ก” แอนนี่รีบถามมากขนาดที่ว่ากินขนมปังแล้วติดคอ
“เดาซิ”
“ชิ~ ไม่เลิกหรอกหน้าตายังไม่อมทุกข์”
“หึ! แสนรู้นักนะ!”
“พอ ๆ เลิกเล่นกันก่อน เล่ามาดี ๆ ซิเกิดอะไรขึ้นพราว”
“อย่างที่พวกแกก็รู้ ว่าช่วงหลังนี้ฉันมีเรื่องปิดบังไว้ มีแค่ยี่หว่าคนเดียวที่รู้ก่อน มันค่อย ๆ มีปัญหาสะสมมาเรื่อย ๆ ทั้งเรื่องที่บุกห้องน้ำ เรื่องที่ห้องสมุด หลังตึก และเมื่อวาน ฉันอายไม่กล้าที่จะเล่าให้ฟัง และอีกอย่างคือยังไม่ชัวร์เลยอยากให้เรื่องมันสรุปก่อนถึงค่อยบอกไปนะ”
“ทำไมละ แกก็ดูรักกันดีออกนะ”
“ใช่ ๆ พราว พี่ไม้ดูห่วงใยแก ดูแลเทคแคร์ดีมากเลยนะ”
“ก็ใช่...ละ คือเรื่องมันเริ่มจากยี่หว่าทักมาเพราะนางไปเจอคนที่คล้ายกับพี่ไม้ นั่งรถไปกับผู้หญิงคนหนึ่งเลยแอบถ่ายรูปส่งมาให้ หลังจากนั้นเราก็เลยคุยกันเรื่อยมา จนวันอาทิตย์ก่อนฉันได้รับข้อความรูปภาพ คลิปเสียงของแฟนฉันค่อนข้างแปลกที่ วันที่และเวลา ที่เกิดขึ้นตรงกับสตอรี่ไอจี ผู้หญิงปี 1 คนนึงที่ชื่อว่าหวาน ที่รู้ชื่อเพราะว่าฉันเจอโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องตกอยู่ที่ห้องพี่ไม้”
ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง....จนถึงเวลาเข้าห้องเรียน จึงหยุดบทสนทนาทั้งหมดลง ตอนนี้กล้าที่จะเล่าให้เพื่อนฟังแล้ว ทุกคนลงความเห็นว่าจะช่วยกันวิเคราะห์เรื่องนี้ด้วยกันตอนพักรอคนอื่นมาฟังพร้อมกันทั้งหมดทีเดียว
…
หลังจากที่ทุกคนมาครบแล้ว วันนี้ฉันยังไม่เห็นหน้าพี่ไม้โผล่มาที่มหาลัยเลย มีแต่โทรมาเมื่อเช้า และไลน์มาทิ้งไว้ว่าวันนี้จะมารับตอนเย็นเท่านั้น ซึ่งฉันก็ยังไม่อยากจะตามจิกตอนนี้ ขอเวลาปรึกษาหารือกับเพื่อนให้ได้ หายใจหายคอก่อน เมื่อวานเหมือนต้องมนต์สะกด เคลิ้มจนไม่ได้ทันฉุกใจคิด
“ฉันว่านะ... จากเซ้นท์ผู้หญิง มันมีคนอื่น” ตาต้าเสนอความคิดหลังจากฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว
“ทำไมละ!” เมล์ที่ได้นั่งฟังมานานพึ่งจะเอ่ยออกมาคำแรกเลยก็ว่าได้
“เพราะว่า...ไม่มีมูล หมาไม่ขี้ เคยได้ยินปะ?”
“เหอะ แล้วขี้มันจะหล่นอยู่แถวไหนอีกวะ หลักฐานจะจะไม่มี แคปอะไรก็ไม่ได้ซักอย่าง เขาก็หลอกเอาเพื่อนเราไปเรื่อยงี้เหรอ”
“เอาจริงปะ? ผู้ชายแบบพี่ไม้น่ากลัวนะ ดูเหมือนเป็นคนดี ภาพลักษณ์คุณชาย ดูเฟอร์เฟค แต่นิสัยลึก ๆ แล้ว...”
“แล้ว...อะไรวะ” ยัยแอนนี่ที่ตั้งใจฟังยี่หว่าพูดถึงกับเร่งเพราะมันเล่นหยุดกลางคัน ซึ่งฉันก็รอฟังเช่นกัน
“เฮ้ออออ จะให้พูดจริงเหรอ พราวอย่าเสียใจละที่ด่าแฟนแก”
“ไม่หรอก ว่ามาเลย ฉันโอเค”
“นิสัยเหี้ยนะซิ!”
“โหหหห หยาบคายนะยี่หวา ตบปากเดี๋ยวนี้ พูดอะไรเกรงใจแฟนเค้าหน่อยซิ” แทนใจรักทุกคน รับไม่ได้กับคำหยาบคาย :D
“อ่าว ก็มันจริง ถามจริงพราวพี่เขาเคยหลุดคำหยาบใส่ หรือ ทำอะไรที่ขัดกับภาพลักษณ์ที่พวกเราเห็นบ้างไหมละ?”
เรื่องนี้ทำให้ฉันนึกไปถึงทุกครั้งที่เรามีเซ็กซ์กัน เขาจะชอบพวกคำที่เป็น Dirty talk ระหว่างเราทำกิจกรรมตอนแรกคิดว่าเป็นเรื่องปกติทั่วไป แต่พอมานึกย้อนกลับไปตอนที่เราทะเลาะกันทุกรอบพี่เขาจะชอบใช้ความรุนแรง บีบแขน กระชาก หรือ ตะคอกใส่เวลาโมโห จำเสียงตอนที่เรียกว่า พริบ-พราว เมื่อวานได้อยู่เลย
“เรื่องของคนสองคน พวกเราไม่ออกความคิดเห็นมากแล้วกัน ให้แกตัดสินใจเอง” แทนใจสรุปในมุมของมัน
“แต่ฉันคนนึงโหวตว่า เขาไม่โอเค เป็นความสัมพันธ์ที่ Toxic” เสียงนี้มาจากยี่หว่าคนเดิมที่ยังยืนยันว่าเชื่อตาตัวเองที่เห็นที่สนามบอลชัดแจ่มแจ้ง
“ฉันเห็นด้วยกับยี่หวา”(แอนนี่) “ฉันว่าเขาแอ๊บ” (ตาต้า)
“แล้วเพื่อน ๆ คิดกันแบบนี้ แกละ คิดยังไงพราว?” เมล์หันมาถามฉันกลับแววตารอคอยคำตอบ..
“....”
“แกจะยังให้โอกาสเขาใช่ไหม?” ยังคงเป็นแทนใจที่มีความคิดค่อนข้างซอฟที่สุดในที่นี้
“แล้วพวกแกหลายคนคิดว่าที่ฉันยอม ฉันอ่อนแอเกินไปไหม?”
“พวกฉันตอบแทนแกไม่ได้หรอกนะ รักหรือไม่รัก”
“ถ้ารักก็ต้องทนให้ได้.. รับได้ทุกเรื่อง..ให้อภัยยอมรับความจริง”
“ถ้าไม่รักก็ต้อง (ทน) อยู่ให้ได้เช่นกันเพื่อน”
“ใช่ต้องอดทนกับความเสียใจ ตัดใจเลิก ทำใจ ถึงมันจะเจ็บปวดมากหน่อยเพราะคนแรกของแกนิน่า ฝังใจอยู่แล้ว”
“ไม่ว่าแกจะเลือกทางไหนพวกเรารับฟังเสมอ”
“พวกเรายอมเป็นหมา กินอาหารเม็ดเพื่อแก”
“อิบ้า แอนนี่” (หัวเราะ)
“ขอบใจทุกคนนะ ที่พร้อมเป็นมายกำลังใจเสมอ ดูซิจากเศร้าอยู่ขำซะงั้นอะ”
:D
- ผู้เขียน
