“ไม่ต้อง พาฝันเดินเองได้” พาฝันปัดมือใหญ่ออกพ้นตัว ไม่ยอมให้ฟลินต์อุ้มลงจากรถ เคืองโกรธที่เขาไม่ยอมไปส่งเธอที่คอนโดมิเนียม ใบหน้าของเขาสงบนิ่งจนมองอารมณ์ไม่ออก ยิ่งสร้างความกรุ่นโกรธให้กับพาฝันยิ่งขึ้นไปอีก เสียงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ จากร่างสูง ตั้งแต่คุณหนูพาฝันมามาเก๊า ทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อยล้า เหมือนพลังชีวิตถดถอย ความเป็นตัวของตัวเองหายไปจนแทบหมดสิ้น ยามเธอเข้ามาเคลียคลอก็ทำหัวใจของเขาเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ ยามเธอเมินเฉยก็ทำให้หัวใจของเขาเหมือนถูกคมมีดกรีดลึก ทรมานอย่างบอกไม่ถูก ตีรวนกับความรู้สึกต่ำต้อยที่ฝังใจมานานเป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่าย
“พี่พาฝันเป็นยังไงบ้างครับ” ทันทีที่พาฝันก้าวลงจากรถ จิวเจ๋ออุ้มเจ้าลูกแมวน้อยเข้ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“พี่ไม่เป็นไรแล้ว ถิงถิง” พาฝันยื่นมือไปเล่นกับเจ้าถิงถิง
“จิวเจ๋อดูแลถิงถิงครับ ถิงถิงไม่ดื้อ”
“เพราะจิวเจ๋อเป็นเด็กดีไง ถิงถิง
