"มาม๊า "
"ว่าไงลูก "
"อิงชาหายแล้วช่วยบอกปาป๊าให้หน่อยได้มั้ยคะ " ฉันยันตัวลุกแล้วมองหาปาป๊า มาม๊าวางผลไม้ในมือลงแล้วเดินมาหาฉันที่เตียงทันที
"อยากไปขนาดนั้นเลยหรอ " ฉันพยักหน้าแล้วจับมือมาม๊าแน่น ชาลส์รอฉันอยู่ ฉันคิดถึงเขา ถ้าเขารู้ว่าฉันนอนป่วยอยู่แบบนี้เขาจะต้องรีบมาหาอย่างแน่นอน
แต่ฉันบอกชาลส์ไม่ได้ ใจไม่กล้าพอเพราะกลัวปาป๊า
" อิงชาคิดถึงชาลส์ค่ะ เมื่อไหร่ปาป๊าจะยอมใจอ่อนรับชาลส์เป็นลูกเขยสักที อิงชาเหนื่อยแล้วนะคะมาม๊า " มาม๊าลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา พาลทำให้น้ำตาจะไหล รู้สึกอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจอย่างบอกไม่ถูก อยากรั้นหัวชนฝาให้รู้แล้วรู้รอด แต่นั่นไม่ใช่แนวของฉัน ที่หนึ่งในใจคือครอบครัว ถ้าไม่มีครอบครัวก็คงไม่มีหมออิงชาคนนี้
"โถคนดี ปาป๊าคงมีเหตุผลบางอย่าง อย่าคิดมากนะลูกนะ "
"อิงชาเข้าใจค่ะ ตอนเด็กๆอิงชาคงออกตัวแรงเกินไป อะไรๆก็ชาลส์ปาป๊าก็เลยเอาคืน " ฉันทำปากยู่
