ขี้สงสัย
866 คำ
ฉันหันไปมองตามสายตาคมของคาลอสที่ปาดตามองไปยังด้านหลังของฉันด้วยแววตาไม่ชอบใจ
"พูดถึงผมอยู่เหรอครับ ซัมเมอร์มีอะไรให้ฟ้องผมด้วยเหรอครับ" น้ำเสียงสุขุมนุ่มลึกกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มเอ่ยออกมาของพายุ ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนของเขาก้าวเข้ามาหาฉันช้าๆก่อนจะหยุดเผชิญหน้ากันกับคาลอส
"ฉันเหรอ ฉันไม่มีอะไรให้ฟ้อง.. หรือว่าฉันฟ้องได้?" ประโยคสุดท้ายฉันหันไปถามเย้าแหย่คาลอสที่ไม่ยอมช่วยฉันทำรายงานดีนัก ฉันจะได้คะแนนคนเดียวไปเลยยังไงพายุก็เป็นที่น่าเชื่อถือที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะงั้นอาจารย์ต้องเชื่อเขาแน่นอน
"อยากฟ้องก็ฟ้องดิ ฟ้องก่อนที่ฉันจะเย็บปากว่างๆนั่นให้เธอแทน" คำขู่ของคาลอสเล่นเอาฉันเม้นริมฝีปากแน่นไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำเดียว
"ไม่คิดว่าจะใจร้ายไปหน่อยเหรอครับคาลอส ที่พูดข่มขู่ผู้หญิงไปแบบนั้น" ฉันพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของพายุ จะมาขู่ผู้หญิงแบบนี้ได้ไงอะโด่~ แมนๆหน่อยดิเฮ้ย!
"กูเพิ่งรู้ว่านอกจากเป็นหัวหน้าห้องแล้วมึงยังเป็นคนเสือกเรื่องชาวบ้านด้วย" คาลอสสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
ฉันมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาเพื่อเพ่งดูว่าใครจะเป็นคนปล่อยพลังซุปเปอร์ไซย่าออกมาก่อนกัน เผื่อจะมีทางหนีทีไล่ให้เอาตัวรอดได้ทัน
"ผมก็ไม่คิดว่าคนอย่างคาลอสจะปากดีกับผู้หญิงได้ขนาดนี้ ช่วงนี้มือตกแล้วเหรอครับ" พายุยิ้มเย้ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่งของเขากลับทำให้คาลอสกัดฟันกรอด
"เอ่อ.. ฉันว่าเรามาเจรจาสงบศึกกันชั่วคราวดีกว่าไหม" ฉันเอ่ยห้ามทัพก่อนที่จะมีใครคนหนึ่งปล่อยหมัดใส่กันซะก่อน ทว่าแทนที่จะได้เจรจาเป็นฉันเองที่ถูกพวกเขาทั้งสองคนสวนกลับจนแทบหงาย
"ไม่ต้องยุ่งว่างมากก็ทำรายงานไป"
"การเจรจาใช้ไม่ได้กับคนสมองทึบหรอกครับทางที่ดีซัมเมอร์อย่ายุ่งดีกว่า"
"ก็ได้ฉันไม่ยุ่งก็ได้ งั้นฉันกลับบ้านละ" ฉันบอกพร้อมกับโบกมือลาแล้วกระชับสายสะพายกระเป๋าเป้เตรียมหมุนตัวกลับบ้าน
"ใครใช้ให้เธอกลับกัน" กระเป๋าเป้ของฉันถูกหิ้วขึ้นจนร่างเล็กของฉันแทบจะลอยขึ้นตามกระเป๋าอยู่รอมร่อจากน้ำมือของคาลอส
"ซัมเมอร์จะกลับกับผม ปล่อยเธอได้แล้ว" พายุยึดร่างบางของฉันเข้าหาเขาก่อนที่ฉันจะลอยไปปะทะกับร่างสูงของคาลอสซะก่อน
"มึงมีสิทธิ์อะไร" คาลอสกดเสียงต่ำถามอย่างเอาเรื่อง ผิดกับพายุที่ยังคงตีหน้านิ่งไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวเลยสักนิด
"ผมมีสิทธิ์ทุกอย่างที่เป็นซัมเมอร์" พายุปัดมือหนาของคาลอสให้ปล่อยจากกระเป๋าเป้ของฉันออก มุมปากหยักของเขากระตุกยิ้มเย้ยหยันอย่างร้ายกาจ
"คิดดีแล้วเหรอที่จะกลับไปกับมัน มันไม่ได้ดีอย่าที่ใครๆคิดหรอกนะฉันขอเตือน" คาลอสเอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในร้านเกมส์หน้าตาเฉย
"จะไม่กลับเหรอครับ หรือซัมเมอร์อยากจะเข้าไปข้างในนั้น" พายุเอ่ยถามขึ้นเมื่อฉันมองตามแผ่นหลังกว้างของคาสอสไปนิ่งๆ
"หัวหน้าห้องจงใจตามฉันมาเหรอ" ฉันหันกลับมาถามคนตรงหน้าด้วยสายตาคาดคั้นเอาคำตอบ
"ทำไมถึงคิดว่าผมตามซัมเมอร์มาละครับ"
"หัวหน้าห้องคงไม่มาที่นี่เพื่อที่จะเล่นเกมส์หรอกใช่ไหม?"
"หึ รู้ตัวไหมครับว่าซัมเมอร์ช่างเป็นคนขี้สงสัยจนบางทีผมเห็นแล้วมันหงุดหงิด" พายุแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ยิ่งเขารั้งตัวฉันให้เข้าหาจนใบหน้าคมคายของเขาแทบจะห่างจากใบหน้าของฉันไม่ถึงคืบ
"มะ ไม่รู้ใครมันจะไปรู้ หัวหน้าห้องปล่อยฉันได้แล้วฉันจะกลับบ้าน" ฉันเอ่ยบอกเสียงสั่นเมื่อดวงตาคมเข้มสีนิลกดตามองแข็งกร้าว
"ได้สิครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง" เขาบอกเสียงเรียบพร้อมกับปล่อยฉันให้เป็นอิสระ
"ไม่ต้อง! คือว่าไม่ต้องหรอกหัวหน้าห้องฉันกลับเองได้" ฉันเผลอตะคอกใส่พายุเสียงดังอย่างลืมตัว เมื่อคิดได้จึงรีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงตามเดิมเดี๋ยวคนตัวโตตรงหน้าจะงับหัวฉันเข้าไปแทน
"เวลาผมหงุดหงิดแล้วมีใครบางคนมาขัดใจ ซัมเมอร์รู้ไหมครับว่าผมมีวิธีจัดการกับคนพวกนั้นยังไง" พายุระบายยิ้มถามด้วยดวงตาเจ้าเล่ห์ คำถามนิ่งๆแต่กลับทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบได้อย่างไม่น่าเชื่อ
"ฉันต้องรู้ด้วยเหรอ ขอไม่รู้ได้ไหมอ่ะ"
"ไม่รู้ก็ดีแล้วครับ เพราะคนที่รู้ไม่มีโอกาสได้กลับมาตอบคำถามแบบนี้กับผม"
- ผู้เขียน
