ตอนที่ 8
ในระหว่างเดินทางกลับจวน หานหลิงปิงได้ขอร้องพี่สาวให้ช่วย
เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ต้องเป็นห่วงไปมากกว่านี้
“พี่รอง ท่านช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้หรือไม่ ข้าไม่อยากทำให้พวกท่านต้องเป็นห่วงไปมากกว่านี้”
“เรื่องนั้นเจ้ามิต้องห่วง ท่านพ่อกับท่านแม่จะไม่รู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน แต่อาการบาดเจ็บของเจ้าพี่คงจะปิดบังไม่ได้”
“แล้วท่านพี่จะบอกพวกท่านว่าอย่างไรเจ้าคะ” หลิงปิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“เพียงแค่บอกว่าเจ้าซุ่มซ่าม เดินไม่ระวังไปสะดุดก้อนหินทำให้ข้อเท้าแพลงดีหรือไม่ ว่าแต่บุรุษผู้นั้นเขาปฐมพยาบาลให้เจ้าเบื้องต้นแล้วมิใช่หรือ คงไม่ได้เป็นอันใดมากหรอก”
“เจ้าค่ะ ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” หลิงปิงหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่นางได้รับบาดเจ็บ บุรุษผู้นั้นจับข้อเท้าของนางอย่างไม่นึกรังเกียจ อีกทั้งยังสละชายผ้าของตัวเองมาพันข้อเท้าให้นางอีก นอ
