อ้อนรักไฟเสน่หา

คิดถึงเขาจัง

"ขอบคุณนะคะพี่เหนือที่มาส่งถึงบ้านเลย" ฉันยิ้มให้กับพี่เหนือ ที่อาสาขับรถมาส่งฉันหน้าบ้าน

"พี่ยินดีครับ" พี่เขาก็ยิ้มตอบฉันค่ะ และมองหน้าฉัน พี่เหนือน่ารักนะ แต่ว่าฉันไม่คิดจะรักหรอก

"ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะคะ" ฉันพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัย เตรียมตัวจะลงจากรถเข้าบ้าน

"อันดา"

"คะ?"

พี่เหนือเรียกชื่อฉันจึงรีบหันหน้าไป สีหน้าของพี่เขาดูสงสัย และเหมือนจะอยากถามอะไร ฉันจึงได้แต่มองหน้ารอฟัง

"ทำไมถึงล้มได้ บอกพี่ได้ไหม?" พี่เหนือถามฉันค่ะ จะตอบยังไงดีล่ะ ถ้าบอกว่าเพื่อนพี่เขานั่นแหละผลักฉัน เขาจะไปหาเรื่องกันไหมนะ แต่พี่เหนือไม่น่าทำหรอก ดูเป็นผู้ชายใจเย็นและอ่อนโยน บอกไปเลยดีกว่า

"พี่แผ่นฟ้าผลักค่ะ น้องอันดาตั้งตัวไม่ทันก็เลยล้ม แบบที่พี่เหนือเห็นนั่นแหละค่ะ" ฉันเป็นเด็กดีไม่อยากโกหกผู้ใหญ่ บอกออกไปเลยดีกว่า

"....." ฉันเห็นสีหน้าพี่เหนือดูตกใจเล็กน้อย ฉันจึงเลือกที่จะยิ้มให้ ฉันไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่เวลาใครหน้าบึ้ง แต่สำหรับพี่แผ่นฟ้าฉันยอม แต่ก็ไม่รู้จะยอมได้แค่ไหน เพราะวันนี้เขาทำฉันเจ็บ ฉันโกรธ!

"น้องอันดาของตัวเข้าบ้านก็นะคะ"

"ครับ"

ฉันเห็นพี่เขานิ่ง เอาแต่จ้องหน้าฉัน ก็เลยเลือกที่จะปลีกตัวแล้วขอเข้าบ้านดีกว่า

ฉันลงจากรถยืนรอส่งพี่เหนือ เขาลดกระจกลง แล้วส่งยิ้มให้ฉันพี่เขายิ้มได้น่ารักมาก ๆ เลยล่ะ

"พี่ไปก่อนนะครับ"

"บายค่ะ"

ร่ำลากันเสร็จพี่เหนือก็ขับรถออกไป ฉันจึงเดินเปิดประตูรั้วบ้านเพื่อเข้าบ้าน เดินคิดไปคิดมาก็หน่ายใจ ทำไมพี่เหนือถึงใจร้ายกับฉันจัง

"เฮ้อ~~" ฉันถอนหายใจออกมา พร้อมกับสายตาที่มองไปยังบาดแผล

"อะไรครับลูกสาวป๊า เดินหน้างอถอนหายใจแรงเชียว" ก็มัวแต่เดินก้มหน้ามองพื้น จนไม่รู้ว่าใครอยู่บ้าง จนเสียงนี้ดังขึ้น ก็ไม่ใช่เสียงใครหรอกค่ะ คุณป๊าของฉันเอง ผู้ชายคนเดียวที่แสนจะรักฉันมาก ๆ ทั้งรักทั้งหวงเลยค่ะ

"สวัสดีค่ะคุณป๊า" ฉันยกมือไหว้ผู้ชายที่ฉันเคารพและรักที่สุด ด้วยสีหน้าเศร้าละห้อย

"ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นละคะ"

"โดนผู้ชายไล่ตะเพิดค่ะ"

"ห๊ะ!!"

คงเห็นว่าฉันหน้าหงอย คุณป๊าก็เลยถามพร้อมกับหอมลงที่หน้าผากของฉัน แต่ฉันนี่ต้องสะดุ้งตัวโหยงตกใจ ก็คุณป๊าเล่นตะเบ็งเสียงดังใกล้หูของฉันนี่ไง อะไรของคุณป๊าก็ไม่รู้ ก็แค่ฉันตอบตามความจริง แต่ก็อย่างว่าแหละก็คุณป๊าหวงฉันยิ่งกว่าอะไรดี

"คุณป๊าจะเสียงดังทำไมคะเนี้ย น้องอันดาตกใจหมดเลย" ฉันย้อนถามคุณป๊าไป

"ใคร!? ไอ้ผู้ชายคนไหนบังอาจมาเข้าใกล้ลูกสาวป๊า บอกป๊ามาอันดา ป๊าจะไปยิงมันให้ไส้แตก" นั่นไงคะอาการหวงลูกสาวมาเต็ม เก่งจริง ๆ คุณป๊าของฉัน แม้จะหกสิบแล้วแต่คุณป๊ายังดูดี ร่างกายแข็งแรงมาก ๆ แค่มีพุงกว่าตอนที่ฉันยังเด็กนิดหน่อยค่ะ ฉันชอบเล่นชอบบีบพุงคุณป๊า มันนิ่มมันเขี้ยวดี

"เฮ้อ~~น้องอันดาหิวจังเลยค่ะ อยากกินของอร่อย ๆ" ฉันถอนหายใจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ถอนให้กับความหวงลูกสาวของคุณป๊าแทน

"คุณแม่อยู่ในครัว กำลังทำปลานึ่งตัวใหญ่ ๆ รอหนู...ไม่บอกป๊าเหรอใครมันกล้าไล่ตะเพิดลูกสาวป๊า"

"หิวแล้ว ๆ หิวมาก ๆ เลยค่ะ"

"งั้นไปหาคุณแม่กัน"

"ค่ะ"

ฉันกอดเอวและอ้อนคุณป๊าค่ะบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ ไม่สิชอบอ้อนกับทุกคนนั่นแหละที่ฉันรัก คุณแม่ ลุงเจ ป้าแนน พี่ไอติม พี่เฌอ พี่ด็อจและพี่ศิลา ฉันอ้อนหมดเพราะอ้อนแล้วฉันรู้สึกอบอุ่นกับการที่ทุกกอด อบอุ่นกับรอยยิ้มที่ทุกคนยิ้มส่ายหัวให้ฉัน มันเป็นอะไรที่ทำให้ฉันมีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ

แต่มีอีกคนที่ฉันอยากจะอ้อนมาก ๆ ตอนนี้ แต่ว่าเขาไม่อยู่หลายปีแล้ว...

ฉันคิดถึงเขาจัง

(แผ่นฟ้า)

ผมชื่อ แผ่นฟ้า เรียนบริหารปีสาม ผมเป็นคนนิ่ง ๆ ภายนอกดูเย็นชาเวลาอยู่ที่สาธารณะ ยกเว้นก็แต่อยู่กับคนในครอบครัว ซึ่งผมจะเป็นคนละคนเลย

เหตุการณ์เมื่อวันก่อน ที่ผมพลั้งมือผลักผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นรุ่นน้องที่ตามผมมาหลายวัน จนผมนึกรำคาญกับความตื้อตามติดของเธอ ผู้หญิงอะไรดูแรดจริง ๆ ยอมรับว่าตอนที่เห็นเธอล้ม ผมก็ตกใจนะ แต่เธอน่ะรนหาที่เอง

ช่วยไม่ได้!

จนเพื่อนของผมที่เห็นมีสีหน้าตกใจ และเข้าไปประคองเธอให้ลุกยืน

เธอร้องไห้เหมือนเสียใจ แต่ก็ช่างประไรล่ะ ผมไม่สนใจอยู่แล้ว ก็คนไม่ได้ชอบ ก็ยังจะตื้ออยู่ได้ ทั้ง ๆ ที่ผมก็ไล่หลายที แต่เธอก็ยังหน้าด้านหน้าทนตามต่อไม่เลิก

"ไอ้แผ่นฟ้า!!"

เสียงตะคอกดังทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิด

"อะไร อยู่ใกล้แค่นี้จะตะคอกทำไม?"

ผมหันไปถามไอ้น้ำเหนือที่นั่งข้าง ๆ ซึ่งตอนนี้ผมกับมันออกมาหาอะไรกินนอกมหา'ลัย ก็เพราะไอ้เพื่อนของผมมันอยากมาลองร้านอาหารเปิดใหม่ ผมก็เลยต้องลากสั่งขารมากับมันนี่ไง ทั้งที่ก็ไม่ได้อยากจะมา เพราะว่าผมขี้เกียจ!

"กูเรียกตั้งนานไหม มึงแหละนั่งเหม่ออะไร"

"เปล่า"

ไอ้น้ำเหนือถามผม มองหน้าเหมือนกำลังจับผิดอะไรบางอย่าง ซึ่งผมกำลังคิดถึง รุ่นน้องที่เธอตามตื้อ คือวันนี้เธอเงียบหายไป ทำไมเงียบ!? ปกติในทุก ๆ วันเธอจะต้องมาวนเวียนกวนใจของผม

"รีบกินจะได้เข้าเรียน นั่งเหม่ออย่างกับคิดถึงใคร?" ไอ้น้ำเหนือมันว่า แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว ทำเป็นรู้ดีว่าผมนั้นกำลังคิดอะไร

(อันดา)

(((กรี๊ด!!!!)))

ฉันแทบเอามืออุดหูไม่ทัน เมื่อเสียงกรีดร้องอย่างกับมันมีอะไรน่าตื่นตาอย่างนั้น ก้าวขาลงบันไดยังไม่ถึงหน้าตึกบริหาร เสียงเซ็งแซ่ก็โอยหวนหนวกหู

"เขากรี๊ดอะไรกันเนี้ย" ฉันบ่นและเอามืออุดหูไว้ ประกอบกับก้าวขาเดินออกไปยังหน้าตึก ที่มีสาว ๆ รายล้อมจนมืดอย่างกับฟ้าฝนจะลง

"อย่างกับดาราเกาหลีมางั้นแหละ...โอ๊ะ ๆ ตาย ๆ อันดาคนสวยโดนเบียด แม่เจ้า!!" ฉันตัวหมุนเลยค่ะ ก็สาว ๆ เล่นวิ่งไม่ดูทางเอาเสียเลย กระแทกไหล่ฉันบ้างล่ะ ซ้ายทีขวาทีหมุนเป็นเกลียวเลยอันดาเอ๊ย

"อันดา!! อันดา" ใครเรียกฉัน มองหาตามเสียงก็ไม่เห็น อ่าเห็นแล้วเพื่อนสาวคนสวยของฉันเอง 'ทับทิม'

"ทับทิม เขากรี๊ดอะไรกันอะ แสบแก้วหูไปหมดแล้ว" ฉันรีบถามทับทิมทันที เมื่อเธอฉีกยิ้มระริกระรี้อยู่ตรงหน้าของฉัน

"งื้ออันดา ใครก็ไม่รู้หล่อมากอะ เหมือนเขามารอใครเลย ยืนกอดอกไขว้ขา หลังพิงกับรถสปอร์ต โคตรเท่อะ ทับทิมชอบ ใจละลายหมดแล้วเนี้ย" ทับทิมพูดบอกด้วยอาการที่แบบทำ ฉันขมวดคิ้วชนกัน ทำฉันอยากรู้เลยทีเดียว อันดาไม่ได้ขี้เผือกนะคะ แค่อยากรู้เท่านั้นเอ๊ง!

"ใครอะ?"

"ทับทิมก็ไม่รู้ รู้อย่างเดียวตอนนี้คือหล่อโดนใจสุด ๆ"

"อยากเห็นจัง ใครกันถึงทำเพื่อนตัวเตี้ยของอันดาคลั่งได้ขนาดนี้" มันทำให้ฉันอยากรู้เลยค่ะ เขาคนนั้นคือใคร

"นั่นไง ๆ เขาเดินมานั่นแล้ว ตรงมาทางนี้ด้วย! ทับทิมต้องทำตัวยังไงดี" ทับทิมสับขารัวกับที่ พร้อมกับชี้นิ้วไปทางด้านหลังของฉันทันที ด้วยสีหน้าอันแสนจะตื่นเต้น

"ไหน ๆ"

"นั่นเขาเดินมาแล้ว"

"!!"

ฉันหันหลังไปมองตามมือของเพื่อน คน ๆ หนึ่งกำลังเดินยิ้มฝ่าวงล้อมของสาว ๆ มุ่งตรงมาทางฉัน ใบหน้านั้นที่ฉันจดจำได้ดี คนที่ห่างหายไปเป็นปี ๆ บัดนี้เขากำลังเดินเข้ามาทางฉัน นี่คือฝันหรือความจริงกันแน่ที่ฉันพบเจอ...ฉันได้แต่มองเขาคนนั้นนิ่ง ๆ ดวงตาของฉันมันสั่นไหว ฉันดีใจจนพูดอะไรไม่ออกเลย นั่นใช่เขาคนนั้นที่ฉันคิดถึงใช่ไหม?