ตอนที่ 6
1661 คำ
“คุณแน่ใจนะว่าจะอยู่ที่นี่”
คำถามแรกของนาเดียดังขึ้นทันที เมื่อคล้อยหลังของดีแลน
มัลลิการะบายยิ้ม พยายามจะเป็นมิตรกับนาเดียให้มากที่สุด
“ค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่ เผื่อว่าบางทีจะสามารถช่วยให้คุณคิลเลียนดีขึ้นได้บ้าง”
“ไม่มีทาง... คุณไม่ใช่คุณไอรีน”
“ถูกต้อง ฉันไม่ใช่คุณไอรีน นายหญิงที่คุณจงรักภักดี แต่หน้าตาของฉันไม่มีอะไรแตกต่างไปจากคุณไอรีนเลย ดังนั้นฉันจึงคิดว่าหน้าตาของฉันจะทำให้คุณคิลเลียนคลายเศร้าได้บ้าง”
หล่อนเห็นนาเดียนิ่งเงียบ จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร และจริงใจ
“ฉันรู้ว่าคุณรักคุณไอรีนมาก”
“ใช่ คุณไอรีนเธอเป็นคนที่ฉันเคารพ”
มัลลิกายิ้มกว้าง มองคู่สนทนาอย่างมีไมตรี
“ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันมาแทนที่เธอ ฉันมาที่นี่ก็เพราะเงินที่คุณดีนจ่ายให้ฉัน และเมื่อฉันทำสำเร็จ ฉันก็จะจากไปในทางที่ฉันมา คุณสบายใจได้ นาเดีย”
“เพื่อเงินหรือ”
มัลลิกาพยักหน้ารับน้อยๆ และเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นคู่สนทนาเริ่มเป็นมิตรขึ้น
“ใช่ค่ะ เพื่อเงิน”
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะไป”
“ฉันจะไปทันทีหากคุณคิลเลียนกลับมาเป็นคนเดิม ฉันสัญญา”
นาเดียหรี่ตามองคู่สนทนาอย่างคาดคั้น
“คุณแน่ใจกับสิ่งที่พูดแค่ไหน”
“ทุกคำที่ฉันพูด คือสิ่งที่ฉันจะทำ คุณสบายใจได้นาเดีย ฉันก็แค่หวังจะให้คุณไม่ต่อต้านฉันเหมือนที่คุณคิลเลียนทำ เพราะงานของฉันจะได้สำเร็จลงโดยเร็ว และฉันก็จะได้จากไป”
“ก็ได้... ฉันจะช่วยคุณ เพราะฉันเองก็ไม่อยากเห็นคุณคิลล์เป็นอย่างนี้เหมือนกัน”
มัลลิกายิ้มกว้าง มีกำลังใจมากขึ้นเยอะ
“ขอบใจมาก ฉันดีใจที่คุณเลือกที่จะช่วยฉัน”
“ฉันไม่ได้ช่วยเธอ แต่ฉันช่วยคุณคิลล์ต่างหาก เพราะถ้าหน้าตาที่เหมือนกับคุณไอรีนราวกับคนๆ เดียวกันของคุณจะสามารถเยียวยาคุณคิลล์ได้ ฉันก็ยินดีจะร่วมมือด้วย แต่คุณต้องรักษาสัญญาที่ให้เอาไว้กับฉัน ไปจากที่นี่ทันทีเมื่อคุณคิลล์หายดี”
“ฉันสัญญา...”
“ฉันจะพาคุณไปที่ห้องพัก และจะช่วยทุกอย่างที่จะสามารถช่วยได้”
“ขอบใจมาก”
นาเดียเดินนำร่างของมัลลิกาขึ้นไปยังห้องพักรับรองแขกที่อยู่ทางปีกซ้ายของตัวคฤหาสน์ เมื่อมาถึงหล่อนก็รีบสาธยายทุกอย่างที่รู้เกี่ยวกับไอรีนให้กับผู้หญิงตรงหน้าฟัง มัลลิกาฟังเงียบๆ แต่ก็ไม่ลืมเก็บทุกรายละเอียดที่ได้ยินเอาไว้ในสมอง
“ทุกเช้าคุณไอรีนจะออกไปวิ่งที่สวนกุหลาบหน้าคฤหาสน์ และเก็บดอกกุหลาบสีขาวที่เธอเป็นคนปลูกเอาไว้ขึ้นมาปักแจกันทุกที่ภายในคฤหาสน์”
“ดอกกุหลาบสีขาวหรือ”
“ใช่ค่ะ คุณคิลล์ชอบมาก แต่ถ้าคุณไปแตะเข้าอาจจะเสี่ยงกับความไม่พอใจได้”
นาเดียเอ่ยเตือนเสียงเป็นห่วง
“ขอบใจมาก แต่หากมันแลกมากับความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของคุณคิลเลียน ฉันก็ยินดีที่จะเสี่ยงจ้ะ”
ผู้เป็นแม่บ้านวัยสาวไม่ตอบ แต่เลือกที่จะพูดต่อ
“อีกอย่างที่ฉันลืมบอกคุณไป... คุณคิลล์ชอบอาบน้ำเย็นที่โรยด้วยกลีบดอกไม้ โดยเฉพาะดอกกุหลาบขาว”
“ขอบใจมากนะ ฉันจะจำเอาไว้”
“เอาล่ะ แล้วถ้าฉันนึกอะไรออกอีกจะรีบมาบอก ตอนนี้ฉันขอตัวก่อน เอ่อ... แม้คุณคิลล์เธอจะเมาเป็นปีศาจสุรา แต่เธอไม่ชอบคนผิดเวลา ดังนั้นคุณกรุณาไปให้ทันเวลาอาหารค่ำ หนึ่งทุ่มตรง”
“ขอบใจจ้ะ ฉันจะไปให้ตรงเวลา”
ร่างเล็กของนาเดียหมุนเดินออกไปจากห้องพักเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่มัลลิกายังคงยืนนิ่งอยู่กลางห้องอยู่เช่นเดิม ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น มองไปรอบๆ ห้องด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ก่อนจะไปหยุดที่เตียงนอนสีขาวขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ชิดผนังห้องด้านขวา
ชีวิตใหม่ของหล่อนเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ...
ชีวิตในขุมนรกที่หล่อนเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง...
ภาพของไอรีนที่ติดอยู่กับผนังกำลังส่งยิ้มสดใสมาให้กับเขา ภาพของเมียรักที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ... คิลเลียนยืนมองไอรีนผ่านภาพแห่งความทรงจำด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำ หัวใจปวดร้าวไม่เคยจางหาย หล่อนจากเขาไปแล้วจริงๆ จากไปแล้วอย่างไม่มีทางกลับมาอีก...
“ผมรักคุณ... ไอรีน...”
ฉับพลันภาพใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งก็ซ้อนทับเข้ามาในสมอง ใบหน้าที่เหมือนกับไอรีนราวกับแกะ เหมือนจนเขาสั่นไหวไปทั้งหัวใจ แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางใช่... มัลลิกาไม่มีทางใช่ไอรีนไปได้ แม้ว่าหล่อนจะเหมือนสักเพียงใดก็ตาม
“คุณคือหัวใจของผมไอรีน... ไม่มีใครแทนที่คุณได้”
รอยยิ้มของไอรีนจากภาพถ่ายทำให้คิลเลียนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ผมไม่มีทางหยุดรักคุณได้ ไอรีน... ไอรีน...”
“คุณคิลล์คะ ถึงเวลามื้อค่ำแล้วค่ะ”
เสียงของนาเดียที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้คิลเลียนต้องรีบผลักไสอดีตออกไป เขายกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะหันไปทำหน้าตาเฉยชากับคู่สนทนา
“แม่นั่นอยู่ไหน”
“คุณคิลล์หมายถึง...”
“ไอรีน... ไม่ใช่สิ มัลลิกา”
น้ำเสียงของคิลเลียนเต็มไปด้วยความขมขื่น
“คุณมะลิเธอรออยู่ที่ห้องอาหารแล้วค่ะ”
รอยยิ้มหยันผุดขึ้นที่มุมปากสวยจัดใต้กลุ่มหนวดเครายาวรุงรังของคิลเลียน ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าเดินตรงไปยังห้องอาหาร นาเดียรีบเดินตามไปทันที
“คุณคิลล์คะ อย่าทำอะไรคุณมะลิเธอเลยนะคะ”
คิลเลียนหยุดเดิน ก่อนจะหมุนตัวกลับมามองนาเดียด้วยสายตาเหยียดหยัน
“แค่แม่นั่นหน้าตาเหมือนกับไอรีนเข้าหน่อย เธอก็คิดจะทรยศต่อไอรีนแล้วอย่างนั้นเหรอนาเดีย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะคุณคิลล์ คือว่า...”
“หุบปาก และอย่ายุ่งกับสิ่งที่ฉันกำลังจะทำ”
น้ำเสียงของคิลเลียนเยือกเย็นจนนาเดียสะท้านเยือกไปทั้งสันหลัง หล่อนมองร่างสูงใหญ่ของคิลเลียนไปด้วยสายตาห่วงใย
“ดิฉันก็แค่อยากให้คุณคิลล์กลับมาเป็นคนเดิมเท่านั้นเองค่ะ ไม่เคยคิดจะทรยศใครเลย”
นาเดียพูดเสียงเบาๆ เศร้าๆ และเดินตามไป
เมื่อคิลเลียนเข้ามาถึงห้องอาหาร ร่างของมัลลิกาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวที่ไอรีนเคยนั่งประจำก็ถูกกระชากอย่างไม่ปรานี จนหล่นลงไปกระแทกที่พื้นห้อง
“ใครอนุญาตให้เธอสะเออะมานั่งเก้าอี้ตัวนี้”
มัลลิกาเบ้หน้าด้วยความเจ็บ นาเดียรีบเข้าไปประคองเอาไว้ และพูดขึ้น
“ดิฉันเองค่ะ ดิฉันขอโทษ...”
“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนาเดีย นังแพศยาคนนี้ต่างหากที่ผิด ผิดตั้งแต่ความคิดที่อยากมาเป็นตัวแทนของไอรีนนั่นแหละ”
น้ำตาของมัลลิกาคลอเบ้า มองคนที่โกรธจนตัวสั่นด้วยความน้อยใจนัก
“ฉันก็แค่อยากดึงคุณให้ขึ้นมาจากนรก ไม่ได้คิดจะมาแทนที่ใคร”
“คุณมะลิ... หยุดพูดเถอะ”
นาเดียเตือนหล่อนเบาๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่หล่อนหยุดไม่ได้ เพราะนิสัยแท้จริงของหล่อนที่ปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่เล็กๆ นั้นไม่เคยยอมใครเลย หากตัวเองไม่ได้ผิด
“ฉันพูดความจริงนะนาเดีย แต่เจ้านายของคุณยอมรับความจริงไม่ได้ต่างหาก”
คิลเลียนยืนสั่นเทาไปทั้งตัวด้วยความโกรธ เขาก้าวพรวดเดียวก็สามารถกระชากร่างของหล่อนเอาไว้ได้ จากนั้นเขาก็ลากร่างที่ดิ้นรนของหล่อนไปที่โต๊ะอาหาร และไม่คาดคิดมาก่อนว่าผู้ชายคนนี้จะทำได้
“ว๊าย... อย่าค่ะ...”
อาหารบนโต๊ะถูกจับมาเทราดบนเนื้อตัวของหล่อนจนเปื้อนเปรอะ ด้วยความบ้าคลั่งของผู้ชายที่ชื่อคิลเลียน คาร์ตัน พอเขากระทำจนสาแก่ใจก็ผลักหล่อนออกห่าง เสียงหัวเราะราวกับปีศาจจากนรกอเวจีทำให้หล่อนน้ำตาทะลัก
“สาแก่ใจคุณหรือยัง ถ้ายัง... จะฆ่าฉันเลยก็ได้”
“อย่ามาท้าฉันนะ มัลลิกา”
“ฉันไม่ได้ท้า ในเมื่อคุณรังเกียจฉันนัก รังเกียจผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนกับเมียรักของคุณนัก ก็ฆ่าฉันเลย เอาเลย เอาที่สบายใจเลย”
หญิงสาวแผดเสียงลั่นใส่หน้าของคิลเลียนอย่างไม่เกรงกลัว เขาปาดเข้ามาหาหล่อน แต่นาเดียกระโดดเข้ามาขวางเอาไว้
“คุณคิลล์ ถือว่าดิฉันขอร้องเถอะค่ะ อย่าทำอะไรคุณมะลิเธอเลย...”
“ขอบใจมากนะนาเดีย แต่ปล่อยเขาเถอะ ถ้าเขาอยากฆ่าฉัน ก็ตามใจเขา”
“คุณมะลิ! คุณก็หยุดพูดสักที และไปล้างเนื้อล้างตัวซะ เดี๋ยวฉันจะให้เด็กยกอาหารขึ้นไปให้ที่ห้อง ไปสิคะ”
มัลลิกาจ้องหน้าสบตากับคิลเลียนอยู่ชั่วอึดใจ ก็รีบวิ่งหนีออกไป
“โธ่เว๊ย!”
คิลเลียนกัดฟันแน่น จะก้าวตามร่างของมัลลิกาไป แต่นาเดียคว้าแขนเอาไว้
“ดิฉันขอร้องล่ะค่ะ อย่าทำอะไรเธอเลย... คุณคิลล์อยากดื่มเหล้าไหมคะ ดิฉันจะยกไปให้ที่ริมสระว่ายน้ำ”
ชายหนุ่มไม่ตอบ เดินออกไปทันที นาเดียมองตามไปด้วยความเป็นกังวลใจ
“แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ คุณคิลล์คนเดิมจะกลับมาเสียที”
- ผู้เขียน
