“ได้ลงไปทำเองหรือเปล่า หรือยืนดูเฉยๆ”
“รุ่นนี้แล้ว ดำนาเกี่ยวข้าวเป็นอยู่นะ” ณิชาหัวเราะ “ถึงจะเป็นลูกสาวคนเดียว แต่พ่อแม่ไม่ได้ตามใจทุกเรื่องหรอกค่ะ เรื่องทำมาหากินนี่ต้องมาก่อนเลยล่ะ”
“มิน่าถึงชอบขายของ”
“ก็มันได้เงินนี่ค่ะ” ณิชาหัวเราะร่วน
“ชอบขายของทำไม่เรียนสังคมฯล่ะ อยากเป็นนักสังคมสงเคราะห์เหรอ”
ณิชาหัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะแบบธรรมชาติไม่ได้กลัวว่าใครจะมองอย่างไรทำให้ชานนท์มองเพลิน
“สารภาพกับพี่นนท์เลยนะ ตอนเตยสอบเลือกคณะนี้ เตยคิดแค่ว่ามันเป็นคณะที่เตยน่าจะเรียนจบ เตยไม่กล้าเรียนตามเพื่อนหรอกกลัวเรียนไม่จบ หรือจบช้าแล้วพ่อแม่จะเสียใจ เพื่อนเตยหลายคนที่ซิ่วมาเรียนใหม่บ้าง ย้ายคณะบ้าง แต่เตยว่าเตยคิดถูกแล้ว เตยชอบสิ่งที่เตยเรียนและคิดว่ามันจะเลี้ยงเตยได้”
ฟังหญิงสาวพูดแล้วรู้สึกละอายใจเล็กๆ เพราะเขาไม่ได้คิดเหมือนเธอเลยสักนิด ตัวเองเรียนมหาวิทยาลัยเอกชน เรียนตามเพื่อน เร
