ชานนท์ถามอย่างแปลกใจ แต่ไม่ยอมปล่อยจากณิชา ให้เธอประคองเขาไปถึงรถเข็นแล้วจึงนั่งลง แล้วแสร้งทำเป็นเหนื่อยหอบตบตาไม่ให้ผู้ใหญ่มองว่าเขากับณิชาทำอะไรไม่เหมาะสม
“ลงจากเครื่องก็ตรงดิ่งมานี่แหละ” พ่อพูดน้ำเสียงราบเรียบ ออกจะแปลกใจที่ลูกชายเองก็พูดธรรมดาไม่ใช่น้ำเสียงหงุดหงิดเอาแต่ใจเหมือนก่อน
“พ่อครับ แม่ครับ นี่น้องเตย เพื่อนบ้านของเรา” เขาบอกกับพ่อแม่ “เตยครับนี่พ่อกับแม่พี่เอง”
“สวัสดีค่ะ” ณิชายกมือไหว้ หญิงสาวรู้สึกกลัวสายตาดุๆของผู้เป็นแม่จึงได้แต่หลบตาแล้วหันไปยิ้มแหยกับคนที่อยู่บนรถเข็น
“เตยมารบกวนพี่นนท์นานแล้ว เตยขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ”
“ถ้าไม่มีเรียนก็แวะมาหาพี่อีกนะ”
“ค่ะ”
ณิชายกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสองแล้วรีบเดินเร็วๆ รีบไปเก็บหนังสือเรียนแล้วก็ลาคนอื่นๆ กลับบ้าน รู้สึกใจเต้นแรงยิ่งกว่าถูกกอดเสียอีก แต่ไม่หรอก มันไม่เหมือนกัน เพราะตอนที่เขากอดนั้นมันเป็นความรู้สึกที่..ดี.. แต
