"พเยีย...พเยีย..."
"อื้อ..." เสียงเรียกพร้อมมือใหญ่ที่แตะเขย่าร่างทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวและหันมองเขา ดวงตายังพร่ามัวและงุนงงเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติและคิดได้
"ตายจริง...นี่พเยียเผลอหลับไปเหรอคะเนี่ย อุ้ย! มืดแล้วด้วย..." ร่างเล็กเบิกตาโพลงลุกยืนกะทันหันแล้วส่องออกไปมองนอกหน้าต่าง ความมืดมาเยือนเสียแล้วและหล่อนก็ไม่รู้ด้วยความตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน
"ขี้เซาเหมือนกันนะเราเนี่ย...หืม" ศิขราหัวเราะในลำคอขยี้ผมบนศีรษะของหล่อนด้วยความเอ็นดู
"ฝนตกด้วย..." เสียงหวานแผ่วเอื้อนเอ่ย ลอบถอนหายใจเบาๆ
"อืม...แต่หยุดนานแล้วล่ะ พี่เห็นว่าพเยียหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก แต่นี่ก็มืดแล้วเลยคิดว่าน่าจะหิว"
"พี่ปั้นตื่นนานแล้วเหรอคะ" หล่อนหันกลับไปซักเอาความกับชายหนุ่ม
"อืม...ก็สักพักหนึ่งแล้วล่ะ"
"แล้วทำไมไม่ปลุกพเยียคะ...จะได้รีบกลับหอพัก" สีหน้าของหล่อนเป็นกังวลอย่างมาก ลนลานรีบเก็บสมุดหนังสือและกระ
