หมอผี

บัวน้อยกลีบช้ำ

        ย้อนกลับไปเมื่อปีกลาย บัวเองอายุพึ่งย่างสิบเก้า เธออยู่บ้านนอกกับแม่เพียงสองคน โดยไม่เคยรู้จักคนเป็นพ่อ เพราะแม่เธอท้องไม่มีพ่อ บัวถูกเลี้ยงให้เติบโตขึ้นโดยคนเป็นยายที่เธอเรียกว่าแม่ ยายบอกเสมอว่า แม่ของเธอนั้นผ่าเหล่าผ่ากอ บอกดีสอนดีก็ไม่เอา หนังสือไม่เรียน งานไม่ทำ ฝักใฝ่อยู่แต่เรื่องผู้ชาย จนเมื่อมีระดูก็ท้องทันทีทันควัน จะหามือใครดมว่าเป็นพ่อเด็กก็ไม่ได้เพราะเธอส่ำส่อนเหลือหลาย เมื่อคลอดเธอแล้วแม่ก็หนีตามผู้ชายคนอื่นไป ทิ้งให้บัวอยู่กับยายเพียงสองคน

          ถึงแม้จะเติบโตมาอย่างแร้นแค้น ยายก็ไม่เคยปล่อยให้บัวอดและพร่ำสอนเสมอให้บัวเป็นคนดี งานบ้านงานเรือนไม่มีขาดตกบกพร่อง บัวได้เรียนแค่ประถมหกเพราะต้องออกมาหารับจ้างทำงานเอาเงินมาเลี้ยงยายที่เริ่มป่วยกระเสาะกระแสะ งานหนักงานเบาในไร่ในสวนบัวทำหมดไม่มีเกี่ยง

          สองคนยายหลานอยู่กันอย่างมีความสุขตามอัตภาพ จวบจนเมื่อแม่ของเธอกลับมาเมื่อปีก่อนเพราะโดนผู้ชายทิ้งและหนีหนี้มา แม่ของบัวก็ยังเป็นคนเดิม เพิ่มเติมคือตอนนี้กินเหล้าเมายาและยังมีการเปิดบ่อนวิ่งในหมู่บ้านอีกด้วย ไปก่อหนี้ยืมสินจากคนในหมู่บ้านมา คนที่ต้องคอยชดใช้ก็คือบัว ยายที่ป่วยอยู่แล้วก็ยิ่งตรอมใจหนักที่เห็นหลานต้องลำบากมากขึ้น

          สุดท้าย ยายก็เสียไปหลังจากที่แม่กลับมาไม่ถึงปี เงินฌาปนกิจหมู่บ้านถูกนำมาจัดงานศพอย่างเงียบ ๆ ที่เหลือเพียงน้อยนิดแม่ก็เอาไปใช้หมดและไม่มีทีท่าใด ๆ ต่อการจากไปของผู้เป็นแม่ มีเพียงหลานอย่างบัวที่เศร้าโศกเสียใจเหลือหลาย

          หมู่บ้านที่เธออยู่มันแร้นแค้นเหลือเกิน แห้งแล้ง ไม่ค่อยมีช่องทางทำมาหากินนัก ปกติแล้วทุกปีจะมีเถ้าแก่ใหญ่มาจากคนละจังหวัด จะเอารถหกล้อสิบล้อมารับคนงานไปทำนาไปตัดอ้อยตามฤดูกาล บัวไม่เคยไปไหนเพราะเป็นห่วงยาย

          แต่มาปีนี้ แม่ของบัวพาชายร่างใหญ่ท้วม อายุอานามน่าจะร่วมหกสิบได้มาที่บ้าน ท่าทางภูมิฐาน แต่สายตากรุ้มกริ่มที่จ้องมองบัวตลอดอย่างกระหายนั้นมันปิดไม่มิด ใบหน้างดงามสวยหวาน ผิวขาวนวลแม้จะทำงานตากแดดตากลมอยู่เสมอ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น เนื้อขาวกำลังแตกสะพรั่งในวัยสิบเก้าขวบปีนั้นยั่วใจชายแก่หัวงูเหลือเกิน

          แม่บอกว่า คนคนนี้ชื่อกำนันเทิ้ม เป็นเจ้าของไร่อ้อยร่วมห้าพันไร่ที่เมืองเพชรบูรณ์ แถมยังมีกิจการอย่างอื่นอีกมากมาย อยากให้บัวไปทำงานกับท่านเป็นเวลาหกเดือน บัวไม่อยากไป ปฏิเสธอย่างไรแม่ก็ไม่ยอม แม่บอกแต่ว่ายังไงบัวก็ต้องไปทำ เพราะแม่รับเงินของกำนันเทิ้มมาแล้ว

          และแล้วสาวน้อยผู้ใสซื่อก็ต้องกลับไปกับเ*******ูวัยดึก หารู้ไม่ว่าการไปครั้งนี้เธอไม่ได้ไปในฐานะลูกจ้าง แต่ไปในฐานะลูกสาวที่ถูกแม่ขายเพื่อไปเป็นนางบำเรอชายแก่ในราคาสามหมื่นบาท

          ดอกบัวที่กำลังผลิบานแรกแย้ม กลีบงามถูกเด็ดร่วงผล็อยชอกช้ำคามือชายแก่อย่างไม่ทะนุถนอม ความสวยสาวสะพรั่งถูกกระหน่ำย่ำยี พรหมจารีถูกกระชากขาดวิ่นอย่างไม่ใยดี

          กระนั้น บัวก็ยังยึดคำสอนของยายที่พร่ำบอกอยู่เสมอ เมื่อมีผัว จงรักเดียวใจเดียว อย่าได้ทำตัวสำส่อนแบบที่แม่เป็น แม้บัวจะเสียตัวให้กับกำนันเทิ้มโดยไม่ได้เต็มใจแต่เธอก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมีย กำนันเทิ้มเป็นผัว บัวจึงมอบความจงรักภักดีให้อย่างเต็มหัวใจ

          กำนันนั้นเป็นคนกว้างขวาง มีหน้ามีตา มีฐานะ แต่เลิกกับเมียไปนาน เมียและลูกนั้นเห็นว่าย้ายไปอยู่ที่อื่นพร้อมแบ่งสมบัติคนละครึ่ง เพราะทนพฤติกรรมสำส่อนของกำนันไม่ได้

        แม้จะอยู่เป็นหนุ่มใหญ่โสด กำนันก็ทำบ้านหลังใหญ่ที่มีห้องสำหรับแขกมากร่วมสิบห้อง ส่วนเรือนคนงานนั้นมีต่างหาก บัวพึ่งรู้ทีหลังว่าทำไมต้องมีหลายห้อง เพราะจะได้สะดวกต่อการเอาผู้หญิงมานอนค้างแล้วสนุกสุขสมในการมั่วกาม แรกเริ่มเดิมทีบัวก็ได้นอนห้องเดียวกับกำนันเทิ้มเนื่องจากยังติดใจในรสคาวสาวสด แต่เมื่อนานไป ก็โดนด่าขับไล่ไสส่งออกมาจากห้องให้ไปนอนห้องริมสุด

        “ โอ๊ย อีบัว อีห่า อีจั๊ดง่าว มึงนี่แข็งพอ ๆ กับท่อนไม้ นอนเกร็งอย่างกับศพ เอาทีไรก็ร้องไห้ จะเอาท่าโน้นท่านี้ก็ทำหน้าซีดหน้าเขียว หมดอารมณ์ ”

        กำนันแหกปากด่าอยู่บ่อยครั้งก่อนลุกขึ้นฟึดฟัดเดินจากไป หญิงสาวไม่มีปากเสียง ก็เธอเจ็บกับการกระทำของเขาทุกครั้ง กำนันเทิ้มไม่เคยเล้าโลมมีแต่รุนแรง หญิงไม่เคยมือชายอย่างเธอยิ่งไม่ประสา ยิ่งหวาดกลัว ยิ่งหวาดระแวงขึ้นทุกครั้งที่จะได้ร่วมรักกับเขา

        สุดท้าย ผ่านไปเพียงหกเดือน ดอกไม้งามที่โดนกระหน่ำย่ำยีจนสาแก่ใจก็เหี่ยวเฉาชอกช้ำ ร่วมเดือนแล้วที่กำนันเทิ้มไม่ได้ชายตาแล แถมทำท่าที่รังเกียจมากมาย ถึงขนาดถูกเนื้อต้องตัวไม่ได้ ราวกับเธอเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจเดียดฉันท์นักหนาทั้งที่ตอนแรกทั้งรักทั้งหลง บัวจึงถูกลดหน้าที่ให้ไปทำอาหารเลี้ยงคนงาน

        หญิงสาวเคยคิดจะหนีไป แต่จะหนีไปทางไหนได้เล่าหนอ คนเป็นแม่หรือก็อย่าไปหวังพึ่งพา แม่แท้ ๆ ที่ใจร้ายยิ่งกว่ายักษ์มาร แม่ไม่เคยรักเคยห่วงเธอเลย หวังฝากชีวิตไว้กับผัว ผัวก็มาเมินหน้าหนี

          บัวได้แต่คิดน้อยเนื้อต่ำใจและร้องไห้สะอึกสะอื้นกับหมอนจนกระทั่งเผลอหลับไป