“รามิล...”
พิมพ์นาราพึมพำเบาๆ นิ่งงันไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินชื่อคนที่เคยเป็นเพื่อนของเธอหลุดออกมาจากริมฝีปากที่สร้างความซาบซ่านให้กับเธอเมื่อสักครู่ แต่ไม่ทันได้เอ่ยถามให้คลายสงสัยว่าชายผู้นี้เกี่ยวข้องอะไรกับรามิล สติที่เหลือก็ดับวูบเมื่อคนที่กอดเธอไว้ได้โปะผ้าขาวสะอาดลงมาปิดปากปิดจมูกเธอไว้แน่น
นายหัวราเมศวร์รับร่างที่อ่อนระทวยหมดสติไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะล้มกระแทกกับเบาะรถ เขาก้มลงมองคนที่หลับตาพริ้มเพราะฤทธิ์ยาสลบ ก่อนจะพึมพำเสียงเย็นยะเยือก
“ไม่ต้องกลัวพิมพ์นารา อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะได้พบกับนายมิลแล้ว”
พิมพ์นาราตื่นขึ้นมาพร้อมๆ กับเสียงไก่ขันเจื้อยแจ้วในยามเช้า หญิงสาวยกมือคลึงขมับช้าๆ เมื่ออาการปวดหัวตุบๆ ได้เข้ามาเล่นงานอย่างเต็มที่ พออาการปวดหัวค่อยทุเลาลง
หญิงสาวก็รู้สึกได้ว่าตนเองได้กลิ่นธูปลอยมาปะทะจมูกพอกวาดสายตามองรอบๆ ห้องพักขนาดใหญ่และได้เห็นธูปอันใหญ่ที่ปักลงกับก
