“ไอ้เจตมันทำร้ายเธอไม่ได้อีกแล้ว ผมไล่มันออกจากเกาะแล้ว”
ปลายนิ้วแข็งแกร่งที่นวดคลึงบรรเทาอาการเจ็บให้พิมพ์นารา ทำท่าว่าจะทำหน้าที่เกินเลย เพราะมันกำลังไต่วนรอบปทุมอิ่มทั้งสองข้าง ก่อนจะบีบเคล้นยอดถันสีหวานที่เจ้าของปลายนิ้วชื่นชอบหนักหนา
“นะ...นายหัวคะ...ปล่อยค่ะ นาราจะแต่งตัว”
พิมพ์นาราตัวสั่น ใจสั่น เส้นฟางแห่งการหักห้ามใจตัวเองเส้นสุดท้าย ที่พยายามข่มใจไม่ให้เผลอไผลไปกับรส
สิเสน่หาของนายหัวราเมศวร์กำลังจะขาดลง ตอนที่ปลายนิ้วแข็งแกร่งได้สัมผัสหนักหน่วงเคล้นคลึงตรงยอดถันสีชมพูหวาน
นายหัวราเมศวร์เองก็เริ่มทนต่อไฟเสน่หา ที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างเปลือยไม่ไหวเช่นเดียวกัน จากที่ตั้งใจมาตามพิมพ์นาราไปทานข้าว แต่พอมาเจอร่างอรชรหอมกรุ่นไปทุกสัดส่วนก็ชักจะเลือนๆ ลืมเรื่องอาหารค่ำไปเสียสนิท
“เธอยังกลัวอยู่ไหมนารา”
นายหัวหนุ่มกระซิบถามเสียงสั่นพร่าชิดกับซอกคอระหงพร้อมกับขบเม้มเบาๆ ตรงแอ่งช
