นายหัวราเมศวร์ย่ำเท้าเข้าไปใกล้ร่างบอบบางที่ยังคงนั่งตัวสั่นอยู่ที่เดิม เขายืนค้ำหัวอีกฝ่าย เห็นร่างบางสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ก็นึกอยากโอบกอดปลอบประโลมเรียกขวัญที่กระเจิงหนีให้กลับมาประทับที่เดิม
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
คนที่ใจแข็งเสียยิ่งกว่าหินผา ไม่ได้ทำตามที่ใจนึกคิด เพราะถ้อยวาจาที่หลุดถามออกมานั้นแสนเย็นชา ห่างไกลจากคำว่าอ่อนโยนยิ่งนัก
เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากคนที่นั่งตัวสั่นอยู่ เจ้าของเกาะจึงเอ่ยถามเสียงเย็นอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มเก็บความรู้สึกไว้ได้อย่างดีเยี่ยม ดวงตาสีสนิมสงบนิ่งไม่ไหวติงราวกับทะเลไร้คลื่นซาซัด
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่านารา...”
พิมพ์นารากล้ำกลืนหยาดน้ำตาให้ไหลย้อนกลับจนปวดร้าวไปทั่วลำคอและกระบอกตา พยายามซุกซ่อนความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆ ไว้ภายใต้ใบหน้างามลออ แต่กระนั้นพอเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยถามอย่างเย็นชา ดวงตากลมโตก็ยังเผยให้เห็น
