บทที่ 11
“อร่อยไหมครับพราว” อภิชัยเอ่ยถามพราวเนตรที่กำลังคีบลูกชิ้นเข้าปาก
“อร่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ”
พราวเนตรระบายยิ้มบางๆ แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวในชามต่อ ไม่สนใจจะมองหน้าอภิชัยอีกแม้แต่น้อย
อภิชัยรู้สึกไม่พอใจแต่ก็พยายามอดกลั้นเอาไว้ ปั้นยิ้มและจู่โจมพราวเนตรด้วยเป้าหมายของตัวเองทันที
“พราวครับ พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับพราว”
พราวเนตรเงยหน้าขึ้นสบตากับอภิชัย “เรื่องอะไรเหรอคะ”
อภิชัยล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงขนาดเล็กขึ้นมาวางบนโต๊ะตรงหน้า
“พี่จะขอพราวแต่งงานครับ”
พราวเนตรเบิกตากว้างตกใจ หล่อนหน้าซีดเผือดและพยายามรวบรวมสติ
“พี่...พี่ชัยอย่าพูดเล่นสิคะ” หล่อนฝืนหัวเราะ
อภิชัยคว้ามือเล็กขาวสะอาดของพราวเนตรมากุมเอาไว้ แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามดึงออกแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“พี่พูดจริง พี่พร้อมแล้วที่จะดูแลพราวไปชั่วชีวิต”
