ตอนที่ 10
1293 คำ
พราวเนตรไม่ชอบตัวเองเลยที่มักจะหงุดหงิดอารมณ์ไม่ดีเสมอยามที่เห็นคีแรนพาผู้หญิงมานอนค้างที่บ้าน แม้ว่าชายหนุ่มจะกระทำแบบนี้มาเนิ่นนานแล้วก็ตาม
“ว่าคนอื่นไม่ดี แล้วตัวเองล่ะ เจ้าชู้ยักษ์ มั่วไปเรื่อย”
หล่อนบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะสะดุ้งเมื่อลำดวนเรียกขึ้นข้างหลัง
“พราว มีคนมาหาแน่ะ”
หล่อนรีบสลัดความโมโหไร้ที่มาของตัวเองออกไปชั่วคราว และหันไปฝืนยิ้มให้กับลำดวน
“ใครเหรอคะพี่ลำดวน”
“แฟนของพราวไง”
พราวเนตรลุกขึ้นยืน สีหน้าเต็มไปด้วยความแคลงใจ
“พี่ชัย...มาทำไมกันนะ”
“พี่เห็นหิ้วอะไรมาเต็มเลย คงซื้อของมาฝากพราวนั่นแหละ”
พราวเนตรฝืนยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณพี่ลำดวนมากนะคะ เดี๋ยวพราวขอตัวก่อน”
หล่อนกำลังจะเดินไป แต่ลำดวนเรียกเอาไว้ ทำให้หล่อนต้องหยุดเดิน
“มีอะไรเหรอคะพี่ลำดวน”
สีหน้าของลำดวนดูเคร่งเครียด และน้ำเสียงก็จริงจังจนหล่อนต้องหยุดฟัง
“พี่เคยเห็นแฟนของพราว...เข้าบ่อนน่ะ”
พูดเหมือนกับคีแรนเลย สงสัยคีแรนสั่งให้พี่ลำดวนมาพูดแน่ๆ เลย
“ขอบคุณที่บอกพราวค่ะพี่ลำดวน”
“พราวก็ระวังตัวเอาไว้บ้างก็ดีนะ พี่เห็นว่าพราวเป็นเด็กดี เลยไม่อยากให้ได้ผู้ชายแบบนายคนนี้มาเป็นคู่ครองน่ะ”
หล่อนยกมือไหว้ลำดวนอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ
“พราวขอบคุณพี่ลำดวนมากค่ะที่เป็นห่วงพราว พราวจะคิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อนจะทำอะไรลงไปค่ะ”
ลำดวนพยักหน้าให้น้อยๆ
“เอ่อ...งั้นพราวขอตัวไปหาพี่ชัยก่อนนะคะ”
“ไปเถอะ”
พราวเนตรเดินจากไป ในขณะที่ลำดวนมองตามไปด้วยความเป็นห่วง เพราะสามีของหล่อนที่เป็นคนสนิทของคีแรนเล่าเรื่องอภิชัยให้ฟังแล้ว
“พี่ชัยมาหาพราว มีธุระอะไรเหรอคะ” พราวเนตรถามทันทีเมื่อออกมาพบอภิชัยที่หน้ารั้ว
“พี่คิดถึงน่ะ มาหาไม่ได้เหรอครับ”
พราวเนตรฝืนยิ้มบางๆ และก็งงกับตัวเองนักที่ไม่รู้สึกวาบหวามอะไรเลยกับคำพูดหวานหูของอภิชัย ตรงกันข้าม กลับรู้สึกกระอักกระอ่วนใจตอนได้ยินเสียมากกว่า
“ค่ะ...”
อภิชัยมองหน้าพราวเนตรด้วยความลุ่มหลง ก่อนจะส่งถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมาเอาใจให้กับหญิงสาว
“พี่ซื้อมาฝากครับ”
พราวเนตรส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความรู้สึกเกรงใจ
“พี่ชัยอย่าเสียเงินเสียทองซื้อของมาให้พราวเลยค่ะ”
“ทำไมล่ะครับ หรือว่าของมันไม่มีราคา”
อภิชัยแสร้งพูดน้อยอกน้อยใจ และนั่นก็ทำให้พราวเนตรรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ พราวก็แค่...อยากให้พี่ชัยเก็บเงินเอาไว้ใช้ในช่วงที่พี่ชัยยังหางานทำไม่ได้น่ะค่ะ”
“พราวเป็นห่วงพี่ใช่ไหมครับ”
หญิงสาวระบายยิ้มบางๆ ออกมาแต่ไม่ได้ตอบ อภิชัยจึงรุกหนักยิ่งขึ้น
“วันนี้ออกไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยกับพี่นะครับ”
“เอ่อ...คงไม่ได้...”
หล่อนปฏิเสธไม่ทันจบประโยค อภิชัยก็ช่วงชิงจังหวะแทรกขึ้นเสียก่อน
“ไปแค่แป๊บเดียวเองนะครับ พี่หิวข้าวน่ะ ยังไม่ได้กินข้าวเลย”
“แล้วทำไมพี่ชัยไม่กินข้าวล่ะคะ รอให้หิวทำไม เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะกันพอดี”
อภิชัยยิ้มเมื่อพราวเนตรพูดเหมือนเป็นห่วง “ก็พี่อยากกินก๋วยเตี๋ยวกับพราวนี่ครับ นะครับ ไปกินกับพี่นะ แค่ปากซอยเอง เดี๋ยวพี่เดินกลับมาส่ง”
“แต่ว่า...”
พราวเนตรลังเล เพราะเกรงว่าจะถูกคีแรนตำหนิเอา แต่อภิชัยพูดแทงใจดำขึ้นมาเสียก่อน
“หรือว่าพราวกลัวไอ้เจ้านายหน้าหล่อนั่นเข้าใจผิด”
“พี่ชัยหมายความว่ายังไงคะ”
อภิชัยทำหน้าบูดบึ้ง
“ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือเลย พี่มองออกนะว่าไอ้หมอนั่นมันคิดจะแย่งพราวไปจากพี่”
หล่อนส่ายหน้าดิก เพราะความคิดของอภิชัยมันเป็นไปไม่ได้เลยสักนิด
“คุณคีแรนไม่ได้คิดกับพราวแบบนั้นหรอกค่ะ พี่ชัยคิดมากไปแล้ว”
“แต่พี่เป็นผู้ชาย ทำไมพี่จะมองมันไม่ออก มันหวงพราว!”
ทำไมอภิชัยถึงคิดแบบนี้ได้นะ ทั้งๆ ที่มันไม่มีทางเป็นความจริงไปได้ ให้พระอาทิตย์ขึ้นกลางคืนยังง่ายกว่าเลย
“พี่ชัยคิดมากไปเองค่ะ มันไม่มีอะไรทั้งนั้น”
อภิชัยหรี่ตาแคบมองหน้าพราวเนตร
“ถ้าพราวยืนยันว่าไม่มีอะไรกับไอ้เจ้านายหน้าหล่อนั่น ก็ออกไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพี่สิครับ”
“แต่พราว...”
“นั่นไง พราวแคร์มัน นี่อย่าบอกนะว่าพราวกำลังปันใจให้กับมันน่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่ชัย พราวไม่ได้...”
หล่อนส่ายหน้าดิกและปฏิเสธพัลวัน หล่อนไม่กล้าอาจเอื้อมคิดแบบนั้นกับคีแรนหรอก
“ถ้าพราวบริสุทธิ์ใจ ก็ออกไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพี่สิ”
พราวเนตรไม่มีทางเลือก หล่อนจำต้องตอบรับอภิชัยออกไปทั้งๆ ที่ไม่อยากขัดคำสั่งคีแรนเลยสักนิด
“ก็ได้ค่ะ”
“จริงนะพราว”
อภิชัยกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ
“จริงค่ะ พี่ชัยรอพราวสักครู่นะคะ พราวขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อน เดี๋ยวพราวมาค่ะ”
“เอาเสื้อผ้าที่พี่ซื้อให้ไปเก็บด้วย” อภิชัยยัดถุงกระดาษใส่มือของพราวเนตร
“ขอบคุณค่ะที่ซื้อมาฝากพราว”
พราวเนตรไม่มีทางเลือกนอกจากกล่าวขอบคุณ และรีบเดินเข้าไปภายในรั้วคฤหาสน์อีกครั้ง
อภิชัยมองตามไปด้วยสายตาพึงพอใจ “วันนี้แหละ พราวจะต้องตอบตกลงเป็นเมียพี่”
“พราวจะออกไปไหนเหรอ”
ลำดวนเห็นพราวเนตรเปลี่ยนชุดมาเป็นกางเกงขายาวและเสื้อเชิ้ตจึงอดเอ่ยถามไม่ได้
“พราวขออนุญาตออกไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยกับพี่ชัยสักครึ่งชั่วโมงนะคะพี่ลำดวน”
ลำดวนยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมอง “อย่ากลับเกินทุ่มล่ะ ไม่งั้นคุณคีแรนเอาเรื่องแน่”
ชื่อของคีแรนทำให้หล่อนต้องย่นจมูก และพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้
“ต่อให้พราวกลับสามทุ่ม คุณคีแรนก็ไม่รู้หรอกค่ะพี่ลำดวน”
“ทำไมพราวคิดแบบนั้นล่ะ คุณคีแรนหูตาไวจะตายไป”
หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองไปยังชั้นสองของตัวคฤหาสน์
“คนที่กำลังสำลักความสุขอยู่บนเตียง คงไม่มีเวลาที่จะมาสอดส่องคนอื่นหรอกค่ะ”
ลำดวนส่ายหน้าน้อยๆ และอมยิ้ม
“พราวพูดเหมือนไม่ชอบใจที่คุณคีแรนพาผู้หญิงมาบ้าน”
พราวเนตรส่ายหน้าพรืด และรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วจนลิ้นแทบพันกัน
“เปล่านะคะ พราวไม่ได้...”
หล่อนยังแก้ตัวไม่ทันจบ ลำดวนก็ตัดบทเสียก่อน
“รีบไปเถอะ จะได้รีบกลับ”
“ค่ะพี่ลำดวน”
พราวเนตรรีบก้าวเท้ามุ่งหน้าตรงไปยังหน้ารั้ว ที่ด้านนอกมีอภิชัยแฟนหนุ่มรออยู่
“ไปกันเถอะค่ะพี่ชัย”
อภิชัยระบายยิ้มกว้าง มองพราวเนตรตลอดทั้งตัวด้วยสายตาหื่นกระหายที่ซ่อนไม่มิด
“พราวของพี่หุ่นดีชะมัด”
หล่อนทำได้แค่ยิ้มบางๆ และเดินนำหน้าอภิชัยไปตามทาง ในใจก็เต็มไปด้วยความอึดอัด
นับวันหล่อนก็ยิ่งรู้สึกไม่ดียามอยู่ใกล้อภิชัย หรือว่าหล่อนควรจะหยุดความสัมพันธ์กับชายหนุ่มเอาไว้แค่นี้ดีนะ หญิงสาวคิดอย่างสับสน
- ผู้เขียน
