บทที่ 30
พราวเนตรน้ำตาร่วง รู้สึกละอายใจไม่น้อย “พี่ชัย อย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ พราวไม่โกรธไม่เกลียดพี่ชัยหรอก พี่ชัยสบายใจได้นะคะ”
“ถ้างั้นออกมาเยี่ยมพี่ที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหม”
“คือพราว...”
“ที่พราวพูดว่าไม่โกรธพี่ ไม่เกลียดพี่ คงเป็นเรื่องโกหกทั้งเพใช่ไหม พราวยังไม่ให้อภัยพี่”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่ชัย คือพราว...” ภาพในวันนั้น ภาพที่อภิชัยแปลงร่างเป็นซาตานและทำร้ายหล่อนยังคงติดตา ทำให้หล่อนหวาดกลัว
“คนอย่างพี่มันไม่มีค่าอะไรเลย แม้แต่ในฐานะพี่ชายพราวก็มอบให้พี่ไม่ได้ งั้นพี่จะอยู่ต่อไปทำไม จริงไหมพราว”
“พี่ชัย...พูดอะไรคะ”
“พี่อยากตาย”
พราวเนตรตกใจหน้าซีดเผือด รีบร้องห้าม “อย่าทำอย่างนั้นนะคะพี่ชัย อย่าทำนะคะ”
“คนอย่างพี่อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก แค่นี้นะพราว พี่ลาก่อน”
“พี่ชัย! พราวตกลงค่ะ เดี๋ยวพราวจะออกไปเยี่ยมพี่ชัยที่โรงพยาบาล” หล่อนต้องรีบตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก
อภิชัยย
