บทที่ 28
พราวเนตรสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ท่ามกลางความมืดสลัว มีเพียงแสงจากโคมไฟสีเหลืองนวลที่หัวเตียงเท่านั้นที่ให้ความสว่าง หล่อนรีบดีดตัวลุกขึ้น แต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บลึกที่หน้าท้องจากหมัดหนักๆ ของอภิชัย
“ที่นี่มัน...”
หลังจากกวาดสายตามองผ่านความมืดไปรอบๆ ห้องที่แสนคุ้นตา ก็รู้ทันทีเลยว่าที่นี่ห้องใคร
“ห้องคุณคีแรน”
หล่อนพึมพำออกมาอย่างตกใจ กำลังจะถลาลงจากเตียง แต่ไฟทุกดวงในห้องกว้างก็เปิดขึ้นจนสว่างจ้าเสียก่อน พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ของเจ้าของห้องที่ยืนกอดอกจ้องเขม็งมองมา
“ใช่ ห้องฉันเอง”
สีหน้าของคนพูดไม่ได้มีร่องรอยความเมตตาเลย ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยโทสะ ริมฝีปากหยักสวยที่มีไรหนวดขึ้นพองามแค่นยิ้มหยันตลอดเวลา พร้อมๆ กับฝ่าเท้าใหญ่ที่ย่างสามขุมเข้ามาหา
“คือ...พราว...” หล่อนหน้าซีดเผือด “พราวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” ในที่สุดก็ถามสิ่งที่ค้างคาใจออกมาจนหมด
รอยยิ้มหยันบนใบหน้า
