เจ็บปวด

1157 คำ

ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเอวาแล้วเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า เธอหลับหนีผมเลยทำต่อไม่ได้จริงๆ “เอวา” ผมตะโกนเรียกแต่ไม่มีใครตอบแบบนี้ทำท่าไม่ดีแล้วสิ ผมรีบใส่เสื้อผ้าออกมา ไม่มี ในห้องของเธอก็ไม่มี “เอวา!!” “คุณท่านพาคุณเอวาไปตลาดครับคุณวายุ ไม่ต้องห่วงไอ้ชัยมันก็ไปด้วยครับ” คนสวนของคุณยายวิ่งมาบอกทำให้ผมโล่งใจขึ้นมาหน่อย ไม่นานทุกคนก็เดินทางกลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าของทั้งสองคน ใช่สิผมไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้เลย “มี๊ทำไมคนไม่ดีถึงอยู่ที่นี่คะ แล้วลุงตุลย์จะมาหาเราไหมคะ” ไม่มีคำตอบจากเอวาเพราะเธอไม่มองหน้าวายุเลย วายุเดินเข้ามาจับข้อมือของเอวาเพื่อดูร่องรอยที่ถูกมัดเมื่อคืนแต่เอวาสลัดออก “อย่ามายุ่งกับฉัน” “อย่าทำเป็นหวงตัวหน่อยเลยเมื่อคืนยังนอนด้วยกันอยู่เลยนะ” “ทุเรศ!!” “เอวามาหายายหน่อยลูก” “ค่ะ” ผมมองตามหลังไปแต่พอก้มลงมาก็เจอตัวปัญหาที่ยืนมองหน้าผมอยู่ ผมเลยต้องย่อตัวเพ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม