ข่าวเสียหาย
1140 คำ
และในที่สุดข่าวนี้มันก็หลุดออกมาจนได้ เมื่อเอวาไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาลจนมีภาพหลุดที่เธอเข้าห้องตรวจทำให้วาริสพี่สาวของวายุเข้าของแบรนด์วาริสต้องรีบโทรหานุชผู้จัดการของเอวาเป็นการด่วน
กระแสโจมตีเอวาอย่างหนักทำให้วายุที่นั่งอยู่ในห้องประชุมต้องหยิบแอร์พอร์ตขึ้นมาเสียบหูแล้วเปิดเพลงฟัง
“วายุแกต้องหาคนมาถ่ายงานให้พี่ เด็กเอวาทำพี่เสียเรื่องแล้ว ไอ้วาฟังอยู่ไหม!!” วาริสเอ็ดคนเป็นน้องจนวายุต้องเปิดรูปริชชี่ให้ดู
“มันไม่ใสไม่เอา คอลเลคชั่นนี้ฉันต้องการคนที่ยิ้มแล้วสดใส ผู้หญิงของแกแต่ละคนยิ้มทีเห็นยันสันดานจ้องแต่จะจับแกทำผัว!"
"ก็คนมันอร่อยสาวๆก็ต้องติดใจเป็นเรื่องธรรมดา แต่เอวานี่ไม่น่าท้องเลยเนอะ”
“ทำไมแกเสียดายที่ไม่ได้กินหรือไง”
“ยังไม่อิ่มต่างหาก” วายุทิ้งปริศนาไว้ให้พี่สาวที่กุมขมับไม่ว่าจะหาพรีเซนเตอร์มากี่คนน้องชายก็ฟันเรียบ แม้แต่เอวาสาวน้อยน่ารักที่เธออยากปลุกปั้นให้เดินเส้นทางในวงการบันเทิงเอง
“คุณวาริสจะทำยังไงต่อคะ” เลขาสาวเอ่ยปากถามเพราะเธอตอบคำถามนักข่าวไม่ไหวแล้ว
“ตามน้ำไปก่อน ขออย่าให้เป็นลูกไอ้วาเลยพ่อเอามันตายแน่!!”
“คงไม่ใช่หรอกค่ะ เสืออย่างคุณวายุไม่มีทางปล่อยให้พลาดหรอก”
อีกด้าน...
เอวานอนร้องไห้อยู่ในห้องจนกระทั้งตุลย์ต้องเอาข้าวกับน้ำมาส่ง กระแสกำลังโจมตีเอวาจนไปเรียนไม่ไหว เอวาเดินมาเปิดประตูให้ตุลย์เข้ามาเพราะเธอจบสิ้นแล้วทุกอย่าง งานโดนยกเลิกแถมยังจะโดนแบรนด์เสื้อผ้าวาริสฟ้องอีก
“ใจเย็นๆเอวาต้องกินข้าวกินยานะ เครียดไปมันก็ไม่ดีต่อเด็กในท้องนะ”
“เรากินอะไรไม่ลงจริงๆ ตอนนี้เราต้องหางานทำเก็บเงินเตี่ยเราโทรมาให้เอาเด็กออกแล้วกลับไปเรียนเราทำไม่ได้จริงๆตุลย์ เขาไม่ได้ผิดอะไรไอ้สารเลวนั่นต่างหากที่ผิด!!”
ตุลย์พอจะเข้าใจสถานการณ์แต่ก็ไม่อยากให้เอวาต้องเครียดจึงเตรียมข้าวให้เอวาทานส่วนตัวเองไล่ตอบกลับพวกที่เข้ามาด่าเอวาจนเอวาต้องบอกให้ตุลย์หยุดตอบกลับพวกนั้นได้แล้ว เถียงไปก็ไม่ชนะหรอก
“คนท้องผิดอะไรวะ บางคนเข้ามาด่าแต่รูปโปรไฟล์ตัวเองอุ้มลูก โคตรย้อนแย้งเลย!” ตุลย์หัวเสียหนักจนเอวาต้องยิ้มให้ตุลย์
“ขอบคุณมากเลยนะที่ตุลย์อยู่กับเราตอนที่เราไม่เหลือใคร เตี่ยเราก็ตัดขาดกับเราไปแล้ว เราไม่เหลือใครแล้วตุลย์” หยดน้ำตามันไหลออกมาอีกแล้วฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ พยายามเข้มแข็งมาตลอด ฉันตัดสินใจโอนเงินให้พี่นุชทั้งหมด5แสนเพื่อให้พี่นุชไปจ่ายค่าเสียหายจนทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือเงินไม่ถึงหมื่น
“เอาเงินเราไปใช้ก่อนไหม เราเองก็มีเงินเก็บอยู่นะ”
“ไม่เป็นไรเลยตุลย์ช่วยหางานให้เราหน่อยได้ไหม งานอะไรก็ได้เราทำได้หมด”
“เราจะช่วยหานะ ตอนนี้กินข้าวให้หมดก่อนเดี๋ยวเย็นเราพาไปนั่งรถเล่นจะได้ไม่เครียด”
“อื้อ”
ตกเย็นตุลย์ก็พาเอวานั่งมอไซด์ฟีโน่มายังถนนแถวชาญเมือง อากาศยามเย็นมันทำให้เอวาได้สูดลมหายใจได้เต็มปอด
“รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม” ตุลย์หันมาถามเอวาที่น้ำตาไหลอยู่ข้างๆ
“มันก็ดีแต่ตอนนี้เรากำลังแย่ ไม่อยากให้ตุลย์มารู้สึกแย่ไปด้วยเลย”
“คิดมาก เราเนี่ยแฟนคลับตัวยงของเอวาเลยนะพอเห็นเธอมีปัญหาเราก็อยากช่วยแม้จะช่วยไม่ได้มากอย่างน้อยก็ขอเป็นเพื่อนที่ดีของเอวาก็พอ”
หลังจากวันนั้นทั้งสองก็สนิทกันมากขึ้น เอวาโพสต์ขอโทษทุกคนที่ทำให้ทุกคนต้องผิดหวังแต่เธอยืนยันที่จะเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียว หลายคนก็พอเข้าใจและเห็นใจเธอจนเธอมีงานเล็กๆน้อยๆเข้ามา เธอเปิดดูเงินในบัญชีที่เคยมีกว่าครึ่งล้านแต่ตอนนี้มีเพียงแค่หมื่นกว่า จ่ายค่าหอ ค่าน้ำ ค้าไฟไหนจะค่ากินอีกจะไปพออะไร
“เอวา!!” ตุลย์เข้ามานั่งในห้องของเอวาเพื่อเปิดไลฟ์การขายของให้เอวาดู”
“ทำไมเหรอตุลย์”
“เราลองมาขายเสื้อผ้ามือสองกันไหม ถ้ามีคนสั่งเราจะอาสาไปส่งให้เองเอวานั่งไลฟ์สวยๆอยู่ในห้องนี่แหละ”
เอวาลองค้นหาเสื้อผ้าของตัวเองที่คาดว่าน่าจะไม่ได้ใส่ออกมาไลฟ์ การกลับมาไลฟ์ของเธอครั้งนี้มีแต่คำดูถูกสารพัดทำให้เธอต้องมองข้ามคอมเมนต์พวกนี้ไป
[สวยแต่ร่าน]
[ท้องไม่มีพ่อเหรอเนี่ย]
[ฉันว่าผู้ชายไม่รับมากกว่า อยากรู้จังว่าพ่อของเด็กเป็นใครอาจจะเป็นพวกเสี่ยแก่ๆก็ได้นะ]
[เมียน้อยงั้นเหรอ แหวะไม่ใส่หรอกเสื้อผ้าเมียน้อย]
อีกด้าน...
วายุกับวาริสเปิดดูไลฟ์ของเอวาบนจอขนาดใหญ่ทำให้วาริสอดสงสารไม่ได้จึงให้คนเอาเสื้อผ้าเก่าๆที่ค้างสต๊อกและมีตำหนิส่งไปให้เอวาขาย
“จะไปช่วยทำไมไม่ได้เกี่ยวอะไรกันสักหน่อย เงินก็คืนมาแล้ว” วายุมองพี่สาวที่ทำตัวเป็นแม่พระ
“ฉันจะทำคอลเลคชั่นแม่ลูกแล้วพลิกเกมส์ให้เอวา”
“ไร้สาระเอาคนที่ไม่มีตำหนิดิ”
“ถามจริงแกทำไมถึงได้ไปกินกับเอวา ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็แค่พนันกันกับเพื่อนแต่ผมใส่ถุงยางนะไม่มีพลาดแน่”
วาริสมองการไลฟ์ของเอวาที่กำลังจบลงเพราะไม่มีใครซื้อเสื้อผ้าของเธอเลยนอกจากเพื่อนๆและแฟนคลับบางกลุ่ม วายุเองก็กลืนน้ำลายลงคอเพราะเห็นน้ำตาของเอวาตอนเธอกดปิดไลฟ์
“ถ้าเอวาท้องกับแกฉันจะไม่มีทางให้แกได้ทำหน้าที่พ่อเลยไอ้วา ผู้ชายแบบแกไม่ควรได้ความรักจากใครแม้แต่ลูกตัวเอง!!”
“ไร้สาระว่ะ!”
- ผู้เขียน
