ทุกวันนี่ตะเกียกตะกายเพื่ออะไรหนักหนา หาสิ่งเติมแต่ง ทำให้ตนเองทุกข์ใจไปก็แค่นั้น ตายไป เอาอะไรติดตัวไป ไม่ได้สักอย่าง
ปริวัตรก้มลงกราบที่พื้น เขาเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่โฉมฉายกับมารดา “ผมขอโทษ”
และนั่นคือคำตอบ เขาเลือกแล้ว
“ตาวัตร!!” วรรณนาแผดเสียง
“ผมขอโทษที่เป็นลูกที่ดีไม่ได้ แต่ผมสัญญา ผมจะพยายามเป็นพ่อที่ดีครับ”
ชายหนุ่มพูดต่อ โฉมฉายจุกจนพูดไม่ออก นางเลี้ยงหลานมากับมือ มอบทุกสิ่งที่เขาอยากได้ แต่กลับไม่สามารถรั้งใจเขาไว้ เมื่อปริวัตรตัดสินใจเลือก ...คนอื่น
“แกจะไป ก็เชิญ อย่าคิดว่าฉันจะง้อ” เพราะทิฐิ ทำให้โฉมฉายพูดเช่นนั้น
“คุณแม่คะ”
“คุณวัตรคะ อุษาว่า” อรอุษาพยายามแย้ง เธออยากให้ปริวัตรคิดทบทวนใหม่ เธอไม่ได้มีค่าขนาดที่ทำให้เขายอมทิ้งทุกอย่าง
“ฉันตัดสินใจแล้วอุษา เพื่อเธอ เพื่อลูก”
ชายหนุ่มย้ำ
โฉมฉายเงยหน้าหัวเราะ “แกจะไม่ได้อะไรจากเทพศิริติดตัวไปสักอย่าง...แกต้องไปแต่ตัว”
