“มีอะไร เล่ามาเลยไม่ต้องอารัมภบท” ชายสูงวัยกล่าวตัดบท หากมัวเยิ่นเย่อ วรรณนาคงบ่นอีกนาน
“ลูกยังไม่กลับจากลำปาง”
“ผมรู้แล้ว ไปงานกับคุณแม่ งานท่านผู้ว่าฯ”
ชายสูงวัยพยักหน้ารับรู้
“เสียดายฉันไม่ได้ไปด้วยนะคุณ รู้ไหมคุณแม่เจอใคร!!”
ประเมินยกมือจับกรอบแว่น ถอนใจแรงๆ “ใคร?”
“นังเด็กอุษา!!” วรรณนายอมเฉลย
“หะ!!” บิดาของปริวัตรถึงกับผงะ ท่านเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ผ่อนลมหายใจยาวเหยียด
“เด็กนั่น อยู่ที่ลำปาง แถมยังรู้จักกับท่านผู้ว่าฯ เสียด้วย ไม่คิดว่าเด็กอุษาจะวาสนาดี ได้เป็นสะใภ้ของคนใหญ่คนโต” วรรณนาบ่นต่อ
“แล้วเกี่ยวอะไรกับตาวัตรล่ะ” ประเมินท้วง
“หึ!” วรรณนาสะบัดค้อนให้ “คุณเมินพูดเหมือนไม่รู้” นางกล่าวประชดสามี
“เรื่องมันนานมาแล้วนี่นาคุณ เก็บมาคิดให้รกสมองทำไมล่ะ ไหนบอกเด็กนั่นเป็นสะใภ้คนมีหน้ามีตาไปแล้วไง จะมาระแวงอะไรอีก”
ประเมินกล่าวเสียงเข้ม ผู้หญิงส่วนใหญ่วิตกจริต คิดกลัวไปก่อนท
