คนฟังเงียบครู่หนึ่ง ครุ่นคิดถึงคำพูดของอีกฝ่าย เป็นแค่คนธรรมดากลับถูกตาต้องพระทัย จนขยับฐานะเป็นพระสนมทรงโปรดปราน แล้วเธอเล่าทำดีแค่ไหนแต่พระองค์กลับไม่ทรงเห็น ไม่ยอมแต่งตั้งเป็นพระมเหสีแถมยังลดบรรดาศักดิ์ลงเสียอีก ยิ่งคิดยิ่งเจ็บในอก มาทีหลังไม่อาจสู้หญิงใหม่ได้ แล้วเธอจำต้องปรานีนางด้วยหรือ ไม่มีทางเด็ดขาด กี่ก้าวกี่คนกี่ชีวิตกว่าจะเดินมาถึงจุดนี้ ยอมเสียอะไรมามากเหลือเกิน
“ความคิดเจ้าดีมากนิลลนา แต่เวลานี้ข้าจัดงานไปเสียแล้ว เอาไว้คราวหน้าเจ้ามาเป็นแม่งานให้ข้าเสีย จะได้ไม่ฟุ่มเฟือยอย่างเจ้าว่าดีหรือไม่” เธอยิ้มอีกครั้ง แม้กล้ำกลืนหนักหนา
นิลลนาแปลกใจ คำพูด การกระทำของนางช่างสะดุดสายตา สะดุดหัวใจ แต่เธอไม่อยากคิดในแง่ลบ ปกติอารีมาไว้ตัวไม่ค่อยสนทนาสักเท่าไหร่ ไม่มีรอยยิ้ม ใบหน้ามักเชิดขึ้นเสมอ แต่ครานี้มันผิดจากทุกวัน หรือนางตั้งใจให้เธอเป็นเพื่อนจริงๆ
ดวงตาโฉบเฉียวเหลือบมองแขกสาวเป
