นาเดียช่วยพยุงคนป่วยลงจากเตียง แม้เธอพยายามห้ามเพราะมั่นใจว่าตนหายดีแล้ว เกือบอาทิตย์พักรักษาตัวในห้องแถมยังถูกข้ารับใช้บังคับทานอาหารจนตอนนี้คิดว่าตนเองกำลังบวม นิลลนาระบายลมหายใจด้วยความโล่งอกได้ออกจากสถานที่แสนอึดอัดเสียที จะดีกว่านี้มากหากเธอสามารถกลับบ้านเกิดได้
“กลับห้องเลยนะคะ ฝ่าบาทส่งทหารมาคอยดูแลความสะดวกให้เราด้วย”นาเดียบอกแล้วหยิบผ้าใส่ตระกล้าสานมีฝาปิดด้านบน
“เรากลับกันเองก็ได้ไม่ใช่เหรอนาเดีย แค่เดินไปอีกตึกเอง”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณเป็นถึงพระสนม”
“ฉันไม่ได้เป็นสักหน่อยนาเดีย ไม่เคยรับปากเลยว่าจะเป็น มีแต่คนเอาไปพูดกันทั้งนั้น!”หญิงสาวเริ่มฉุน
“แต่เมื่อสองวันก่อนฝ่าบาททรงประกาศเรียบร้อยแล้วนะคะ เรื่องแต่งตั้งคุณเป็นพระสนมหากหายดีแล้ว”นาเดียรายงานสิ่งที่ตนทราบมา
“อะไรนะ!”คนตัวเล็กตระหนกสีหน้าเครียดขึ้น แววตาไหววูบริมฝีปากเม้มสนิท “พูดจริงเหรอนาเดีย บ้าไปแล้ว บ้าชัดๆ!”
นาเ
