เมื่อคนคุ้นหน้าที่มาเกาะเคาน์เตอร์ยิ้มแฉ่งอยู่ไม่ห่าง ทำให้มนพัทธ์ตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ตลอดเดือนที่เข้าทำงานมาแม้จะเข้ากันกับเพื่อนร่วมงานได้เพราะมนุษย์สัมพันธ์และการทำงานแบบไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ในสายตาคนอื่นหล่อนก็ไม่ได้มีภาพลักษณ์ที่ดี เพราะไม่มีใครพูดจึงไม่มีใครมีโอกาสได้รู้ว่ามนพัทธ์อยู่ในฐานะใดกันแน่
มองคนตรงหน้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนที่โปรยยิ้มให้ลูกค้า ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเขาจะเข้ามาทำให้สถานะของตนถูกเปิดเผย
“คุณภูสวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยเหลือไหมคะ”
“อย่าไหว้สิน้องมน คนกันเอง” เขารีบโบกมือปฏิเสธการไหว้ของหล่อน
“พี่มาหาไอ้ธีร์ครับ แต่เพิ่งไปคุยกับลุงธนามา ท่านบอกว่าน้องมนมาทำงานที่นี่เลยแวะมาเยี่ยม”
ดวงตากลมเบิกขึ้นเล็กน้อยแทนคำถาม ภูชิตจึงเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบของหล่อนและน่าแปลกที่เขาไม่ถามถึงเนตรตรียาเหมือนครั้งอื่นที่เจอหน้ากัน จนเขาเดินจากไปแล้วหล่อนก็
