ธีภพยืนพิงโต๊ะอยู่ในขณะที่มนพัทธ์ยืนตัวลีบเข้าไป พอยืนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วรู้สึกว่าตัวเองช่างตัวเล็กกระจ้อยร่อยเหลือเกิน รังสีแห่งความเย็นชาแผ่กระจายจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเขาและบรรยากาศรอบๆ
สายตาของหล่อนจดจ้องเพียงปลายรองเท้ามันปลาบของเขาเท่านั้น
“เธอรู้ไหม ว่าฉันกับแม่ทำไมถึงยอมให้พ่อบังคับฉันเรื่องแต่งงาน” ถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“เพราะคุณลุงไม่สบาย” แม้จะสงสัยในคำถามแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง ได้เพียงตอบอุบอิบ
“เรื่องนั้นเป็นแค่ส่วนหนึ่ง ถ้าพ่อไม่ยอมผ่าตัดตอนท่านโคม่าฉันกับแม่เซ็นเอกสารหมอก็เอาพ่อไปผ่าได้”
มนพัทธ์เงยหน้าไปมองเขาจนได้ เพราะอยากรู้ว่าเขากำลังพูดอะไรกันแน่ สบตากับดวงตาว่างเปล่าเฉยเมยของเขาแล้วก็ไม่เข้าใจ
“แล้วเพราะอะไรล่ะคะ”
“เพราะพ่อสัญญาว่าจะเลิกกับผู้หญิงคนอื่นทั้งหมดและอยู่กับแม่เพียงคนเดียวหลังจากที่ฉันแต่งงาน ฉันถึงยอมตกลงว่าจะแต่งงานกับเธอตามใจท่าน”
ดวงตา
