โรงพยาบาล H
เปลือกตาผมค่อยๆ ขยับช้าๆ ก่อนจะลืมตามองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าตัวเองมาอยู่โรงพยาบาลนอนบนเตียงผู้ป่วยเองซะเเล้ว เเต่นั่นมันไม่ได้ดีงดูดความสนใจผมเท่าคนที่กำลังเดินตรงมาทางนี้
ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้ผมเจอไอ้เด็กริวนั่น เเล้วหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย เเละคนที่เดินเข้ามาหาผมกลับไม่ใช่มันเเต่เป็นใครก็ไม่รู้ที่อายุน่าจะไล่เลี่ยกัน เเต่...
เเต่ยังไงก็ไม่ใช่เขาเเน่นอน ก่อนหน้านี้ผมจำได้เเม่นว่าต้องเป็นมันเเน่ มันต้องเป็นริคุเเน่!
"คุณเป็นใคร.."
"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่เมื่อเช้าเดินชน"
"เมื่อเช้า ? เดินชน? "
ผมเลิกคิ้วถามเขาเสียงสูงเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะสายตาเเย่อะไรขนาดนั้น ผมจำได้ว่าเมื่อเช้าเป็นไอ้เด็กริคุนั่นจริงๆ ผมไม่ได้ตาฝาดเเน่ เเต่ทำไมมันถึงเป็นเเบบนี้ไปได้วะ..
นี่ผมฝันอยู่หรือเปล่าวะเนี่ย!!!
"ใช่ครับ คุณเป็นลมน่ะ ผมเลยพามา"
"จริงหรอ.. เเบบผมเนี่ยหรอเป็น
