“ขะ อันขอกลับห้องก่อนนะคะพี่ต้นปัณ”
บอกจะกลับห้อง แต่ก็เดินหมุนไปมาไม่ถูกทางสักที ยืนงงอยู่ตรงนั้นเป็นนาน แล้วก็เดินลิ่ว ๆ จากไปด้วยอาการตกใจปนดีใจอยู่ไม่น้อย
“เดี๋ยวอัน”
ปัณณวัฒน์ร้องเรียกพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ แล้วเดินตามไปส่งคนที่เขาเพิ่งบอกความในใจกับเธอไป จนเห็นว่าหญิงสาวรุ่นน้องเข้าห้องปิดประตูแล้วก็ค่อยเลี่ยงไปนั่งรับลมยังเก้าอี้ชายหาด ปล่อยอารมณ์ไปกับสายลมที่พัดโชยเอื่อยนั่นเพียงลำพัง
ท่าทีของปัณณวัฒน์กับอันนาเมื่อครู่นี้อยู่ในสายตาของนักท่องเที่ยวคล้ายชาวต่างชาติอีกครั้ง ร่างเล็ก ๆ ชะเง้อมองก่อนจะหัวเราะหึ ๆ ออกมาเบา ๆ แล้วเดินเลี่ยงไปนั่งดื่มที่บาร์กับเพื่อนที่มาด้วยกันหลังจากนั้น
“ทำไมเรื่องมันต้องมาลงเอยแบบนี้ด้วยวะสน”
รำพึงรำพันกับเพื่อนแต่ซุกหน้าลงกับหมอนบนเตียงนอนในห้องพัก ใบสนที่หอบเอาหนังสือของปัณณวัฒน์มาอ่านที่ห้องด้วยวางลงที่โต๊ะข้างเตียง มองแล้วก็ถอนใจ เสนอทางเล
