จึงเอ่ยปากถามคล้ายชวนคุยไปว่า “เขาเป็นญาติกับอันหรือ”
“ไม่เชิงค่ะ ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละ เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก โตมาด้วยกัน เขาเป็นลูกชายของคุณลุงอัยย์วัฒน์ เจ้าของ...คนนั้นไงคะ” เอ่ยชื่อสื่อเจ้าดังที่เป็นของอัยย์วัฒน์ให้เพื่อนและชายหนุ่มรุ่นพี่ได้รู้
แล้วจู่ ๆ ใบสนก็ร้องเสียงดังขึ้นว่า “เฮ้ย ๆ ฉันจำได้แล้ว”
อันนาหันมองเจ้าของรีสอร์ตด้วยสายตาเอือม ๆ “จำอะไรได้อีกล่ะ”
“หมอคนนี้ ใช่ที่เคยมานั่งรอแกตรงใต้ตึกวันที่ฝนตกหนักตอนปีหนึ่งนั่นไง ใช่หรือเปล่าวะอัน ใช่แหละ ฉันจำได้ ตอนนั้นเรายังแซวกันเลยว่าหมอหล่อช่วยบอกต่อด้วยอะ”
อันนาส่งเสียงจิ๊ในปากเบา ๆ เมื่อเพื่อนตัวดีดันจำอาร์เธอร์ได้
ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ปีหนึ่งเทอมแรกเลย วันนั้นฝนตกหนักมาก ยังคงจำได้อยู่เลยเหมือนกับเพิ่งผ่านมาเมื่อไม่กี่เดือนนี่เอง ตอนนั้นเธอออกจากห้องบรรยาย ผลักประตูเดินลงไปยังชั้นล่าง พร้อมกับบ่นไปด้วยว่าฝนตกหนักขนาดนี
