ศรัณย์มองภาพที่ยัยตัวดีถอยห่าง หน้าขาวๆ ซีดเซียวมากกว่าครั้งไหน น้ำตาเม็ดโตก็ไม่มีท่าว่าจะหมดจากตาเอาซะง่ายๆ เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร เพราะไม่อยากให้เรื่องมันไปกันใหญ่ ตาคมได้แต่ทอดมองร่างเล็กๆ ที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นบันได กลัวแค่ไหน ว่าอุณหภูมิบนร่างที่ร้อนมากกว่าปกติ จะส่งผลให้เธอก้าวบันไดผิดขั้น แล้วอาจจะพลาดตกเอาง่ายๆ ดูเหมือนว่ายัยตัวดีจะมีไข้ เขาเลยไม่คิดจะยืดยื้อในคำพูดที่ฟังแล้วใจหาย เขาเลือกที่จะปล่อยให้เธอขึ้นบ้านไป ไว้อารมณ์เย็นกว่านี้แล้วค่อยคุยกันใหม่ หวังว่าภาพบ้าๆ นั่นจะไม่หลุดออกไปอีกครั้ง หวังว่าเธอจะลบมันไปแบบที่บอกไว้ เพราะถ้ามันไม่ใช่แบบที่เขาคิดไว้ คนที่เดือดร้อนก็คงไม่ใช่ใครนอกจากเธอ และเขาก็อยากให้เธอรู้ไว้ ว่าคนที่เขาห่วงก็ไม่ใช่ใคร มันก็คือเธอเช่นเดียวกัน
ศรัณย์ทิ้งกายลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า มวลสมองเอาแต่คิดไปต่างๆ นาๆ ว่าเธอจะเข้าใจถึงคำที่เขาพยายามจะสื่อไหม สาบาน
