หญิงสาวทั้งสองกำลังนั่งฝึกปักผ้ากันอยู่ที่ศาลาข้างสระบัว โดยที่หานหลิงหลิงสอนวิธีแก่หลี่ลี่อิงด้วยความจริงใจ ด้วยเพราะรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายนั้นก็เคารพตนเสมือนพี่สาวแท้ๆ คนหนึ่ง ซึ่งหากไม่ติดที่ว่ามีใจให้บุรุษผู้เดียวกันทั้งสองก็คงกลายเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันไปแล้ว
“ข้าเจ็บนิ้วไปหมดแล้ว เข็มตำนิ้วจนผ้าแพรสีขาวนี้จะกลายเป็นสีชาดไปแล้ว”
“เจ้าอย่าบ่นนักเลยลี่อิง เจ้าไม่อยากปักผ้าให้ออกมาดูงดงามเช่นข้าหรือ” หญิงสาวผู้สูงวัยกว่ากล่าวด้วยวาจาที่เอ็นดู
“ทำไมจะไม่อยากเล่า แต่ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน แล้วเหตุใดกุลสตรีทุกนางจะต้องปักผ้าเช็ดหน้าด้วยตนเองด้วยเล่าในเมื่อที่ร้านผ้าก็มีผ้าปักลายสวยงามให้ซื้อหา” ดรุณีน้อยบ่นต่อไม่หยุดเพราะเริ่มเบื่อหน่ายกับงานฝีมือ
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสตรีนางใดที่ปักผ้าเช็ดหน้าได้สวยงาม นั่นจะแสดงถึงความเพียบพร้อมในทุกด้าน และจะทำให้เจ้าดึงดูดความสนใจของบุรุษเพศได้”
“...”
