ในยามที่เยี่ยหยวนซีกำลังฝึกฝนการต่อสู้อยู่นั้น หลี่ลี่อิงได้นั่งปักผ้าอยู่ไกลๆ แล้วแอบมองเขาเป็นระยะโดยมีเสี่ยวชิงยืนอยู่ด้วย
“คุณหนูไม่ร้อนหรือเจ้าคะ แดดเริ่มส่องแล้ว”
“ไม่หรอก ข้าไม่ได้ร้อนเลยสักนิด” พูดไปนางก็ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อที่ผุดอยู่บนใบหน้าไปด้วย ทำให้เสี่ยวชิงเอ็นดูในความพยายามของนางยิ่งนัก
“ข้าว่าเข้าไปหลบในร่มก่อนเถิดเจ้าค่ะ คุณชายเยี่ยฝึกซ้อมเช่นนั้นคงไม่ได้มองมาทางนี้แน่”
“ข้าไม่ได้อยากให้ต้าเกอมองมาเสียหน่อย” หลี่ลี่อิงรีบปฏิเสธแล้วแสร้งว่าปักผ้าต่อไป
“ถ้าเช่นนั้นก็เข้าไปนั่งพักในร่ม แล้วนำพิณมาบรรเลงจะไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ ได้ยินเสียงพิณจากคุณหนู คุณชายเยี่ยคงหันมามองบ้าง” เสี่ยวชิงแนะวิธีแก่นาง ทำให้หลี่ลี่อิงยอมแพ้แก่ความรู้ใจของสาวใช้คนสนิท
“งั้นเจ้าเอาผ้าไปเก็บแล้วไปเอาพิณมาให้ข้า ข้าจะไปรอที่ด้านโน้น” หลี่ลี่อิงพูดเสียงเบาด้วยความเอียงอาย แล้วลุกเดินไปยัง
