เสียงพิณที่ดังมาจากศาลานั่งเล่นในสวนที่ใกล้กับลานฝึกยุทธทำให้เยี่ยหยวนซีรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่สดใสของผู้ที่บรรเลงอยู่
ในตอนนี้บุรุษหนุ่มกำลังถูกเฉินอี้ทดสอบฝีมือด้วยตนเองอยู่ แต่ด้วยเสียงพิณนั้นทำให้เสียสมาธิจึงพลาดโดนเฉินอี้ซัดฝ่ามือเข้าที่ไหล่ด้านซ้าย
“คุณชายเยี่ยท่านเป็นอย่างไรบ้าง” เฉินอี้ยุติการต่อสู้แล้วรีบเข้าไปดูเยี่ยหยวนซีด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
“ข้าไม่เป็นไร ต้องขออภัยที่เมื่อครู่ข้าเสียสมาธิ”
“เสียงพิณของคุณหนูรบกวนสมาธิท่านใช่หรือไม่”
“ก็ไม่เชิง เพราะข้าเองที่ไม่ระวังตัวอย่าได้กล่าวโทษเสียงพิณของนางเลย อีกอย่างฝีมือของท่านก็อยู่ในระดับสูงกว่าข้า แม้ข้ามีสมาธิก็มิอาจเทียบกับท่านได้” บุรุษหนุ่มกล่าวชื่นชมเฉินอี้ที่ก็เปรียบเหมือนอาจารย์สอนวรยุทธ์ให้แก่ตน
“คุณชายชื่นชมเกินไปแล้ว” เฉินอี้พูดแล้วยิ้มกว้างยินดีกับคำชื่นชมนั้น
“ถ้าเช่นนั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อน คุณชายไปพักผ่อนเถิด”
