เพลิงแค้นแรงพยาบาท บทที่3.
1529 คำ
ชายหนุ่มพูดเสียงเย็นชา...เขากระตุกยิ้มมุมปากเหมือนกำลังเย้ยหยันใคร
“ฉันชื่อมิเกล...เป็นเจ้าหนี้พ่อเธอ...มาเพื่อเจรจากับเธอ เรื่องจำนวนหนี้ที่ค้างอยู่”
คณานางค์เบิกตากว้าง มือที่พนมอยู่หว่างอกตกผล็อย เธอถลึงตามองเขาก่อนจะอ้าปากตาโต เมื่อนึกเค้าหน้าเขาได้รางๆ ‘ไอ้วายร้าย! ไอ้สารเลว’
คำสบถที่เธอพอนึกออก พรั่งพรูออกมาจากจิตใต้สำนึก แต่ไม่ได้เปล่งเสียงออกมาเพราะมัวแต่ตกตะลึง
“นม...ฝากที่นี่ด้วยนะคะ ขอนางไปคุยกับเขาก่อน เดี๋ยวนางมา” เธอสะกดความโกรธ หันไปกระซิบบอกคนข้างตัว พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นเหมือนท้าทายอีกฝ่าย
“ที่นี่ไม่เหมาะเชิญข้างนอกเถอะค่ะ คนโสโครกอย่างคุณไม่ควรมาทำให้งานพ่อฉันกร่อย”
คณานางค์สูดลมหายใจลึกๆ เธอผุดลุกขึ้นยืน เดินนำหน้าโดยมีผู้ชายตัวใหญ่เหมือนยักษ์ปักหลั่นเดินตามมาห่างๆ
“ที่นี่คงเหมาะสม สำหรับการพูดคุยกับคนอย่างคุณ ในที่สุดก็โผล่หัวมาจนได้”
หญิงสาวเปรยลอยๆ เธอหยุดยืนใต้ต้นไม้ใหญ่ มีความมืดมิดโอบล้อมรอบตัว มองเห็นแค่ดวงตาวาววับที่สะท้อนแสงเท่านั้น
มิเกลไหวไหล่! ลูกสาวคชาช่างเก่งกล้าไม่กลัวใครสมราคาคุยของพ่อ เขาได้ยินกิตติศัพท์ของคณานางค์ผ่านคำพูดของเพื่อนร่วมลงทุนมานานหลายปี ไม่คิดว่าตัวจริงเป็นๆ จะหัวแข็งและก้าวร้าวกว่าที่คิด…
“ต้องมาสิ...พ่อเธอเป็นหนี้ฉันไม่ใช่บาท สองบาทนี่”
ชายหนุ่มเอ่ยปากเสียงเย็นชา...เงินที่คชาเอาไปจากเขา ไม่เกี่ยวกับบริษัทเป็นเงินส่วนตัวของเขาเอง...และเขาไม่ต้องการเสียเปล่า
“ทั้งหมดที่เกิดขึ้น...มันแผนคุณใช่ไหม?”
เสียงสั่นพร่าเพราะความโกรธตีตื้นจนแน่นช่องอก
“อย่าเดาเลย...เธอไม่รู้เรื่องจริงหรอกหนูน้อย” ชายหนุ่มตอบเสียงติดรำคาญ เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายให้หล่อนรู้ เมื่อคชาเป็นหนี้เขาจริงๆ
“คุณใช้วิธีสกปรกแบบไหน? หลอกล่อพ่อฉันล่ะ”
หญิงสาวแสยะยิ้มเหมือนกำลังแยกเขี้ยวขู่ เธออยากจะขย้ำเขาให้จมเขี้ยว อยากทำให้เขาเจ็บปวดเสียบ้าง
“ฉันไม่ต้องใช้วิธีต่ำทรามเช่นนั้นหรอก เพราะแค่นี้พ่อเธอก็แทบจะคลานเข้ามากอดขาฉัน ตอนที่ร้องขอเงิน” ชายหนุ่มยกมือเท้าสะเอว เขาดันชายเสื้อสูทไปทางด้านหลัง ถลึงตาลุกโพรงมองสบตากับคู่สนทนาด้วยความโกรธจัด!
เพี๊ยะ!
“เลวที่สุด!” ฝ่ามือบางก็ฟาดลงที่หน้าของชายหนุ่มจนหัน ริ้วแดงเป็นรอยนิ้วมือปรากฏให้เห็นเป็นปื้นใหญ่ๆ เธอโกรธจนทนไม่ไหว ยืนตัวสั่น ถลึงตามองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
มิเกลขบกรามแน่น...เขายกมือขึ้นลูบซีกแก้มที่ชายิบเพราะแรงตบ เห็นตัวเล็กๆ บางๆ ฤทธิ์เดชมีไม่ใช่น้อย สมกับเป็นลูกสาวของคชา...
“เธอกำลังทำให้ฉันหมดความอดทนนะหนูน้อย”
วัยที่ห่างกันเกือบยี่สิบปี เมื่อมิเกลอายุสี่สิบปีในขณะที่คณานางค์เพิ่งจะครบยี่สิบสี่ปีไม่กี่วัน
“ฉันไม่ใช่เด็กขนาดที่คุณจะเรียกหนูหรอกนะคะ?”
หญิงสาวติงเสียงแข็ง!
“เธอเด็กมาก หากฉันมีเมียตอนหนุ่มๆ เธอคงอายุเท่าลูกของฉันพอดี” มิเกลพูดกลั้วเสียงหัวเราะ เขายิ้มแก้มปริ เมื่อท่าทางเป็นเดือดเป็นแค้นของคณานางค์ดูน่าขำ มากกว่าน่ากลัว
แปลก! แทนที่จะโกรธหล่อน เขากลับอารมณ์ดี
“แต่...คุณก็ไม่ได้มีโอกาสเป็นพ่อคนสิ เพราะเด็กไม่มีวันไปเกิด...หากมีพ่อเป็นคนชั่วอย่างคุณ!”
หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงกร้าว มุมปากอิ่มแสยะยิ้มเหยียดหยัน
“ฉันไม่ได้ต้องการเด็กต่างหากเล่า ไม่ใช่ไม่มีวาสนาเป็นพ่อคน” มิเกลตอบเสียงเย็นชา...เขาไม่ได้ปรารถนาเลือดเนื้อเชื้อไข เมื่อยังไม่มีใครเหมาะสมพอที่จะเป็นแม่ของลูก ในเมื่อรอบตัวเขา มีแต่ฝูงกระสือ หิวเงิน
“ไม่ต้องมาอ้างหรอกค่ะ คนใจดำอย่างคุณ คงไม่มีคนดีๆ อยากมาเกิด”
คณานางค์ยังเหน็บแนมไม่จบ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม่เกลียดชังผู้ชายตรงหน้านี้เสียเหลือเกิน
“Damn...” ชายหนุ่มสบถเสียงลั่นจนคณานางค์ผงะ!
มิเกลกัดฟันพูด ยิ่งพูดกันนานยิ่งของขึ้น...เขาไม่เคยโกรธจัดเท่านี้มาก่อน “อย่ากำแหงนักคณานางค์! เธอยังเด็กเกินกว่าจะมาสู้กับคนอย่างฉัน”
หญิงสาวหน้าเผือดซีด แต่ความมืดมิดช่วยเธออำพรางสายตาไว้ได้ “คุณจะเอายังไงล่ะคะ ฉันไม่มีเงินคืนคุณหรอก...ก็รู้อยู่ว่าฉันไม่มีอะไรเหลือ คุณจะมารีดเลือดจากปูเหรอไงหะ?”
ถึงเธอจะเป็นลูกหนี้ที่ต้องชดใช้แทนบิดาผู้ให้กำเนิด แต่เขาควรรู้ด้วย...เธอมีแต่ตัวกับลมหายใจ...
“ก็พอรู้หรอก...” ชายหนุ่มลากเสียงยาว เขากวาดตามองผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง หลังจากมองผ่านๆ ไม่ได้สนใจจริงจัง ถึงจะอยู่ท่ามกลางความมืด ราศีของคณานางค์ก็เปล่งปลั่งแยงนัยน์ตา หล่อนน่าจะทำเงินให้เขาไม่ใช่น้อย...ดีกว่ากลายเป็นหนี้สูญไม่ได้อะไรคืนมาเลย หลังคชาสิ้นใจ!
หญิงสาวขยับตัวด้วยความอึดอัด สายตาของเขาคมเหมือนใบมีดโกน เธอรู้สึกแสบๆ ไปตามผิวเนื้อเหมือนชายหนุ่มเอาใบมีดโกนคมๆ มาลูบไล้ไปมา
“เธอไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน เพราะไอ้บ้านหลังนั้นก็กำลังถูกขายทอดตลาด...ไหนจะบริวารที่เหลืออีกล่ะ เธอจะเอาไงต่อ”
เขาพูดเหมือนเห็นใจ แต่คณานางค์รู้ ไอ้หน้าเลือดนี่กำลังวางแผนคิดอะไรอยู่แน่ๆ คนเจ้าเล่ห์อย่างเขา คงไม่ยอมเสียอะไรฟรีๆ
“นี่ฉันช่วยงานศพคชา...ฉันรู้ว่าเธอคงไม่มีเงิน...ความปรารถนาดีของฉันหวังว่าเธอคงไม่ปฏิเสธ”
ซองสีขาวสะอาดมีเงินสดอยู่ในนั้นกว่าครึ่งล้าน มิเกลช่วยเหลือหล่อนเพราะรู้ถึงความจำเป็น ยังมีอะไรให้ผู้หญิงคนนี้ต้องทำอีกเยอะ เขารู้หล่อนไม่มีเงินติดตัวสักบาท ตอนที่เหยียบฝ่าเท้าลงบนแผ่นดินประเทศไทย เขาตามสืบข่าวคราวของหล่อนพอดี...เพราะยังมีจำนวนหนี้ค้างจ่าย ที่คชาต้องคืนให้เขา แต่ชายคนนั้นดันชิงฆ่าตัวตายหนีความอัปยศไปเสียก่อน
“ขอบคุณ แต่ฉันขอไม่รับ...ไม่ได้หยิ่งนะคะ ฉันกลัวคุณเอาไปบวกกับจำนวนที่ฉันต้องจ่ายให้คุณอีก...แค่นี้ฉันยังไม่รู้ว่าจะหาที่ไหนมาคืนคุณเลย”
เธอตอบเสียงสะบัด ไม่ยื่นมือไปรับ เลือกที่จะยกมือขึ้นกอดอกตัวเองไว้แทน
“ยังมีอะไรที่เธอต้องทำอีกเยอะ...อย่ามาทำจองหองกับฉัน หนี้ของพ่อเธอ เธอต้องชดใช้ให้ฉันทุกบาททุกสตางค์อยู่แล้วล่ะ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกน่าเด็กน้อย”
มิเกลไม่ได้ข่มขู่ ไม่เคยมีใครหนีเขาพ้น หากใครก็ตามที่คิดจะหนี เขาไม่รอช้าที่จะตัดทิ้ง...ฆ่าคนตายก็แค่กระสุนนัดเดียว อยากตายศพไม่สวยก็ลองดูสิ! ยิ่งเด็กผู้หญิงปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนี้น่ะ จะหนีไปได้สักกี่น้ำกันเชียว
หญิงสาวกลอกตา เธอแอบเบ้ปาก เขาช่างหน้าเลือดได้ใจ ขนาดเธอเพิ่งจะสูญเสียบิดา เขาก็ยังไม่วายมาทวงหนี้
“พ่อฉันเป็นหนี้คุณเท่าไร?” เธอกลั้นใจถาม
หนุ่มใหญ่ทอดสายตามองหล่อนอีกครั้ง ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว แต่จองหองฉิบหาย! หล่อนจะรอดปากเหยี่ยวปากกาไปได้กี่วันกี่เดือน เมื่อมีคนจ้องจะตะครุบหล่อนเป็นสิบรายเพราะคชาไม่ได้หยิบยืมที่เขาแค่คนเดียว ชายผู้นั้นสร้างหนี้สินไว้ล้นพ้นตัว จากสาเหตุเดียว...การพนัน!!
“อยากรู้จำนวนเต็มๆ เหรอ?” เขาย้อนถาม
“ใช่! พ่อฉันไปเป็นหนี้คุณได้ยังไง? คุณหลอกพ่อฉันหรือเปล่าล่ะ” หญิงสาวกังขา เธอไม่รู้การเคลื่อนไหวของบิดาช่วงหลังๆ มานี่ มาฉุกใจก็ตอนที่ไม่มีเงินเข้าบัญชีเธอหลายเดือน แต่ก็อยู่มาได้จากเงินเก่าๆ ที่เหลือติดค้างบัญชี มาหมดเกลี้ยงเอาตอนที่ได้รับรู้ข่าวร้าย
ไม่มีคำตอบจากเขา มีแต่เสียงหัวเราะหึๆ
“อย่ารู้เลย...เพราะเธออาจจะช็อกตายไปอีกคน” เขาตัดสินใจไม่บอก รู้สึกเวทนาหล่อนนิดๆ ...และคงต้องยื่นมือเข้าช่วย เพราะไม่อย่างนั้นคณานางค์คงแหลกไม่มีชิ้นดี เมื่อเจ้าหนี้คนอื่นๆ ไม่ได้มีความปรานีเหมือนกับเขา
หญิงสาวถอนฉุน! จะให้เธอค*****นเหรอ? แม้แต่วันข้างหน้าเธอจะกินอยู่ยังไงยังไม่รู้...
- ผู้เขียน
