อันนี้เรียกสู่ขอหรือข่มขู่นะ #1
832 คำ
บรรยากาศเช้านี้ในบ้านโรจนทิพย์เป็นไปอย่างเงียบเชียบเพราะทุกคนออกไปรอต้อนรับครอบครัวคาร์เทียร์ที่บริษัทหมดแล้ว ทำให้อรรัมภาค่อนข้างเงียบหูไม่น้อย แม้จะมีสายตาจากเหล่าแม่บ้านคอยมองมาอยู่ตลอดแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องเหมือนอย่างเคย เพราะทุกครั้งที่มองไปยังคนที่นั่งอยู่กลางบ้านก็จะได้รับสายตาที่ตวัดมามองพร้อมกับคิ้วที่เลิกขึ้นเป็นเชิงว่า ‘มีอะไร’ ตลอดเวลา
อรรัมภาในตอนนี้น่ากลัวกว่าเดิมมากจริง ๆ
หญิงสาวนั่งได้ไม่นานเสียงรถที่ขับเข้ามาก็เรียกความสนใจให้หันไปมอง ก่อนจะพบกับรถคันหรูสีดำราคาแพงที่มีคนขับคุ้นหน้าคุ้นตาดีเหมือนเพิ่งเคยเจอไปเมื่อวาน และใช่ คนที่ขับรถเข้ามาก็คือบอสตันที่วันนี้อยู่ในชุดสูทสามชิ้นสีดำ แต่งตัวคล้ายเจ้าบ่าวเสียจนเธออดคิดไม่ได้ว่านี่มาสู่ขอหรือจัดงานวันนี้เลยกันแน่
"ไม่มีคนอยู่เหรอคะ" บอสตันเดินเข้ามาหาอรรัมภาที่เดินออกมารับ วันนี้คนตัวเล็กแต่งตัวแปลกตาไม่น้อย เธออยู่ในชุดเดรสไหล่เดียวแขนยาว ดีเทลไหล่ตั้ง กระโปรงป้ายทรงสอบจับเดรปสีน้ำเงิน
เธอดูสวยแปลกตา
“ออกไปกันตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ" อรรัมภาตอบ
"อืม ไปเถอะค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ" อรรัมภารีบจับแขนอีกคนไว้ พลางมองบอสตันที่หันมามองแล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่ง "ทานอะไรมาหรือยังคะ"
"ยังค่ะ ทำไมเหรอ"
"มานี่ค่ะ"
บอสตันเดินตามอรรัมภาที่ลากแขนตัวเองเข้าบ้านด้วยความขบขันกับท่าทางที่ทำราวกับกำลังลากท่อนซุง แรงแค่นี้จะไปลากเขาได้ยังไง นี่ถ้าเขาหยุดเดินมีเหรอที่เธอจะลากเขาได้น่ะ
ภาพที่ทั้งสองเดินลากกันเข้ามาในบ้านอยู่ในสายตาของเหล่าแม่บ้านทั้งหมดแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ได้แต่เก็บเอาไว้เล่าให้เจ้านายของตัวเองฟังในภายหลัง อรรัมภากับบอสตันเองก็รับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมาแต่ก็ไม่มีใครสนใจ ทั้งสองพากันก้าวเดินเข้าไปยังห้องครัวที่มีป้าทองยืนยิ้มรออยู่พร้อมกับอาหารมากมายที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
"ทานให้อร่อยนะคะ มื้อนี้ป้าทำสุดฝีมือเลย" ป้าทองเอ่ยบอกคุณหนูของตัวเองที่ส่งยิ้มมาให้จนแก้มบุ๋ม ก่อนจะหันไปยิ้มให้คู่หมั้นของคุณหนูที่นั่งหน้านิ่งอยู่อีกฝั่ง วันนี้แววตาของบอสตันไม่แข็งกร้าวเหมือนเมื่อวานที่เธอเจอแล้ว
"ขอบคุณครับ" บอสตันเอ่ยขอบคุณพร้อมผงกหัวเล็กน้อย ยิ่งเพิ่มความประทับใจให้ป้าทองมากขึ้นกว่าเดิม
"ทานได้ไหมคะ" อรรัมภาเอ่ยถามคนตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าบอสตันชอบทานอะไรเป็นพิเศษเลยบอกให้ป้าทองทำอาหารที่ตัวเองชอบแทน
"ปกติน้องมิ้มทานอะไรแบบนี้ด้วยเหรอคะ" บอสตันถามขณะไล่สายตามองเมนูแต่ละจาน
"ก็… ก็ทานค่ะ" ท่าทางเลิ่กลั่กของอรรัมภาทำเอาบอสตันต้องหลุดยิ้มออกมากับท่าทีที่ปิดไม่มิด โกหกไม่เนียนเลยนะน้องมิ้มคนใหม่ !
ชายหนุ่มนึกย้อนไปถึงช่วงก่อนที่อรรัมภาจะเกิดอุบัติเหตุตกบันได ในวันนั้นเขาไปรับเธอออกไปทานอาหารเย็นตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูวิตกกังวลเหมือนมีเรื่องอะไรในหัวตลอดเวลา
‘พี่บอสคะ’
‘ว่าไงคะ’
‘ขอบคุณนะคะ’
‘...’ บอสตันขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าหญิงสาวขอบคุณเขาเรื่องอะไร ถ้าแค่พามาทานข้าวทำไมจะต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วย
‘สำหรับทุกเรื่องเลยค่ะ’ อรรัมภาเอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เข้าใจ
‘มันเป็นสิ่งที่น้องมิ้มควรจะได้รับค่ะ’ คำตอบกลับของคนตรงหน้าทำเอาอรรัมภาหลุดยิ้มออกมาอย่างดีใจ
ดีจัง… ที่มีคนที่ใจดีกับเธออีกตั้งหนึ่งคน
‘ถ้าวันหนึ่งมิ้มเปลี่ยนไป… พี่บอสช่วยอย่าสงสัยในตัวมิ้มได้ไหมคะ’
‘อย่าสงสัยเหรอ’ คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความสงสัยทันที วันนี้อีกฝ่ายทำตัวแปลก ๆ แถมยังพูดจาแปลกอีก หรือมันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าตัวอีกกันแน่นะ
‘ไม่ว่ามิ้มตอนนั้นจะขอให้พี่บอสช่วยอะไร มิ้มก็ขอร้องละค่ะ… ขอให้พี่บอสช่วยเธอที’ ดวงตากลมจ้องมองมาอย่างขอร้องจนบอสตันเริ่มอยากรู้แล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตกันแน่
‘ทำไมคะ’ เขาถาม
‘เพราะมิ้มในตอนนั้นคงฉลาดและไม่ขี้ขลาด… เหมือนมิ้มในตอนนี้ค่ะ’
- ผู้เขียน
