สร้อยกับของชำร่วยงานแต่ง #2
1083 คำ
พลันบรรยากาศภายในห้องทำงานตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด นอกจากความไม่เข้าใจและสับสนแล้วนั้นก็มีความกังวลร่วมด้วย หากอรรัมภาคือน้องสาวของธันวาจริง แล้วเหตุผลที่เธอหายตัวไปคืออะไร แล้วใครคือคนที่เอาเด็กสี่ขวบคนนั้นไปทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้ากัน
"มึงเคยสืบหาที่มาของน้องมิ้มไหม" ธันวาเงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อน บอสตันนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ
"ไม่เคย" เพราะที่ผ่านมาแม้จะดูแลอรรัมภาในฐานะน้องสาวคนหนึ่ง แต่บอสตันไม่เคยสืบหาที่มาของเธอเลยสักครั้ง ธันวาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ "มึงลองสืบสิ"
คำพูดของบอสตันทำให้ธันวาเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
"ถ้าน้องมิ้มเป็นน้องมึง ก็ควรได้อยู่กับครอบครัวจริง ๆ แต่ถ้าไม่ สร้อยเส้นนั้นอาจจะนำมึงไปหาน้องตัวจริงของมึงก็ได้" แม้จะอยากให้อรรัมภารับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้บ้าง แต่บอสตันคิดว่าสืบเงียบ ๆ คงจะดีกว่า เพราะถ้าหากว่าเธอไม่ใช่น้องสาวของธันวาก็จะได้ไม่ต้องผิดหวัง ถึงอรรัมภาตอนนี้จะไม่ใช่คนเดิมแล้ว แต่บอสตันก็มั่นใจว่าเธอคงอยากจะให้อรรัมภาตัวจริงได้พบเจอครอบครัวจริง ๆ อีกสักครั้ง
"อืม ขอบใจ" ธันวาเอ่ยด้วยความขอบคุณจากใจจริง
ทั้งสองหนุ่มต่างนั่งเงียบอย่างใช้ความคิด แม้บรรยากาศจะไม่ตึงเครียดเท่าตอนแรกแต่ก็เงียบสงัดจนคนที่เดินเข้ามาในห้องแปลกใจ
"คุยอะไรกันเหรอคะ หน้าเครียดเชียว" อรรัมภาที่ถือถุงกาแฟไว้เต็มสองมือเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
"เปล่าค่ะ แล้วถืออะไรมา" บอสตันเอ่ยทักคนที่กำลังเดินเข้ามาหา มือเล็กวางถุงกาแฟลงบนโต๊ะแล้วหันไปยิ้มให้ธันวา
"กาแฟค่ะ มิ้มลงไปซื้อมา มีของพี่ธันด้วยนะคะ"
"ขอบคุณครับ" ธันวาส่งยิ้มให้พลางลอบมองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า เขายอมรับจากใจจริงว่าก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดว่าอรรัมภาหน้าคล้ายแม่ของตัวเองเลย แต่พอรู้ว่าเธออาจจะเป็นน้องสาวของเขาที่หายไปแล้ว มันก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงได้หน้าคล้ายแม่ของเขาขนาดนี้
หรือจริง ๆ เขาก็แค่คิดไปเองกันนะ…
ร่างสูงส่ายหัวก่อนจะหลุดหัวเราะให้กับบทสนทนาของอีกสองคนในห้อง
"ขอบคุณค่ะ"
"เลิกคะขาได้แล้วค่ะพี่บอส !" มันทำให้ใจสั่น !
หลังจากที่ธันวาขอตัวกลับไปแล้วอรรัมภาก็ได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ กินบัวลอยที่ธันวาเอามาฝาก ดูทีวี อ่านหนังสือ เล่นมือถือ วนไปวนมาอย่างนั้นจนท่านประธานทำงานเสร็จถึงได้กลับเพนต์เฮาส์กันสักที แต่กว่าจะถึงคอนโดอีกหนึ่งด่านที่เธอต้องพบเจอก็คือรถติด…
"อีกหนึ่งเดือนจะแต่งงานแล้ว คิดหรือยังคะว่าจะไปฮันนีมูนที่ไหน" บอสตันที่นั่งเคาะพวงมาลัยอยู่หันไปถามคนที่นั่งบ่นไฟแดงอยู่ข้าง ๆ จนปากยื่น อรรัมภาหยุดการบ่นไฟแดงร้อยยี่สิบวิแล้วหันมาตอบคำถามนั้นด้วยแววตาเป็นประกาย
"เอ… มิ้มอยากไปเที่ยวยุโรปค่ะ"
"เอาสิคะ อยากไปประเทศไหนล่ะ"
"ไม่รู้ค่ะ ให้พี่บอสคิดดีกว่า" อรรัมภาโบ้ยหน้าที่ให้อีกฝ่ายทันที และเมื่อเห็นเขาพยักหน้าเธอก็เรียกชื่อเขา "พี่บอสคะ"
"ว่าไงคะ"
"พี่ว่าวันงานบ้านนั้นจะทำอะไรหรือเปล่า"
บอสตันไหวไหล่ พลางส่ายหน้า
"ไม่กล้าหรอกค่ะ คนบ้านนั้นรักหน้าตาตัวเองจะตายไป ไม่กล้าทำอะไรหรอก ทำไมคะ น้องมิ้มกังวลเหรอ"
"นิดหน่อยค่ะ แค่กลัวว่าจะต้องกลับไปที่นั่นอีก…" อรรัมภาตอบ
"พี่ไม่ปล่อยให้น้องมิ้มกลับไปหรอกค่ะ"
"ขี้โม้" อรรัมภาเย้าด้วยสีหน้าหมั่นไส้อีกฝ่ายเสียเต็มประดา
"ไม่ต้องห่วง หลังจบงานแต่งคนบ้านนั้นจะไม่มีวันมายุ่งกับเราอีกแน่นอนค่ะ"
พอได้ฟังคำมั่นที่หนักแน่น อรรัมภาก็คลี่ยิ้ม
"อื้อ ขอบคุณนะคะพี่บอส"
"ขอรางวัลด้วยสิคะมิ้มคนดี"
ได้ฟังอีกฝ่ายเรียกแบบนั้นแล้วหญิงสาวก็หน้าขึ้นสีระเรื่อ ก่อนหรี่ตาถาม
"ยังไม่ทันทำได้เลยขอรางวัลแล้วเหรอคะ"
"อัดฉีดไงคะ"
"..."
"เร็วค่ะ"
"ฮึ่ย !" แม้จะขัดใจ หากแต่อรรัมภาก็ยอมหอมแก้มอีกฝ่ายดัง จุ๊บ ! แต่โดยดี ทำเอาคนร้องขอถึงกับหัวเราะ หึ ๆ ในลำคอ
เช้าวันต่อมาว่าที่บ่าวสาวทั้งสองมีภารกิจสำคัญคือเลือกของชำร่วยงานแต่งเพื่อแจกจ่ายให้กับบรรดาแขกมากหน้าหลายตาภายในงาน ซึ่งสถานที่เลือกของชำร่วยนั้นก็คือร้านดอกไม้ที่เจ้าของร้านคือออร์กาไนเซอร์ที่วรินทรจัดหามาให้นั่นเอง เรียกได้ว่าครบจบในคนเดียว
"มิ้มว่าเอาเป็นน้ำหอมก็ดีนะคะ แต่ว่าเอ๊ะ… หรือจะเอาเป็นเข็มกลัดดี" อรรัมภาที่นั่งเลือกของชำร่วยอยู่พูดขึ้นโดยมีบอสตันนั่งอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ ให้เธอได้เป็นคนตัดสินใจ
"ถ้าเป็นน้ำหอมก็นิยมนะคะคุณมิ้ม แต่ว่าหากคุณมิ้มกังวลเรื่องกลิ่นจิตราแนะนำว่าเป็นเทียนหอมดีไหมคะ" จิตราเจ้าของร้านดอกไม้เอ่ยแนะนำลูกค้าวีไอพีก่อนจะหยิบเอาเทียนหอมตัวอย่างที่เตรียมมาไว้ขึ้นมาวางบนโต๊ะให้อีกฝ่ายดู
"อ๋า ดีเหมือนกันค่ะ พี่บอสว่าไงคะ" อรรัมภาหยิบเทียนหอมรูปทรงหัวใจขึ้นมาดูแล้วหันไปถามคนข้าง ๆ บอสตันพยักหน้ารับ เพราะหากเลือกเป็นน้ำหอมก็กลัวว่าอาจจะมีหลายคนที่ใช้ไม่ได้
"พี่บอสว่าเทียนหอมก็ดีนะคะ"
"แล้วมีกลิ่นอะไรบ้างเหรอคะ" อรรัมภาเงยหน้าถามจิตรา
"นี่ค่ะ มีเยอะเลยค่ะ หากสั่งจำนวนเยอะสามารถเลือกกลิ่นได้ห้ากลิ่นค่ะ" จิตราหยิบกลิ่นเทียนหอมให้อรรัมภาได้ลองดมมากมายหลายกลิ่น ทำเอาเธอแอบลายตาจึงเลือกหยิบจากสีของขวดที่ตัวเองชอบขึ้นมาลองดม
- ผู้เขียน
