มาแต่งงานกันไหมคะน้องมิ้ม #2
1269 คำ
"แล้วนี่มาทำอะไรครับ" บอสตันถาม
"ว่าจะมาชวนพี่บอสไปหาอะไรกินสักหน่อย แต่ตอนนี้คงต้องเพิ่มว่าที่ลูกสะใภ้เข้าไปด้วยแล้วแหละมั้ง" วรินทรเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อจนลูกชายต้องส่ายหน้า
"ว่าที่ลูกสะใภ้…" อรรัมภาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนวรินทรหันมามองอย่างเอ็นดู
"ใช่สิคะ ลูกสะใภ้ใหญ่ของมัม"
"แด๊ดไปไหน" บอสตันเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าอรรัมภาเริ่มจะสติหลุดลอยอีกครั้ง
"คุยงานอยู่ในห้องไง แล้วนี่เราทำงานเสร็จหรือยังจะได้ไปพร้อมกัน"
"เสร็จแล้ว"
"งั้นไปสิ ปะ" วรินทรพยักหน้าให้ลูกชายก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของอรรัมภาไว้ อรรัมภารีบเรียกอีกฝ่ายทันที
"คุณป้าคะ"
"คุณป้าอะไรกันคะ มัมสิ" วรินทรรีบแก้คำพูดของหญิงสาวทันที ถึงแม้คำพูดจะหวานหากแต่ดวงตากลับจ้องมองมาอย่างกดดันจนอรรัมภาต้องเอ่ยออกมาในที่สุด
"อะ… เอ่อ… มัม"
"ขาลูก"
"เอ่อ… คือมัมไม่ว่าอะไรเหรอคะที่มิ้มจะแต่งงานกับคุณบอสตันน่ะค่ะ" ประโยคนั้นทำให้วรินทรมุ่นคิ้วอีกครั้ง
"คุณอะไรกันคะ พี่สิ"
"เอ่อ… ค่ะ พี่บอสตัน"
"พี่บอส!" เสียงเข้ม ๆ ที่ดังมาจากคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำให้อรรัมภาหันไปมองจนคอแทบหัก
"คะ !"
"พี่บอส"
"ฮ่า ๆ ไม่ว่าค่ะ ก็อย่างที่บอกว่ามัมได้ยินหมดแล้ว เพราะฉะนั้นมัมเข้าใจ" วรินทรขำกับท่าทีของลูกชายก่อนจะเอ่ยตอบอรรัมภาให้คลายสงสัย หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่ลูบผมตัวเองอยู่ตาแป๋วจนคนแก่กว่าต้องยิ้มอย่างเอ็นดู "มัมดีใจนะคะที่น้องมิ้มเลือกแบบนี้ ถึงจะเสียดายนิดหน่อยก็เถอะ ถ้าน้องมิ้มจะต้องหย่ากับพี่บอส"
ว่าแล้ววรินทรก็พรูลมหายใจอย่างเซ็ง ๆ
"มัม !" บอสตันเอ่ยเรียกมัมเสียงเข้มจนเธอหันไปมองด้วยท่าทางแง่งอน
"อะไรล่ะพี่บอส"
"แล้วใครบอกว่าผมจะหย่า"
"คะ !" เป็นอีกครั้งที่อรรัมภาต้องสะบัดหน้าหันไปมองหน้าคนพูดจนคอแทบหัก
"ลืมไปแล้วเหรอคะน้องมิ้มว่าพูดอะไรไว้" บอสตันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ทำไมวันนี้เด็กคนนี้ถึงดูแปลก ๆ จะว่าลืมสิ้นทุกอย่างไปหมดแล้วก็ว่าได้
"อะไรคะ" อรรัมภาปาดเหงื่ออีกครั้ง นี่สองคนนี้ไปทำข้อตกลงอะไรกันนักหนาเนี่ย !
"น้องมิ้มเคยบอกว่าถ้าวันหนึ่งเราต้องแต่งงานกันจริง ๆ น้องมิ้มจะไม่หย่า" บอสตันทวนคำพูดของอรรัมภาคนเดิมให้อรรัมภาคนใหม่ฟังอีกครั้งอย่างชัดเจน "ถึงแม้ตอนนั้นน้องมิ้มจะพูดเพราะไม่สบายก็ตามเถอะ แต่ว่าพี่บอสก็ตอบตกลงไปแล้วเหมือนกัน"
“อะไรนะคะ !” ก่อนจะตอบตกลงอะไรเคยพินิจพิเคราะห์มันบ้างหรือเปล่าเนี่ยตาบอสตัน !
เสียงตะโกนของคนอายุน้อยที่สุดในห้องที่ดังขึ้นมาทำเอาคนที่ฟังอยู่หลุดหัวเราะออกมาไม่ได้
"อุ้ย ดีจังเลยค่ะ มัมชอบมาก ๆ งั้นวันนี้เราไปฉลองกันดีกว่าค่ะ ไปเร็ว"
"เดี๋ยวค่ะ…" ไม่ทันจะได้พูดอะไร อรรัมภาก็ถูกวรินทรลากออกไปจากห้องทันที โดยมีลูกชายคนโตส่ายหัวมองอย่างปลงตก อรรัมภาได้แต่เดินตามแรงดึงของวรินทรอย่างจำยอม
และหลังจากที่ถูกลากออกมาจากห้อง ตอนนี้หญิงสาวจึงได้แต่มานั่งเกร็งอยู่ที่โต๊ะภายในร้านอาหารอิตาเลียนสุดหรูที่มีครอบครัวคาร์เทียร์อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ใช่… พร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งมาร์ตินผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน วรินทรภรรยาผู้นำตระกูล ปอร์เช่ลูกชายคนเล็ก และคนข้าง ๆ เธออย่างบอสตันลูกชายคนโตที่พ่วงตำแหน่งว่าที่ผู้นำตระกูล
ไม่เกร็งก็ให้มันรู้ไปสิ !
"เรื่องจริงเหรอที่แกจะแต่งงาน" ทันทีที่วรินทรเจอหน้าสามีก็รีบเล่าเรื่องที่ได้ยินมาทันที จนตอนนี้แทนที่ทุกคนจะได้กินข้าวกันกลับต้องมานั่งคุยเรื่องนี้กันเสียก่อน
"จริงครับ" บอสตันตอบแด๊ดกลับไปพลางยักไหล่
"นึกยังไงถึงแต่งงานกัน ไหนว่าคิดแค่พี่น้องไง" มาร์ตินนึกหมั่นไส้ท่าทางของลูกชายคนโตจึงเอ่ยถามอย่างยียวน
"แปลกตรงไหน มัมเกลียดแด๊ดจะตายยังแต่งงานกันได้เลย"
"พี่บอส !" วรินทรเรียกลูกชายตัวเองเสียงดุ ก่อนจะรีบหันไปยิ้มหวานให้สามีเพื่อปฏิเสธคำกล่าวหานั้น
"เอ่อ… คือ อย่างที่มัมเล่านั่นแหละค่ะ มิ้มอยากออกมาจากที่นั่น คุณบอสตันเลยเสนอให้แต่งงานกันค่ะ" อรรัมภารีบเอ่ยบอกก่อนที่ครอบครัวนี้จะทะเลาะกันจนไม่ได้คุย
"แล้วเราอยากแต่งไหมล่ะ ถ้าไม่อยากก็บอก" มาร์ตินหันมาพูดกับอรรัมภาอีกครั้งก่อนจะเสมองลูกชายคนโตแล้วยิ้มมุมปาก
"แด๊ด !" บอสตันท้วงด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ
"อะไรล่ะ ก็แค่เสนอทางเลือกอื่น" มาร์ตินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
"มีทางอื่นด้วยเหรอคะ" อรรัมภารีบเอ่ยถามด้วยแววตาเป็นประกาย ตอนนี้อะไรก็ดีหมดแหละถ้าไม่ใช่เรื่องแต่งงาน
"มี ก็เผาคฤหาสน์นั่นทิ้งซะ ก็จบแล้ว"
“…” ทว่าคำตอบที่ได้กลับต้องทำให้เธอยิ้มค้าง
"เฮ้อ... อย่าไปฟังแด๊ดเขาเลยค่ะน้องมิ้ม พวกดีแต่ใช้กำลัง" วรินทรตีไหล่สามีเบา ๆ ก่อนจะหันมาบอกว่าที่สะใภ้ที่นั่งอ้าปากค้างอยู่
"แล้วมิ้มอยากแต่งกับพี่บอสไหม" ปอร์เช่ที่นั่งเงียบอยู่นานหันมาถามอรรัมภาที่หายอึ้งแล้ว ทั้งสองคนอายุเท่ากันจึงไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรในการพูดกันมากนัก
"อ่า… คือ…" อรรัมภาเองก็ตอบไม่ถูกเช่นกัน เขาคิดแค่ว่าถ้าได้แต่งก็ดี ชอบ อยากรวยแล้ว
"ถามอะไรเยอะแยะ ไหนว่ามากินข้าว" บอสตันเอ่ยขัดน้องชายที่ตั้งท่าจะถามคำถามอีก
"ถามหน่อยไม่ได้เหรอพี่บอส เกิดวันหนึ่งพี่บอสเจอคนที่ชอบขึ้นมาแล้วมิ้มจะไปอยู่ไหนล่ะ" ปอร์เช่ถามอย่างยียวนเมื่อพอจะมองเจตนาของพี่ชายออก
"แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าฉันจะเจอคนที่ชอบ"
"แล้วพี่บอสจะไม่ชอบใครเลยเหรอในชีวิต"
"แล้วฉันบอกเหรอว่าจะไม่ชอบใคร"
"พี่บอสคะ… จะเถียงกันทำไม" อรรัมภารีบจับแขนคนข้างตัวเมื่อเห็นว่าสองพี่น้องไม่เลิกเถียงกันสักที
"น่าตาปอร์เช่ พี่ชายเราเขาคิดมาดีแล้วละ" วรินทรช่วยลูกสะใภ้คนโปรดพูดเช่นกัน หากแต่ปอร์เช่หรี่ตาลง
"มัมรู้ได้ไง"
"ก็น้องมิ้มเขาบอกเองว่าถ้าแต่งไปแล้วจะไม่หย่า" คำพูดที่ตอกย้ำนั้นทำเอาอรรัมภารู้สึกร้อนที่ใบหน้าไม่น้อย ถ้ามีโอกาสได้เจออรรัมภาคนเดิมอีกครั้ง สัญญาเลยว่าจะขอหยิกสักที ข้อหาไปสัญญาอะไรเรื่อยเปื่อยไม่เข้าท่า หลายข้อแล้วนะ…
"หึ ๆ”
"แด๊ดขำอะไร" ปอร์เช่หันไปถามแด๊ดตัวเองที่หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ขำพี่ชายแกไง อยากแต่งงานกับน้องมิ้มก็ไม่บอกล่ะ"
"พูดมาก" บอสตันว่าแด๊ดตัวเองก่อนจะหันมามองคนที่กำลังมองเขาอยู่ "มองอะไรคะ"
- ผู้เขียน
