ตอนที่ 9 : ไม่มีทางเลือก
1520 คำ
4
ไม่มีทางเลือก
ความโคลงเคลงของเรือ ทำให้บางคนรู้สึกปวดศีรษะหนึบขึ้นมา นีนนารารู้ว่าเธอกำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น ๆ มีบางอย่างรัดตัวเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย หญิงสาวลองขยับตัวดูเจ้าสิ่งนั้นกลับรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม เธอค่อย ๆ ปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นในค่ำคืนที่ผ่านมา ก่อนจะลืมตาโพลงขึ้นอย่างรวดเร็ว ตรงหน้าคืออกหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแน่น ๆ ของเขา รีบเงยหน้าขึ้นมองในทันที
“คุณบารเมษฐ์” หญิงสาวอุทานเรียกชื่อเขา เหมือนเขากำลังจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว
“นี่มันสิบโมงแล้วนะนีน เธอนอนกอดฉันอยู่แบบนี้ แล้วฉันจะลุกจากเตียงนอนได้ยังไง”
“คะ” นีนนารารีบมองที่มือของตัวเอง เธอนอนซุกหน้าอกเขาอยู่ พร้อมกับมือที่กอดรอบตัวของเขาจริง ๆ รีบยกมือออกราวโดนของร้อน ขยับออกห่างจากหน้าอกของเขา ไปนอนอยู่ด้านข้างแทน เรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันอย่างที่เธออยากให้เป็น แต่มันคือความจริงทุกประการ
“จะอาบน้ำพร้อมฉันไหม” เขาถามขณะลุกขึ้นจากเตียงนอน
“คุณบารเมษฐ์อาบก่อนเลยค่ะ” นีนนาราพยายายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น เธอเจ็บปวดไปทั้งหัวใจผิดกับเขาที่ทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น
“ตามใจ” บารเมษฐ์ลุกขึ้นเดินโทง ๆ เข้าห้องน้ำไป
น้ำตาของนีนนาราไหลอาบแก้มในทันที ในห้องแห่งนี้เขาทำกับเธอเป็นแค่ผู้หญิงขายตัวคนหนึ่ง ที่เขาพร้อมจะตักตวงเอาความสุขให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเธอต้องอยู่แบบนี้ไปอีกสองวัน เธอจะผ่านมันไปได้อย่างไรในสองวันนี้ ถึงเวลานี้การหนีคงไม่ใช่ทางออกที่ดีและคงไม่มีช่องทางให้เธอหนีได้ แต่การขอความช่วยเหลือก็เปล่าประโยชน์เหมือนกัน ในเมื่อเธอไม่เหลืออะไรให้หวงแหนอีกต่อไป
‘…ได้เงินเป็นแสนเลยล่ะมันคุ้มนะฉันว่า คุ้มกว่าการถูกจับโยนลงทะเลเป็นไหน ๆ…’
คำพูดของจิลาวัลย์ ลอยมาให้เธอต้องคิดใหม่ในเรื่องนี้ เพราะเธอสูญเสียความสาวไปแล้ว เธอจะไปเรียกร้องเอาความเป็นธรรมกับใครได้ เว้นเสียแต่ค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อ
‘ไม่ต่างกับการขายตัวเลยนะนีน’
เสียงหนึ่งในใจก็แย้งออกมา แต่ความจริงตรงหน้ามันแก้ไขไม่ได้อีกแล้ว เธอต้องยอมรับในเรื่องที่เป็นอยู่ และต้องอยู่กับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกสองวันข้างหน้าให้ได้
‘ช่างมันเถอะ แค่สามวันเอง’
เมื่อเลือกไม่ได้ก็ไม่ต้องเลือก หญิงสาวได้แค่คิดปลอบใจตัวเอง สามวันมันก็แค่ระยะเวลาสั้น ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแล้ว
สักพักใหญ่ ๆ บารเมษฐ์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวจึงเดินสวนเข้าไปอาบน้ำต่อจากเขา ครั้งแรกที่ได้เห็นตัวเองในกระจกบานใหญ่นีนนาราแทบล้มทั้งยืน ปากที่บวมเจ่อกับรอยแดงจ้ำที่ต้นคอลามลงมาที่เนินอกจนถึงเต้าทั้งสองข้าง แทบไม่มีจุดไหนว่างเว้นจากรอยจูบของเขา
‘บ้าเอ๊ย !’
เธอไม่มีชุดไหนเป็นคอปกหรือปิดถึงคอได้เลยสักตัว มีก็แค่ขาสั้นกับเสื้อยืดคอกลมแค่นั้นเอง เห็นทีคงต้องใช้ผมช่วยปิดร่องรอยน่าเกลียดพวกนี้ไว้แทน อาบน้ำไปสักพักใหญ่ ๆ ท้องของเธอก็ดันร้องขึ้นมาด้วยความหิว จะไม่หิวได้อย่างไร ตั้งแต่หัวค่ำเมื่อวานยันเกือบเที่ยงของวันนี้ นีนนารายังไม่ได้กินอะไรเลย เธอเดินออกมาจากห้องน้ำไม่เห็นบารเมษฐ์ภายในห้องแล้ว เขาคงออกไปนั่งเล่นกับเจนธรรมบนดาดฟ้า เธอรีบหาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นมาสวมใส่
เดินออกจากห้องมาก็ลังเลไม่รู้จะไปทางไหนดี เลยเลือกเดินไปทางห้องครัวแทน พบอนุชิตกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเที่ยง เขาหันมามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“คุณมาก็ดีแล้วยกข้าวเที่ยงขึ้นไปให้เจ้านายหน่อย ไม่ได้กินข้าวเช้ากันเลยคงหิวมากสินะ ก็มัวแต่กกกันอยู่ในห้องข้าวปลาไม่กินเลยนี่นา” คนพูดอมยิ้มไปด้วย
นีนนาราหน้าร้อนผ่าวขึ้นในทันที หญิงสาวเดินไปยกถาดที่มีกับข้าวอยู่ในนั้น แต่ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป เธอก็หันกลับมาถามเขาอีกครั้ง
“อยู่บนดาดฟ้าหรือเปล่าคะ”
“ไม่ใช่ ข้าวเที่ยงกินตรงหน้าสระว่ายน้ำข้างหน้านี่เลย”
“อ้อ” นีนนาราพยักหน้าทำความเข้าใจ ด้านหน้าเรือมีสระว่ายน้ำขนาดเล็กอยู่ บริเวณรอบสระมีเบาะนั่งขนาดใหญ่ใช้เอนหลังนอนเล่นได้เหมือนกัน เดินขึ้นบันไดมาก็เห็นจิลาวัลย์เล่นน้ำในสระอยู่กับเจนธรรม บารเมษฐ์กำลังนั่งดูโทรศัพท์มือถืออยู่บนเบาะนั่ง เธอเดินนำถาดอาหารไปวางตรงหน้าเขา ซึ่งก็รวมอาหารของเธออยู่ด้วย มื้อเที่ยงเป็นอาหารจานเดี่ยวมีต้มยำทะเลเพิ่มมาให้อีกถ้วย
“กว่าจะออกมาได้นึกว่าตายคาห้องน้ำไปแล้ว” เขาประชดเธอก่อนจับช้อนส้อมตักข้าวกิน
“ขอโทษค่ะ” นีนนาราไม่อยากชวนเขาทะเลาะ ตอนนี้เธอหิวจนตาลายไปหมดแล้ว เมื่อครู่ตอนก้าวขึ้นบันไดแข้งขาก็พลอยสั่นไปหมดด้วยความหิว ทั้งคู่ต่างตักข้าวในจานของตัวเองกินไปเงียบ ๆ
“ไอ้ฟาร์มกินเหมือนคนตายอดตายอยากเลยนะ” คนที่กำลังนัวเนียกับสาวกลางสระว่ายน้ำตะโกนขึ้นมา ทำให้คนตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต้องตวัดตามองแบบแรง ๆ
“อย่ายุ่งน่าไอ้โชนคนกำลังกิน”
“ทีตอนนี้บอกอย่ายุ่ง เมื่อคืนใครกันน้าโทรมาถามหายา...” เจนธรรมทำหน้าล้อเลียนเพื่อนรัก
“หุบปาก ! ฉันจะกินข้าว”
“ทำมาเป็นเสียงดังกลบเกลื่อน เดี๋ยวก็แช่งให้คุณนีนท้องซะเลย” เจนธรรมหันมาบ่นเบา ๆ ให้ได้ยินแค่สองคน จิลาวัลย์นั้นถึงกับตาโตกับคำว่าท้องของเขา หญิงสาวแอบกลัวแทนนีนนารา หากว่าเกิดท้องขึ้นมาจริง ๆ ปัญหาคงจะตามมาแบบไม่รู้จักจบสิ้นเป็นแน่
“ทำไมคุณเจนธรรมถึงพูดแบบนั้นล่ะคะ นีนไม่ท้องหรอกค่ะ” จิลาวัลย์ปีนไปนั่งบนตักของเขา แล้วกอดคอเขาไว้แบบเอาอกเอาใจ
“ไม่แน่หรอกจิลดูเหมือนเพื่อนผมมันจะสนุกมากไปหน่อย จนเผลอปล่อยในไปแล้วด้วย” ฝ่ามือใต้น้ำก็ลูบแก้มก้นของหญิงสาวเล่นไปมา โดยไม่สนใจว่าจะมีอีกสองคนนั่งกินข้าวห่างไปเพียงไม่กี่ก้าว
“เอ่อ จริงเหรอคะคุณเจนธรรม” แม้จะได้ยินเรื่องที่เขาคุยกันเมื่อคืนนี้แล้ว แต่จิลาวัลย์ก็ยังไม่ปักใจเชื่อจนถึงตอนนี้
“แต่ผมว่างานอย่างพวกคุณ น่าจะมีวิธีป้องกันแบบอื่นไม่ใช่เหรอจิล คุณเองก็ฉีดยาคุมนี่คุณนีนน่าจะฉีดด้วยเหมือนกัน เอหรือว่ายังไงผมแอบงงนะครับ”
“ผู้หญิงเรามีวิธีป้องกันไม่เหมือนกันค่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่านีนเขาเลือกวิธีไหน อุ๊ย” หญิงสาวแกล้งตกใจเล็กน้อย เพราะบางอย่างกลางลำตัวเขากำลังขยายโตขึ้น ความจริงแล้วเธอนั่นแหละที่เป็นฝ่ายบดสะโพกหยอกเย้าจุดอ่อนไหวของเขาเอง
“ร้ายนักนะจิล” เจนธรรมดึงคนบนตักเข้ามากอด ฝ่ามือก็กดสะโพกของหญิงสาวให้บดเบียดกับน้องชายของเขาแนบแน่นขึ้นกว่าเดิม
“อายคุณบารเมษฐ์กับนีนบ้างสิคะ”
“อายทำไม คนกันเองทั้งนั้น” พูดจบก็คว้าต้นคอของจิลาวัลย์เข้ามาแนบริมฝีปากจูบกันอย่างดูดดื่ม ฝ่ายหญิงเองก็เผยอปากรับจูบของเขาอย่างเต็มใจ ซ้ำยังแอ่นอกให้เขาขยำขยี้เล่นกลางสระน้ำอย่างเต็มใจ
นีนนารามองภาพตรงหน้าแล้วเสียววูบตรงหน้าท้อง ทำไมเธอต้องมาเห็นหนังสดกลางแดดเปรี้ยง ๆ แบบนี้ด้วย รีบตักข้าวในจานกินอย่างเร็ว ๆ ไม่ช้าทั้งเธอทั้งเขาก็อิ่มแทบจะพร้อม ๆ กัน
“ฉันเอาจานลงไปเก็บนะคะ”
“ไม่ใช่หน้าที่ของเธอสักหน่อยนีน สั่นกระดิ่งเรียกสิ” เขาบอกก่อนเบนสายตาไปยังกระดิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ นีนนาราหยิบกระดิ่งขึ้นมาแล้วสั่นเบา ๆ
- ผู้เขียน
