ตอนที่ : 7 งานก็คืองาน

1929 คำ

3 งานก็คืองาน นีนนาราเดินตามแรงฉุดกระชากของเขาไป เดินไปน้ำตาก็ไหลนองหน้าไปด้วย ผ่านหน้าห้องเครื่อง ธาวินกับอนุชิตถึงกับเปิดประตูออกมาดูด้วยความสงสัย เพราะก่อนหน้าเสียงของทั้งคู่ค่อนข้างดังอยู่ไม่น้อย “คุณบารเมษฐ์มีอะไรหรือเปล่าครับ” ธาวินดูจะตกใจกว่าใครเพื่อนรีบสอบถามหาสาเหตุ “ไม่มีอะไร ไม่ต้องยุ่ง !” “เอ่อ ครับ ๆ” คนถามรีบถอยหลังให้ทั้งคู่เดินผ่านไป เขาไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของบารเมษฐ์ ทั้งที่อยากจะเข้าไปถามให้รู้เรื่องก็ตามที “เราจะซวยกันหมดไหมพี่วิน ดูแล้วคุณนีนเธอคงทำอะไรไม่ถูกใจเจ้านายเป็นแน่” อนุชิตเห็นท่าไม่ดีรีบถามขึ้น ทำให้ธาวินรู้สึกเครียดหนักขึ้นมาอีก “ไม่รู้โว้ย !” ตวาดกลับผู้ช่วยของตัวเอง เดินกลับเข้าไปนอนพักผ่อนในห้องเครื่องต่อ “อ้าว แล้วกัน” อนุชิตได้แต่ยืนถอนหายใจหนัก ๆ ออกมายกมือขึ้นเกาศีรษะไปด้วยความไม่รู้เรื่อง ส่วนคนที่ถูกฉุดลากไปนั้นพยายามขืนตัวเองไว้กับทางเดิน พอบารเมษฐ์กระตุกแรง ๆ ทีเดียว เธอก็ถลาเข้าไปหาอกเขาในทันที ยิ่งง่ายในการถูกรวบตัว พาลากเข้าห้องนอนไป “โอ๊ย !” คนถูกผลักจนหงายหลังตึงลงกลางเตียงนอน ถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บ นีนนาราพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่ง แต่แล้วสิ่งที่ทำให้เธอต้องลืมความเจ็บก็คือเขา ซึ่งกำลังเปลื้องผ้าตัวเองออกจนหมดทุกชิ้น เขาใส่น้อยชิ้นหรืออะไรกัน ทำไมถึงได้ถอดหมดเร็วขนาดนั้น อีกทั้งกำลังก้าวขึ้นมาบนเตียงนอน “ไม่นะ ! คุณบารเมษฐ์ ปล่อยฉัน” เธอถีบมือที่กำลังจับข้อเท้าของเธอสุดแรง “เ...ยเอ๊ย ! หาเรื่องเจ็บตัวใช่ไหม” เธอเผลอเพราะตกใจจากคำสบถหยาบคายของเขา ทำให้บารเมษฐ์รวบข้อเท้า แล้วดึงลงมาสุดแรงได้อย่างง่ายดาย “ว้าย !” นีนนารากรีดร้องออกมาสุดเสียง เพราะเขาก้าวมาคร่อมอยู่บนตัวของเธอ ชนิดที่ว่าเธออย่าได้ถามหาอิสรภาพอีกเลย “อื้อ !” คนโกรธบีบปลายคางของเธอเข้าหากันแน่นจนเจ็บ “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่ มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตา มองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย “ใช่ค่ะ ฉันขึ้นเรือผิดลำจริง ๆ” “แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะสองคนในห้องเครื่องนั่น ถึงได้ลุกลี้ลุกลนนัก” บารเมษฐ์นึกไปถึงท่าทางของอนุชิตกับธาวิน ซึ่งดูเหมือนมีเรื่องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา “คุณรู้แบบนี้แล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคุณบารเมษฐ์ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” นีนนาราขอความเห็นใจจากเขา แต่สายตาที่เขามองกลับมานั้นมันว่างเปล่าชอบกล “รู้อะไรไหมนีนเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย เธอเป็นคนอยู่ผิดที่ผิดทางเอง เพราะงั้นเธอก็ต้องรับสภาพ ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เองเหมือนกัน” “ห้ะ คุณ นี่คุณ คุณทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้” หญิงสาวต่อว่าเขา ก่อนจะหน้าซีดหน้าเซียวลง เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอของเขา บ่งชัดว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่ “ปล่อยฉันนะ ! ปล่อย !” นีนนาราดิ้นหนีเขาก็จับกดลงที่เดิม “งานก็คืองานนะคนสวย มาขายตัวก็คือมาขายตัว อย่าทำเสียเรื่องสินีน” บารเมษฐ์ย่อมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่แล้ว เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนอีกแน่ “ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงล่ะ ว้าย !” เขาปล้ำถอดเสื้อกล้ามของเธอออกจากตัวจนได้ ตามด้วยเสื้อชั้นในตัวน้อย ที่หลุดลอยออกไปอย่างง่ายดาย นีนนาราขัดขืนเขาจนหมดเรี่ยวแรง สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับพละกำลังที่เหนือกว่า ได้แค่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ใต้ตัวเขา “อื้อ !” หญิงสาวดิ้นอีกรอบเมื่อบารเมษฐ์เลื่อนมือลงไปปลดกระดุมกางเกงยีน “อย่า...” ตอนนี้เธอเปลือยหมดไปทั้งตัวไม่ต่างไปจากเขา หันหน้าหนีไปด้านข้างทั้งน้ำตา เขาอยู่บนตัวของเธอพร้อมอาวุธร้ายอานุภาพทำลายล้างสูง ไม่ช้าเธอคงแหลกละเอียดคาเตียงนอน “รูปร่างใช้ได้ แต่ลีลาจะเด็ดไหมก็อีกเรื่อง” บารเมษฐ์ยืดตัวตรงกวาดสายตามองความงดงามตรงหน้าที่ถูกมือคู่น้อยประสานปิดกันเอาไว้ “อย่า !” คนถูกจับง้างมือออกทั้งสองข้างถึงกับร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะตาโตขึ้นเพราะเขาเลื่อนตัวลงต่ำชนิดเนื้อแนบเนื้อทุกสัดส่วน ครั้นหันหน้ามามองเขาตรง ๆ ก็พบรอยยิ้มเยาะเย้ยอยู่ในที “อ๊ะ...อ๋า” เขากำลังสำรวจเนื้อตัวของเธอด้วยบางอย่างซึ่งอยู่ใจกลางร่างของเขา มันถูไถแตะไต่ไปทั่วตั้งแต่ต้นขานุ่มยันซอกขาอ่อนของเธอ “เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวนะนีน ไหนว่าไม่ได้มาขายตัวยังไงล่ะ แบบนี้มันไม่เหมือนคนไม่เคยเลยนะ” พูดจบเขาก็จูบกลีบปากนุ่มนิ่มตรงหน้า นีนนาราต่อต้านด้วยการเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น แต่พอถูกเขากระตุ้นด้านล่างก็ตกใจเผยอปากเปิดรับในทันที ปกติบารเมษฐ์ต้องเป็นฝ่ายถูกเล้าโลม ตรงกันข้ามกับครั้งนี้ซึ่งเขาต้องลงมือทำด้วยตัวเอง เขาขบขอบปากล่างแล้วปล่อยก่อนขยับขึ้นไปเม้มขอบปากบน สอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนเรียวลิ้นเล็กข้างในอย่างดูดดื่ม แรงดิ้นรนของฝ่ายหญิงค่อย ๆ ลดน้อยถอยลงไปเรื่อย ๆ กระทั่งหยุดนิ่งลงไปอย่างหมดแรง ลมหายใจสะท้อนขึ้นลงตามรสจูบและฝ่ามือที่นวดขยำสองเต้าของเธอ อีกทั้งยังสะท้านสะเทือนในทุกครั้งที่ความแข็งขืนของเขาสัมผัสเนินเนื้อนุ่มใจกลางร่าง “อืม” เสียงครางในลำคอของบารเมษฐ์แสดงออกมาว่าเขารู้สึกดีกับรสชาติของจูบแสนหวานละมุนของหญิงสาว ผละห่างออกเล็กน้อยเพื่อมองหน้าของคนที่หลับตาแน่น แพขนตาชุ่มไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ ชายหนุ่มยกปลายนิ้วเกลี่ยรอยฉ่ำบนริมฝีปากไปมา ก่อนจะแนบจูบร้อน ๆ ลงไปอีกครั้ง “อื้อ !” คงจะหนักหน่วงจนเกินไป นีนนาราส่งเสียงประท้วงในทันที บารเมษฐ์มีวิธีช่วยให้หญิงสาวผ่อนคลายขึ้น เขาเลื่อนใบหน้าสากระคายด้วยไรหนวดบางเบาไปยังต้นคอขาวผ่อง ลากต่ำลงไปจนถึงเนินอกอวบอิ่มของหญิงสาว “อ๊ะ !” ยอดถันสีสวยถูกครอบด้วยริมฝีปากหนาของเขา ใช้ฟันขบกัดเบา ๆ นีนนารารู้สึกเกร็งสะท้านไปทั้งตัว หญิงสาวจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของเขา สะดุ้งตัวอีกทีก็เผลอลากเล็บลงกลางแผ่นหลังหนาของเขาด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ “อา...ชอบความรุนแรงหรือยังไง !” คนถูกเล็บขูดจนแสบต้องผละออกห่างแล้วบีบปลายคางคนทำแบบแรง ๆ “มะ...ไม่ใช่ ฉันเอ่อ ปล่อยเถอะ” นีนนาราน้ำตาไหลอีกรอบ เธออธิบายความรู้สึกในตอนนี้ไม่ได้ว่าคืออะไร เพราะที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้ ไม่มีทางไหนบอกว่าเธอจะรอดจากเงื้อมมือของเขา หรือจะบรรเทาความเจ็บปวดนี้ได้อย่างไร “เธอชอบเซ็กซ์แบบเจ็บ ๆ สินะ โอเค ฉันก็ชอบ” “ไม่ใช่ ๆ ไม่ใช่แบบนั้น อื้อ !” น้ำตาของหญิงสาวไหลพราก ๆ เพราะเขาดูดปากเธอสุดแรงจนเจ็บระบม “ฉันเจอมาเยอะผู้หญิงอย่างเธอนีน บีบน้ำตาทำว่าเจ็บแต่สุดท้ายก็มารยากันทั้งนั้น” เหมือนบารเมษฐ์จะช่ำชองเรื่องผู้หญิงจนมองนีนนาราเสแสร้งเหมือนคนอื่น “อ๊ะ !” เขาปล่อยมือแรง ๆ หันไปคว้าบางอย่างจากหัวเตียง ใช้ปากกัดเพื่อฉีกซองจนขาดออกจากกัน มองเขาครอบเจ้าสิ่งนั้นลงบนหัวน้องชายตัวเขื่อง หญิงสาวถึงกับหัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมา “ไม่เป็นงานเลยนะนีนให้ลูกค้าใส่ถุงยางอนามัยเองได้ยังไง” เขาตำหนิเธอก่อนเลื่อนมือไปดันท่อนขาขึ้นตั้งฉากกับที่นอน นีนนาราอ้าปากค้างในทันทีที่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร หญิงสาวดันตัวเองขึ้นมาทุบตีหน้าอกเขาสุดแรงเกิด “ไม่ ๆ ๆ อุก !” หญิงสาวถึงขั้นตัวงอเพราะความเจ็บพุ่งใส่จนจุกและเสียดไปทั่วบริเวณใจกลางร่าง บารเมษฐ์เองก็เจ็บรู้สึกคับแน่นจนผิดปกติ แน่นมากจนเขาขยับตัวไม่ได้ ร่างกายของนีนนาราเกร็งและแน่นจนเกินไป “นีนผ่อนคลายสิ ทำแบบนี้ฉันเจ็บนะ อย่าเกร็ง !” เขาตะคอกใส่คนมีสีหน้าจะเป็นจะตายอยู่ด้านล่าง “ฉันเจ็บ...คุณออกก่อนได้ไหม” หญิงสาวกลั้นใจขอเขา “นี่เธอบ้าหรือเปล่า แล้วทำไมเธอถึงได้เล็กขนาดนี้” เขาฉุนเฉียวใส่ ก่อนจะเอะใจอะไรบางอย่างขึ้นมา “อ๊ะ !” รีบถอนตัวตนออกห่าง เห็นรอยเลือดซึมออกมาเป็นทางและเปรอะที่ถุงยางอนามัยของเขาด้วย “บ้าฉิบ !” ชายหนุ่มสลัดถุงยางอนามัยออกจากด้านล่าง เดินลงจากเตียงแล้วโยนทิ้งถังขยะไป ก่อนจะกลับมาที่เตียงนอนอีกรอบ ก้าวขึ้นมาคร่อมในท่าเดิมไม่มีผิด “นี่ใครมันเอาเด็กไร้ประสบการณ์มาให้ฉัน !” “ฉันบอกแล้วว่าขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวปล่อยฉันไปเถอะนะคุณบารเมษฐ์ ฉันเจ็บอย่าทำฉันเลยนะคะ” หญิงสาวอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขา แต่เขากลับกระตุกยิ้มตรงมุมปากให้เธอ “บอกแล้วไงมันไม่ใช่ความผิดของฉันเลยนีน เมื่อจ่ายเงินไปแล้วฉันก็ต้องได้สินค้าที่ต้องการ ฉันไม่สนใจที่มาที่ไปของมันหรอกนะ ฉันสนแค่ว่าฉันต้องได้” “คุณมันเลว เห็นแก่ตัว” “แล้วใครว่าฉันเป็นคนดีกันล่ะ ช่างแม่งปะไร ต่อให้นี่เป็นครั้งแรกของเธอฉันก็ไม่ออมมือหรอก” นีนนาราตกใจกับคำพูดของเขา หญิงสาวถอยร่นขึ้นไปบนหัวเตียงแต่ก็ไม่พอที่จะหนีเขาพ้น สุดท้ายเธอก็ถูกเขาลากลงมากลางเตียง ริมฝีปากถูกเขาบดขยี้ใส่อย่างรุนแรง ความป่าเถื่อนเกิดขึ้นหนักหน่วงกว่าเดิมด้วยซ้ำ เขาขยำขยี้เนินเนื้อของเธอจนปวดแสบปวดร้อนไปหมด

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more