แต่ในที่สุดพวงดอกแก้วก็ต้องเปิดประตูอออกมาเผชิญหน้ากับความจริง ฐานทัพปรายตามองมาทางร่างบางแวบหนึ่ง ก่อนจะขยับกายเอนตัวลงนอน เขานั่งกอดอกพิงหัวเตียงรอเธอนานมาก อยากจะลุกไปทุบประตูเรียกด้วยซ้ำ แต่ก็อยากให้เวลาให้ความเป็นส่วนตัวกับเธอ ก่อนที่เธอจะไม่ได้รับเวลาส่วนตัวจากเขาเลยตลอดทั้งคืน
“ปิดไฟได้แล้ว” เขาสั่งทั้งที่หลับตา พวงดอกแก้วก้มหน้าเดินไปปิดสวิตซ์ไฟ ความมืดไม่ได้ทำให้เธอกลัว สิ่งที่น่ากลัวกว่าคือร่างใหญ่ที่นอนรอเธออยู่บนเตียง
หญิงสาวคลานขึ้นเตียงอย่างกล้าๆกลัวๆ ค่อยสอดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่ม ความอบอุ่นจากร่างที่นอนห่มผ้ารอเธออยู่นานแล้วลามเลียมายังผิวเนื้อสาวจนเธอรู้สึกได้
“อุ๊ย!” ยังไม่ทันขยับตัวนอนดีๆ ก็ถูกอ้อมกอดแข็งแรงดึงเข้าไปกอดไว้เสียแน่น พวงดอกแก้วไม่ดิ้นรน เพราะรู้ดีว่าไม่มีวันหนีเขาพ้น เมื่อกลางวันเธอผ่านครั้งแรกมาได้แล้ว ถ้าจะทำแบบนั้นอีกสักกี่ครั้งก็คงเหมือนกันล่ะมั้ง
หาก
