ดอกแก้วลวงใจ

ตอนที่ 4

“แยกขาออก” ฐานทัพสั่งเสียงเข้ม พวงดอกแก้วลืมตาขึ้นสบตากับเขาทันที หญิงสาวส่ายศีรษะจนเส้นผมกระจาย เธออยากจะร้องไห้เหลือเกิน มันน่าอับอายที่สุดที่ต้องมานอนให้ผู้ชายที่ไม่ใช่คนรักกันทำแบบนี้

“เล่นตัว!” ชายหนุ่มใช้ท่อนขาแกร่งแยกเรียวขาเสลาให้แยกจากกัน กระโปรงสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยที่เธอสวมใส่อยู่ร่นไปกองอยู่บนเอวคอดทันที เนินเนื้อสาวที่หวงแหนแนบชิดไปกับต้นขาแข็งแกร่ง พวงดอกแก้วหลับตา ยอมรับความพ่ายแพ้

“อื๊อ!” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อนิ้วเรียวยาวสอดหายเข้าไปในซับในสีหวาน แล้วจมดิ่งลงสู่กลางกายแห้งผาก ที่ไม่เคยมีผู้ใดรุกล้ำกล้ำกราย เธอเจ็บจนน้ำตาไหล

“ยังดีที่ได้ของใหม่ อย่างนี้ค่อยคุ้มกับเงินที่เสียไป” ถ้อยคำหยามเหยียดกระซิบชิดใบหูเล็ก ชายหนุ่มดึงมือกลับ ลุกขึ้นยืนกวาดสายตามองร่างที่นอนหลับตาสะอื้นไห้อยู่ ดวงตาคู่คมอ่อนแสงลงเพียงแวบเดียว

“อย่ามาสำออย ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกพวงดอกแก้ว และก็ไม่ใช่ที่นี่ เพราะผมไม่เคยใช้บริการนางบำเรอบนเตียงนอนของผม ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา แล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมจะพาคุณไปอยู่ในที่ที่นางบำเรออย่างคุณสมควรอยู่” ฐานทัพหันหลังเดินออกจากห้องไปทันทีที่พูดจบ พวงดอกแก้วยันกายลุกขึ้นนั่ง ใช้สองมือปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดที่จะกลั้น

“แม่ขา ดอกแก้วกลัว คิดถึงแม่เหลือเกิน ถ้าแม่อยู่คุณพ่อคงไม่กล้าทำกับดอกแก้วแบบนี้ ฮือๆๆ”

“อยู่ได้มั้ย” เสียงเข้มดุเอ่ยถามอยู่เหนือศีรษะด้านหลัง พวงดอกแก้วหันหน้ากลับมาเผชิญกับคนถาม หากแต่ด้วยความสูงอันน้อยนิดของเธอ ทำให้หญิงสาวต้องผงะถอยหลังไปนิดหนึ่ง เพราะต้องเงยหน้ามองเขาจนคอตั้งบ่า

“อยู่ได้ค่ะ แต่ดอกแก้วขอกลับไปเอาเสื้อผ้าของใช้ที่บ้านก่อนได้มั้ยคะ” ฐานทัพก้มมองใบหน้าที่แหงนมองมองตัวเองอยู่เพียงแวบเดียว ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในบ้าน เดินสำรวจบ้านหลังเล็กที่เขาไม่ค่อยสนใจมันสักเท่าไร

“อีกสักพักจะมีคนเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาให้ หากผมไม่อนุญาต ห้ามคุณออกจากบริเวณบ้านเด็ดขาด” ฐานทัพไม่ตอบคำถาม ชายหนุ่มบอกในสิ่งที่เขาต้องการให้เธอรู้เท่านั้น พวงดอกแก้วมองแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งกลัว ทั้งน้อยใจ และหวาดหวั่น ต่อจากนี้ไปชีวิตนี้จะไม่ใช่ของเธออีกแล้วใช่ไหม

“ตอนเช้าไปทำงานพร้อมผม กลางคืนทำหน้าที่ผู้หญิงของผม งานหยุดทุกเสาร์อาทิตย์ แต่หน้าที่ผู้หญิงของผมไม่มีวันหยุด” ชายหนุ่มแจกแจงหน้าที่ผู้หญิงของตนให้คนที่มารับหน้าที่นี้ฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ร่างสูงใหญ่เดินไปเปิดประตูห้องนอน ฐานทัพกวาดสายตามองดูภายใน แล้วหันกลับมามองผู้หญิงของตน

“เตียงเล็กไป ต้องเปลี่ยน วันนี้คงไม่ทัน ถ้างั้นคืนนี้คุณก็นอนคนเดียวไปก่อนแล้วกัน” สายตาคมดุตวัดมามองร่างบางที่ยืนมองเขาด้วยสายตาที่บอกว่าไม่เข้าใจ

“ดอกแก้วนอนได้ค่ะ” เธอไม่อยากให้เขามองว่าเป็นคนเรื่องมาก เป็นคนที่มาทำให้เขาวุ่นวาย หญิงสาวจึงรีบบอกด้วยความเจียมตัว

“แต่ผมนอนไม่ได้” เขาตอบกลับมาทันที หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ เข้าใจในความหมายทันที ใบหน้านวลจึงเห่อร้อน เสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคมดุ

“เริ่มงานพรุ่งนี้เช้าเลยนะ” ฐานทัพเดินกลับออกไปจากบ้านหลังเล็กทันทีที่พูดจบ พวงดอกแก้วนั่งแหมะลงบนพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก มองประตูที่ปิดลงด้วยความสิ้นหวัง หญิงสาวก้มหน้าสะอื้นไห้ออกมาเบาๆ มือบางปิดปากไว้แน่น ไม่อยากให้ใครมาได้ยิน กลัวเขาจะสมเพชผู้หญิงที่ชีวิตมีค่าเท่ากับเงินสิบล้านบาท มันมากมายเสียจนในชีวิตนี้เธอคงไม่มีปัญญาหาได้ก็จริง หากแต่เมื่อมองในแง่ของคุณค่าความเป็นมนุษย์ มันไม่มีค่าพอที่จะทำให้เธอตกอยู่ในสถานะนางบำเรอของใครทั้งนั้น

“คุณดอกแก้วคะ”

พวงแก้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่ก้าวเข้ามาในบ้าน หญิงสาวรีบปาดน้ำตาออกจากแก้มนวล แล้วลุกขึ้นยืนฝืนยิ้มให้หญิงสูงวัยตรงหน้า

“สวัสดีค่ะคุณป้า” หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“อุ๊ย! ไม่เอาค่ะ อย่าไหว้ป้าเลย คุณอยู่ในฐานะที่สูงกว่าป้านัก” พวงดอกแก้วยิ้มขื่น เธอพอจะเดาออกว่าคุณป้าคนนี้น่าจะเป็นคนรับใช้ในบ้าน สังเกตจากการแต่งตัวที่คล้ายคลึงกับเด็กรับใช้ที่เธอเห็นในบ้านหลังใหญ่

“ไม่ใช่หรอกค่ะป้า ดอกแก้วอยู่ที่นี่ในฐานะที่ต่ำกว่าป้าด้วยซ้ำ” เสียงเศร้าๆของหญิงสาวทำให้ผู้สูงวัยกว่ายิ้มเอ็นดูแกมสงสาร

“ป้าเป็นเพียงคนรับใช้ค่ะ อย่างไรเสียคุณดอกแก้วก็อยู่ในฐานะที่สูงกว่าป้าแน่นอน ไม่เอาค่ะไม่พูดเรื่องฐานันดรศักดิ์กันแล้ว ไหนมาดูกันซิว่าป้าจะต้องหาอะไรมาเพิ่มเติมให้คุณดอกแก้วบ้าง อ้อ! ลืมแนะนำตัวไปเลย ป้าชื่อป้าทิพนะคะ คุณทัพให้ป้าเป็นคนดูแลทุกอย่างให้คุณ หากคุณดอกแก้วต้องการอะไรเพิ่มเติม บอกป้าได้เลยนะคะ”

“ค่ะ ป้าทิพ” พวงดอกแก้วรับคำเบาๆ ยิ้มเศร้าให้ตัวเองอีกครั้ง เธอมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรเพิ่มได้ด้วยหรือ