ตอนที่ 12
“จะไม่ให้โกรธได้ไงยัยตัวดี พี่บอกพี่เตือนแล้วใช่ไหม แต่เราน่ะซิ”
ขืนยังคุยต่อไปพี่สาวต้องเทศนาอีกยาวยืดแน่นอน “พี่มัดหวายจ๋า งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ แล้วพี่สาวคนสวยรีบมานะคะ น้องจะรอ จุ๊บ” มือเรียวกดวางสายอย่างรวดเร็ว แล้วหันไปเลิกคิ้วให้กับเพื่อนรัก แต่แล้วคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่ได้มองหรือสนใจการคุยโทรศัพท์ของเธอ แต่สายตากลมโตคู่นั้นกลับกวาดมองไปทั่วๆ งานอย่างคนใช้ความคิด
“จันตี” ปิยาพัชรลองเรียกเพื่อนสาวดู เห็นว่าไม่ตอบกลับ มือเล็กยื่นไปจับแขนเรียวและเขย่าเบาๆ “จันตี มองอะไรนะ”
“ปะ...เปล่า ว่าแต่แกมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า แต่เห็นแกท่าทางแปลกๆ มองอะไรอยู่ นั่นแน่...” นิ้วเรียวยาวยกขึ้นชี้ใบหน้าเพื่อน “อย่าบอกนะว่างานนี้แกเกิดปิ๊งใครหรือว่าใครมาปิ๊งแกเข้าให้แล้ว บอกมานะ...”
จันฑีราถึงกับสะดุ้งเฮือก ศีรษะทุยได้รูปส่ายแรงๆ สองมือก็รีบยกขึ้
