ลิขิตรัก พยัคฆ์ร้าย

สนามบินนานาปักกิ่ง เกือบห้าชั่วโมงที่ลัลนานั่งเครื่องจากเมืองไทยมุ่งหน้าสู่หนึ่งในสองมหานครใหญ่ของเมืองจีน หลังจากลงเครื่องก็นั่งแท็กซี่มุ่งหน้าสู่โรงแรมชื่อดังใจกลางเมืองปักกิ่ง แล้วเช็คอินเข้าพักเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ “นี่ครับคีย์การ์ด” หนุ่มหน้าตี๋ตอบแล้วยื่นคีย์การ์ดพร้อมกุญแจให้ลูกค้าสาว นัยน์ตาคู่เล็กมองพิจารณาร่างสูงโปร่งตรงหน้าอย่างพิจารณา ถ้าเขาไม่ได้เห็นคำนำหน้าในบัตรประชาชน เขาคงคิดว่าลูกค้าสาวรายนี้เป็นผู้ชายอย่างแน่นอน “ขอบคุณค่ะ” ลัลนาตอบพนักงานหนุ่มหน้าเคาน์เตอร์ กำคีย์การ์ดพร้อมกุญแจเอาไว้ในมือ แล้วจับกระเป๋าเดินทางลากเดินตรงไปยังลิฟต์ โดยปฏิเสธพนักงานที่จะยกกระเป๋าขึ้นไปให้ที่ห้อง เนื่องจากเธอมีกระเป๋าเดินทางใบเล็กแค่ใบเดียว จึงไม่จำเป็นต้องใช้บริการของทางโรงแรม ไม่ถึงสิบนาทีลัลนาก็เดินออกจากลิฟต์บนชั้นที่ยี่สิบเจ็ด เดินตรงไปเกือบด้านในสุดก็ถึงห้องที่เธอเข้าพัก มือข้างหนึ่งเสียบคีย์การ์ด ในขณะที่มืออีกข้างจับกระเป๋าเดินทางเอาไว้ เสียงดังคลิ๊ชกเป็นสัญญาณเปิดประตู ร่างสูงโปร่งเดินผ่านประตูเข้าไปในห้องพัก และไม่ลืมที่จะหันมาล๊อคประตูแล้วเดินไปตรงหน้าทีวี จากนั้นก็วางกระเป๋าเดินทางแล้วกระโดดขึ้นเตียง ยื่นมือไปหยิบรีโมทแอร์ขึ้นเปิด ดึงผ้านวมคลุมกาย หลับตาลงอย่างอ่อนล้า พักสายตาสักสองชั่วโมงค่อยลุกไปอาบน้ำ แล้วออกไปหาอะไรทานแล้วกลับมานอนต่อ! เกือบสองทุ่มเจ้าของร่างสูงโปร่งก็ขยับกายลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับบิดขี้เกียจ สายตาเหลือบขึ้นมองนาฬิกาข้างหัวเตียงก่อนกะพริบตาเพื่อปรับความชัด แล้วพบว่าเธอนอนหลับไปหลายชั่วโมงทีเดียว ลัลนารีบลุกจากเตียง เดินซวนเซเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่น ก่อนเดินกลับออกมาจากห้องน้ำในสภาพกึ่งเปลือย เดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางหยิบชุดเก่งพร้อมกับชุดชั้นในสีหวาน ซึ่งไม่เหมาะกับรูปลักษณ์ภายนอกของตนขึ้นสวมใส่ แล้วหันไปหยิบกางเกงยีนขายาวขึ้นสวม ก่อนสวมเสื้อเชิ้ตตัวเก่งขึ้นสวมทับเสื้อกล้ามที่เธอใส่ก่อนหน้านี้ จากนั้นก็เดินไปหยิบหมวกพร้อมกับกระเป๋าเงินใบเล็กพร้อมกับหยิบนาฬิกาขึ้นสวมบนข้อมือ ก่อนเดินไปหน้าประตู หยิบรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง จากนั้นหยิบคีย์การ์ดหย่อนลงในกระเป๋าเสื้อแล้วเปิดและปิดประตูอย่างเบามือ ก้าวแรกที่เจ้าของร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากลิฟต์ เสียงกระซิบกระซาบตรงหน้าลิฟต์ก็ดังขึ้น สายตาหลายคู่ต่างหันมองชายหนุ่มที่เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้าแดงก่ำ และบทสนทนาที่ดังขึ้น ทำเอาคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันยุ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เฮ้อ...นี่เราเหมือนผู้ชายขนาดนั้นเลยหรือเนี่ย? คนที่ถูกมองว่าเป็นหนุ่มหล่อเริ่มทำหน้ายุ่ง เพราะไม่เพียงแต่บรรดาสาวๆ ที่ยืนหน้าลิฟต์ ตอนนี้บรรดาลูกค้าที่เดินเข้ามาในโรงแรม ต่างก็หันมามองเธอเป็นตาเดียวกันด้วย นี่เธอเหมือนผู้ชายมากขนาดนั้นเลยหรือ? แค่ไว้ผมสั้น สวมกางเกงยีน ใส่เสื้อเชิ้ตเท่านั้น ก็สามารถกลบความเป็นหญิงของเธอได้ถึงขนาดนี้ คนพวกนี้บ้ากันไปหมดแล้ว “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรหรือคะ คือเพื่อนของหนูอยากรู้จักคุณนะคะ” เจ้าของเสียงอ่อนหวาน รูปร่างเล็กบอบบางเอ่ยถามพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนที่ถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้ชาย ลัลนาเลิกคิ้วมุ่น มองสาวน้อยที่ยืนยิ้มหวานตรงหน้านิ่ง จากที่ประเมินด้วยสายตาสาวน้อยที่ยืนตรงหน้าเธอ อายุไม่น่าจะถึงสิบแปดเลยด้วยซ้ำ ต้องบอกว่ากล้ามากทีเดียวที่เดินเข้ามาขอเบอร์ผู้ชายซึ่งหน้าเช่นนี้ “โทษทีนะสาวน้อย ฉันไม่ชอบกินพวกเดียวกันนะ” “เอ๊!...” สาวน้อยหน้าหวานร้องเสียงหลง เงยหน้าขึ้นมองหนุ่มหล่อที่เพื่อนของเธอสนใจอย่างตกใจ ดวงตาคู่เรียวเล็กจะเบิกกว้าง เมื่อได้พิจารณาหนุ่มหล่ออย่างละเอียดอีกครั้ง “คะ...คุณเป็นผู้หญิงหรือค่ะ” “อืมม์...ใช่แล้ว” ลัลนาตอบแล้วยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้า พร้อมกับก้มมองชุดที่ตนสวมออกมาจากห้อง เธอไม่เห็นว่ามันจะแปลกไปจากเดิมเลย ปกติเธอก็แต่งตัวแบบนี้อยู่แล้วเวลาออกไปข้างนอก “ไม่จริงอะ!...” ไม่อยากเชื่อเลยว่าหนุ่มหล่อที่เพื่อนสนิทของเธอสนใจจะเป็นผู้หญิง แต่ผู้หญิงบ้าอะไรจะแมนจนเกินหญิงได้แบบนี้ หน้าอกก็ไม่มี บุคลิกก็ไม่เหมือนผู้หญิงสักนิด มองยังไงก็เป็นผู้ชายชัดๆ “จริงแท้แน่นอนสาวน้อย ฉันเป็นผู้หญิง” “พี่ชื่ออะไรหรือค่ะ บอกหลินหลินได้ไหม” สาวน้อยหน้าหวานร้องถามออกมาอย่างตื่นเต้น จากที่คิดจะขอเบอร์โทรศัพท์ให้เพื่อนสนิท ตอนนี้เธอกลับอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของสาวหล่อคนนี้เอาไว้เสียเอง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอถ้าจะแต่งเป็นหญิงก็สวยคม แต่งเป็นชายก็หล่อเหลาจนผู้ชายบางคนยังอาย บอกตามตรงเลยว่าสาวหล่อคนนี้ช่างตรงสเป็คของเธอเหลือเกิน รูปร่างสูงโปร่งระหง หน้าตาหล่อเหลาคมสวย ไม่ว่าจะแต่งเป็นหญิงหรือแต่งเป็นชาย ก็ดูดีไปเสียหมด ลัลนาเลิกคิ้ว หรี่ตามองสาวน้อยตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์นัก ท่าทีที่เปลี่ยนไปทำเอาเธอขนลุก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน จู่ๆ เธอก็ถูกเด็กผู้หญิงจู่โจมเอาดื้อๆ นี่เธอจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย! ถึงจะรอดพ้นจากสถานการณ์ชวนอึดอัดจากตรงนี้ออกไปได้ “เฮ้ย...หลินหลิน เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันชอบผู้ชายคนนี้” เสียงที่ดังมาจากข้างหลัง ทำให้ลัลนาหันกลับไปมอง เธอพบกับสาวน้อยในชุดสีชมพูอ่อนทำหน้าบึ้ง สาวเท้าเดินตรงมาที่เธอและหนึ่งในเพื่อนสนิทของตนยืนอยู่ “พี่เค้าไม่ชอบแกหรอกเหม่ยจู” สาวน้อยหลินหลินร้องบอกเพื่อน ขณะเงยหน้าขึ้นทำหวานใส่สาวหล่อ ถ้าเป็นผู้ชายเธอไม่สนใจหรอก ต่อให้หล่อเหลาและดูดีสักแค่ไหนก็เถอะ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก็...เธอสู้ตายเหมือนกัน ผู้หญิงหน้าตาดี แต่งตัวเท่ๆ ไม่ได้จะเจอกันบ่อยนักหรอก “นี่แกจะแย่งผู้ชายคนนี้กับฉันเหรอหลินหลิน” “เปล่า ไม่ได้แย่ง แต่พี่เค้าเป็นผู้หญิง” “ไม่จริง! แกโกหก ดูยังไงพี่เค้าก็เป็นผู้ชาย” “โทษทีนะคุณหนูทั้งสอง แทนที่พวกเธอจะมาทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ ฉันว่าพวกเธอควรกลับบ้านกันได้แล้วนะ นี่มันก็เริ่มดึกแล้ว อีกอย่างอายุของพวกเธอควรสนใจเรื่องเรียนมากกว่านะ ไม่ใช่สนใจแต่เรื่องไล่จับผู้ชาย ถ้าพวกเธอเรียนจบ มีงานทำ เดี๋ยวผู้ชายก็เข้ามาหาพวกเธอเองแหละ” ลัลนาตำหนิสองสาวน้อยที่ยืนทะเลาะกันด้วยเรื่องของเธออย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก แค่มองดูหน้าตาของทั้งสองก็พอเดาอายุได้แล้ว เด็กอายุแค่นี้ควรสนใจการเรียนมากกว่าเรื่องไล่จับผู้ชายสิ... แต่นี่อะไรกัน? วันๆ คิดแต่เรื่องจับผู้ชาย สองสาวที่ถูกตำหนิถึงกับหน้าแดงก่ำ เพราะพวกเธอไม่คิดว่าจะมีใครกล้าตำหนิพวกเธอต่อหน้าผู้อื่น แถมยังเป็นที่สาธารณะอีกด้วย //////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...