Out to be :: CHAPTER 4 โดนตามจีบ [100%]
1723 คำ
“ไม่เป็นไร” ฉันส่งยิ้มหวานให้กับเขาที่จ้องหน้าฉัน จ้องแบบจ้องอะนึกออกไหม? “ฉันขอถามอะไรนายหน่อยได้ไหม”
“ได้ดิ สำหรับเธอถามได้ทุกเรื่อง” เขาเอามือดันแก้วกีวี่ออกห่างตัวและรอฟังคำถามของฉัน
“คือว่านายต้องการอะไรจากฉันเหรอ?” เพราะเป็นคำถามที่คาใจ ฉันไม่อยากจะถามอะไรเขาเยอะเพราะกลัวโดนบีบคอตายคาร้านเสียมากกว่า แต่มันอดไม่ได้นี่นาเขาไม่จำเป็นต้องมาทักฉันด้วยซ้ำ ด้วยความข้องใจบวกกับคิดตามคำพูดของคิง ฉันจึงรวบรวมความกล้าสูดลมหายใจเข้า “ฉันไม่ได้อ่อยนายนะคะ”
“หือ?”
“ตอนนั้นที่ให้ผ้าเช็ดหน้าเพราะเห็นนายเลือดออก แต่ฉันไม่ได้อ่อยนายจริงๆ นะ”
“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น”
“ก็ฉันไม่รู้” น้ำเสียงแผ่วเบาเอื้อนเอ่ยออกไปจนคนตรงหน้ายิ้มหัวเราะ เรียกสายตาของฉันที่มองสบเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทราวกับท้องฟ้ายามมืดมิดที่ไร้หมู่ดวงดาว
“เราไม่เคยคิดว่าเธออ่อยเราเลยนะขนมผิง”
“แล้วเชสต้องการอะไรจากฉันเหรอคะ?” สงสัยอะไรก็อยากที่จะถามออกไปตรงๆ ส่งผลให้เชสเอามือเท้าคางและเอื้อมมือมาแตะตรงพวงแก้มฉันจำต้องขยับออกด้วยความหวาดกลัว
“อย่ากลัว เราไม่ทำอะไรเธอแล้วเราก็ไม่ได้คิดว่าสิ่งเธอทำ เธออ่อยเรานะ”
“งั้น...”
“เราชอบเธอว่ะขนมผิง”
“!”
“ชอบจนอยากจีบเธออะ ได้ปะ” คำตอบของเชสเล่นเอาหัวใจของฉันเต้นถี่รัว ไม่ใช่ตื่นเต้นหรือเขินหรืออะไรนะ แค่ตกใจที่เขาบอกกันตรงๆ ว่าชอบฉันเนี่ยล่ะ ก็ตั้งแต่เกิดมามีผู้ชายหลากหลายคนมาจีบ มีบ้างที่บอกชอบอ้อมๆ แต่เชสกลับบอกฉันแบบตรงไปตรงมา มันก็เลยรู้สึกแปลกๆ ในใจยังไงบอกไม่ถูก ไอ้คนที่อยากให้บอกชอบดันไม่บอก ไอ้คนที่เพิ่งจะเจอกันดันบอกทันที ระยะเวลาไม่ได้สำคัญเลยใช่ไหมกับความรู้สึกของคนน่ะ
“นะ นายล้อเล่นหรือเปล่า เราเจอกันแค่สองครั้งเองนะ นับครั้งนี้นายจะชอบฉันได้ยังไง”
“ไม่รู้ แต่ชอบไปแล้ว” เขาตอบพลางยักไหล่ไหว “ก็เธอมีน้ำใจให้เรา มันเป็นครั้งแรกที่เราได้รับน้ำใจจากคนรอบข้าง บางคนเห็นเราเจ็บหนักเดินผ่านไปด้วยซ้ำ แต่เธอดันเป็นห่วงเรา”
เอิ่ม อยากจะบอกว่าที่ทำลงไปเพราะเห็นภาพซ้อนเขาเป็นคิงต่างหาก เพราะคงทนเห็นอะไรแบบนั้นไม่ได้ไง ต่อให้ไม่ใช่เด็กช่างก็เถอะ แต่เขาดันคิดไปไกลเรียบร้อยแล้ว
“เราชอบเธอจริงๆ นะขนมผิง”
“คือ...” ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี ได้แต่นั่งกระอักกระอวนใจทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกจนเชสขมวดคิ้ว
“หรือเธอมีแฟนแล้ว”
“ฉันยังไม่มีแฟนค่ะ” ตอบเชสออกไป “แต่ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”
“...”
“เพราะงั้นฉันคงให้เชสทำแบบนั้นไม่ได้”
“ทำไมจะทำไม่ได้อะ?” เชสเบ้ปากพลางยกยิ้มมุมปาก “แค่คนที่ชอบ ไม่ใช่แฟน เรามีสิทธิ์”
อะ เอาจริงดิเฮ้ย! รู้งี้ฉันบอกว่ามีแฟนไปก็จบปะเนี่ย
“หรือต่อให้เธอมีแฟน เราก็จะจีบ”
“แต่ฉันมีคนที่ชอบแล้วนะคะ แล้วคงไม่ชอบใครอีกแล้วด้วย!” ขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้าที่เลิกคิ้วขึ้น ขยับไปนั่งพิงพนักโซฟายกแขนทั้งสองพาดอกราวกับไม่สะทกสะท้านอะไรเลย “ฉันพูดจริงนะคะ”
“เธอมีสิทธิ์เปิดใจให้เรานะขนมผิง คนที่ชอบก็แค่ชอบนี่นา”
“...” ฉันถึงกับเงียบปากสนิท พูดไม่ออกกับลูกตื้อของเด็กช่างกลก็เจอเด็กช่างกลุ่มคิงมา แต่ละคนคือนิสัยต่างกันสิ้นเชิงใครจะรู้ว่าคนตรงหน้าฉันจะไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าฉันมีคนที่ชอบ อยากจีบก็คือจะจีบ ชอบก็คือชอบ นี่คือสิ่งที่ฉันอยากได้มันจากคิงที่สุด ไม่ได้อยากจะเปรียบเทียบแต่ถ้าคิงได้สักครึ่งของเชสก็คงดี หมายถึงเรื่องความรู้สึกหรือคำพูดที่ตรงๆ ไม่ใช่ทำตัวซึน
“หมอนั่นรู้หรือเปล่าว่าเธอชอบ” คำถามของเชสทำให้ฉันนิ่งไปทันที “ไม่รู้สินะ นี่ไงเราถึงบอกว่าเรามีสิทธิ์”
“เชสชอบคนอื่นเถอะค่ะ ฉันไม่...”
“เราชอบเธอ จะให้เราชอบคนอื่นทำไมอะ” เชสตอบ “ไม่รู้ล่ะ นี่ครั้งแรกนะที่เราชอบใครแล้วมาบอกก่อน ปกติเราฉุดด้วยซ้ำ”
“ฉะ ฉุดเหรอคะ?!”
“หึ ล้อเล่น” คิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของเขาไหมล่ะ ไม่มีทางอยู่แล้ว “ปกติผู้หญิงที่อยากคบกับเราก็เข้าหาเราเอง นี่เราเข้าหาเธอเองเลยนะขนมผิง”
“แต่ว่าฉันไม่อยากให้เชสต้องมาเสียเวลา”
“เสียเวลาตรงไหน เราอยากจีบเธอเราก็จะจีบ ไม่เห็นยาก” เชสยืดขายาวๆ ของตัวเองเหยียดตรงจากนั้นก็ส่งมือถือสุดหรูยี่ห้อดังสีดำด้านมาตรงหน้าฉัน “ขอเบอร์หน่อยดิ”
“ไม่ดีมั้ง”
“เราพูดกับเธอดีๆ แล้วนะขนมผิง” ราวกับเป็นคำขู่หรือเปล่า คือคำขู่ใช่ไหม?! เพราะรอยยิ้มของเขาทำให้ฉันเอื้อมมือที่สั่นเทาไปรับมันมากดเบอร์ตัวเองลงไปอย่างเสียไม่ได้ “อ่า น่ารักที่สุด”
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ เพราะความขี้สงสารบวกความเสือกของตัวเองแท้ๆ ทำให้ต้องมาอยู่ในวังวนของเชส เด็กช่างกลที่มีเรื่องต่อยตีเป็นว่าเล่นไม่ต่างจากคิง
“เราโทรไปหาเธอแล้วนะ อย่าลืมเซฟเบอร์เราไว้ โอเค?”
“อืม”
“อย่ากลัวเราดิ เราไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ” แต่การกระทำไงที่ทำให้ฉันกลัวจนหัวหดอะ ฉันไม่มีทางหลีกหนีเขาด้วยซ้ำไป จะปฏิเสธก็กลัวถูกบีบคอตาย “เจอกันนะขนมผิง เราไปก่อน”
“ค่ะ” พยักหน้ารับมองร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนและโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนฉันเอนใบหน้าหนีจนศีรษะติดกับพนักโซฟา กลิ่นของบุหรี่ปะปนออกมาทางลมหายใจ ขณะที่สายตาคมกวาดมองใบหน้าฉันพลางยิ้มร้าย
“เดี๋ยวเธอก็ชอบเรา” คงไม่มีวันนั้นหรอกมั้ง ได้แต่คิดในใจนะ...
เชสพูดจบก็เดินออกจากร้านไป ส่งผลให้ฉันหายใจได้ทั่วท้องสักทีก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่เดินออกไปไกลเพื่อขึ้นไปหากลุ่มเพื่อนของเขาชั้นบน ฉันรีบคิดเงินทันทีปรากฏว่าเชสจ่ายเงินให้เสร็จสัพ ฉันก็เลยสั่งโกโก้ปั่นและเค้กบลูเบอร์รี่ออกจากห้างทันทีเพราะฉันเดาใจเชสไม่ได้หรอกนะว่าเขาจะตามมาหรือเปล่า
ระหว่างนั่งรถแท็กซี่มาถึงอู่ฉันก็เอาแต่คิดคำพูดของเชสวนเวียนไปมา แบบว่ายังไงอะเขาพูดมันสะกิดใจฉันนิดหน่อยตรงที่ว่า ‘ก็แค่ชอบ เธอมีสิทธิ์ เรามีสิทธิ์’ หมายถึงว่าฉันชอบคิงก็จริง ใช่ว่าจะไม่มีสิทธิ์มองคนอื่นอย่างนั้นเหรอ เอาจริงฉันซื่อสัตย์กับตัวเองมากๆ ดังนั้นก็เลยไม่คิดจะมองใครแม้จะมีคนมาจีบ หากแต่ว่าเชสไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่เข้ามา เขาน่ะแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาว่าเออฉันชอบเธอนะ ฉันจะจีบเธอนะ เธอชอบใครไม่เห็นจะเป็นปัญหา แค่คนที่ชอบไม่ใช่แฟนสักหน่อยหรือต่อให้มีแฟนจะจีบก็ไม่ผิด นี่ไงตรงนี้ของเขาที่ทำให้ฉันข้องใจสุดๆ หมายถึงถ้าสมมุติฉันมีแฟนอยู่แล้วเขารู้อยู่แก่ใจก็ยังจะจีบฉันเนี่ยนะ เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่? ฉันมองเขาไม่ออกเลย
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าว้าวุ่นขนาดนั้น”
“โทษที นี่โกโก้กับเค้ก” หลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อมาถึงอู่ฉันก็แวะมาหาคิงที่กำลังยืนซ่อมรถหรูสีขาวหนึ่งคันอยู่ พร้อมกับคนงานคนอื่น ส่วนพวกแต้งท์ก็กำลังทำหน้าที่ของตัวเองกับรถอีกสองสามคันที่ได้รับมอบหมาย “ไม่มีอะไร”
ฉันควรบอกคิงดีไหม? คงไม่ดีแน่เพราะเป็นเด็กช่างเหมือนกันซะด้วย กลัวจะมีปัญหาเรื่องสถาบัน ก็ไม่ได้จะหลงตัวเองจนแบบพวกเขาตีกันเพราะฉัน แบบนั้นฉันคงโทษตัวเองแน่ที่เป็นต้นเหตุ ดังนั้นจึงเลือกเก็บเชสเอาไว้ในใจ ไม่ใช่แบบนั้นนะหมายถึงเก็บเรื่องของเขาเอาไว้ไม่บอกคิง ไม่ได้เก็บเอาไว้ในใจเพราะใจฉันมีแค่คนตรงหน้าเท่านั้น
“แน่ใจ”
“อือ กินให้อร่อยนะ” คิงจ้องฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “วันหยุดฉันดูหนังกับน้ำหนึ่งเสร็จจะแวะไปที่ห้องนาย”
“ได้”
บอกคิงเสร็จฉันก็เดินตัดผ่านอู่มาถึงบ้านก็ขึ้นมาบนห้องเพื่อเตรียมชุดที่น้ำหนึ่งซื้อให้ใส่สำหรับวันหยุดที่จะมาถึง ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงคว้ามือถือออกมาดูข้อความที่ถูกส่งมาโดยชื่อของเชส
Ches :: เราดีใจที่ได้เจอเธอ ขนมผิง
เอาจริง... ฉันไม่ได้ดีใจที่ได้เจอกับนายเลยเชส ทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงเอาแขนก่ายหน้าผาก ชีวิตของฉันที่เคยเรียบง่ายมาตลอดเพราะทั้งชีวิตมีแต่คิง มันกำลังแปรเปลี่ยนไปแล้วสินะ เพราะดันมีใครอีกคนเข้ามาวนเวียนอีกหนึ่ง กลายเป็นสองแน่นอนว่าฉันเลือกคิงอยู่แล้ว หากแต่ว่าใครจะไปรู้ว่าความรู้สึกที่ก่อเกิดขึ้นในใจมันกำลังจะค่อยๆ เปลี่ยนความรู้สึกที่มีไป โดยที่ฉันเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด
*--------------------------------------------------------*
- ผู้เขียน
