รถเบนซ์สีดำจอดเทียบหน้าคฤหาสน์ แพรววรินเปิดประตูรถขึ้นนั่ง อัลเดรนำกระเป๋าใส่ท้ายรถแล้วทำหน้าที่สารถีต่อ
“คุณจะพาฉันไปไหน”เธอถาม ด้วยความกังวล
“ไปที่บ้านคุณคาเอลครับ”
“ไม่ใช่หลังตรงข้ามกับบ้านฉันเหรอ”
“คนล่ะหลังกันครับ”
“คนล่ะหลังงั้นเหรอ”เธอละเมอออกมา ตอนแรกคิดว่าหากหมดหนทางยังพอหนีกลับบ้านได้ แต่ดูท่ามันคงไม่เป็นอย่างที่หวังเสียแล้ว
แพรววรินเอนพิงท่าทีเหนื่อย อัลเดรลอบมองผ่านกระจกหน้า นึกแปลกใจเขาเป็นคนชอบสังเกต เคยเห็นพิมพ์วลีมาหลายครั้ง ต่อให้หน้าตาเหมือนกันแต่นิสัยแตกต่างกันเหลือเกิน เขาพยายามหาเหตุผลมาแย้งแต่ไม่กล้าบอกเจ้านาย เกรงว่าผิดมาอาจเกิดปัญหา เห็นทีเขาคงต้องลงมือสืบด้วยตนเองแบบลับๆ เสียแล้ว อาจได้รู้ความจริงอะไรบางอย่างขึ้นมา
อาการเหนื่อยอ่อนจากค่ำคืนที่ผ่านมา ทำให้คนตัวเล็กหลับตลอดทางจนรถเคลื่อนจอดเทียบหน้าคฤหาสน์หลังงามติดทะเล แพรววรินสะดุ้งลืมตาตื่นเห็นวิวภายนอกกระ
