ชายหนุ่มวางสายจากลูกน้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นกุมขมับ ไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเสี่ยงอันตรายด้วย หากเขาต้องการขยายอิทธิพลในเมืองไทย จำต้องสร้างชื่อเสียงแต่มันเหมือนดาบสองคม ศัตรูยิ่งรู้การเคลื่อนไหวของเราอย่างง่ายดาย
ร่างสันทัดถูกลากตามทางอย่างไร้ปราณี ประตูห้องพักเปิดออกคาเอลมองผู้มาเยือน แขกไม่ได้รับเชิญถูกเหวี่ยงลงแทบเท้า มันไม่มีทีท่าสะทกสะท้านเอาแต่นั่งนิ่งยิ้มเหยียด
“ใครส่งแกมา!”คาเอลเริ่มคำถาม
มันไม่ตอบยังคงนิ่งเงียบ
ผลั่ก!
เท้าแตะเข้าลำตัว ร่างสันทัดฟุบลงพื้นคดงอสีหน้าเจ็บปวด แต่มันกลับเงียบกริบไม่ปริปากออกมา
“แกคงไม่กลัวตายสินะ”ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยม
“ถ้ากลัวคงไม่มา”มันตอบเสียงห้วน
“แสดงว่าคนอย่างแกคงไม่มีอะไรจะเสียถึงไม่กลัวตาย อืม...”คาเอลครุ่นคิด “แต่ว่า... คนเรามันคงไม่ได้เกิดมาจากต้นไม้ ใบหญ้าหรือผืนดินหรอก มันเกิดจากพ่อและแม่ รู้ไหมมนุษย์น่ะเป็นสัตว์สังคมเพราะฉะนั
