“ทำอะไรกันอยู่เหรอ” ผู้หญิงที่ขุนแผนเรียกว่า ‘ที่รัก’ เอ่ยถามและมองขุนแผนสลับกับฉัน
“ขุนปวดหัวน่ะ” ขุนแผนจับผ้าขนหนูออกจากหน้าผากพร้อมลุกขึ้นนั่ง
“เป็นยังไงบ้าง เราบอกให้ไปหาหมอก็ดื้อ” เธอเดินมานั่งที่โซฟาด้วยความเป็นห่วงพร้อมทั้งยกมือขึ้นแตะสัมผัสที่ใบหน้า หน้าผาก ลำคอ
“ก็นี่ไง มีหมอมาหาถึงที่ จะให้ไปหาหมอที่ไหนครับ” ขุนแผนยื่นมือไปบีบที่แก้มผ่องใสของเธอ พฤติกรรมแบบนี้ ฉันก็เคยได้รับมัน
ซึ่งมันคืออดีตไปแล้ว
“เราไม่ตลกสักนิดนะขุน” เธอปัดมือของขุนแผนออก
“ขุนก็ไม่ได้ตลก ไหนครับได้ยามาไหม ขุนปวดหัวจะตายแล้วเนี่ย ถ้าที่รักมาช้ากว่านี้ขุนคงตายแน่ ๆ” ขุนแผนเอนโน้มศีรษะไปซบที่บ่าของเธอ ก็ไม่แปลกที่จะทำแบบนี้ ก็เขารักกันนี่เนอะ
ฉันว่าฉันควรลุกออกไปจากห้องนี้ดีกว่า อยู่ไปก็ไม่ต่างจากอากาศ
วันนี้ที่รักของเขา ไม่ใช่ฉันอีกต่อไปแล้ว และคงไม่มีวันเป็นแบบนั้นได้อีก
“ฉันขอตัวไปหาธารานะคะ” ฉันเอ่ย
